Kathimerini.gr
Από το βράδυ της Δευτέρας, η Νατάσα Μακρυδήμα, ψυχολόγος του Ξενώνα Κακοποιημένων Γυναικών του Αγρινίου, είχε ανοίξει το αρχείο της και έψαχνε. Ανοιξε φακέλους, τετράδια, διάβασε σημειώσεις. Οταν δεν βρήκε αυτό που έψαχνε, έκατσε πίσω στην καρέκλα της διπλά απογοητευμένη. «Οχι δεν είχε περάσει η Δώρα από εμάς» θα έλεγε λίγο αργότερα στην «Κ». «Δεν την έχω καταγεγραμμένη την κοπέλα. Θρηνούμε για τη Δώρα. Θορυβηθήκαμε και συντριβήκαμε. Βλέποντας όμως όλα αυτά τα ονόματα και τα πρόσωπα των γυναικών που έχουν περάσει από τον Ξενώνα, συνειδητοποιούμε πόσες πολλές περιπτώσεις είναι παρόμοιες και μπορούν να έχουν την ίδια κατάληξη».
Μέχρι προχθές οι άνθρωποι που ασχολούνται με τις κακοποιημένες γυναίκες στο Αγρίνιο είχαν να λένε ότι το «κακό» δεν είχε φτάσει στην πόρτα τους –το κοντινότερο περιστατικό ήταν το καλοκαίρι στην Αμφιλοχία με τη στυγερή δολοφονία της Αρετής. Οι δομές, το οικείο τμήμα Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας, η δουλειά που γίνεται συστηματικά στο πεδίο τα τελευταία χρόνια, φαινόταν να αποδίδει. Ομως η άγρια δολοφονία της 43χρονης μητέρας λίγες ημέρες πριν από τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών στις 25 Νοεμβρίου, ήρθε να αποκαλύψει τα επικίνδυνα κενά που χάσκουν ακόμα ακάλυπτα. Για τη δολοφονία της 43χρονης συνελήφθη στην περιοχή Μυρτιά του Δήμου Θέρμου της Αιτωλοακαρνανίας, ο 30χρονος πρώην σύντροφός της και βρίσκεται αντιμέτωπος με την κατηγορία της ανθρωποκοκτονίας από πρόθεση.
«Πρέπει να αλλάξουν πολλά και άμεσα» επισημαίνει η κ. Μακρυδήμα. «Οι γυναίκες μέχρι πρότινος δεν πήγαιναν να καταγγείλουν την κακοποίησή τους. Τώρα καταφέραμε και οι γυναίκες να μιλάνε αλλά και όσοι γνωρίζουν κάτι, ο περίγυρος. Εχουν βγει πολλές γυναίκες και καταγγέλλουν πλέον τη βία που βιώνουν και παρ’ όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο στυγερά τα εγκλήματα, γιατί είναι εγκλήματα εκδίκησης, γιατί κανένας δεν μπορεί να τις προφυλάξει».
Ως γνωστόν και η Δώρα είχε καταγγείλει τον δολοφόνο της. Σε βάρος του 30χρονου είχαν εκδοθεί περιοριστικοί όροι για να μην την πλησιάζει, ενώ η δικάσιμος για την υπόθεση είχε οριστεί για τις 15 Νοεμβρίου, τρεις ημέρες πριν από τη γυναικοκτονία. «Δεν γίνεται να κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι που μπορεί να φέρουν όπλα ή να έχουν ψυχική διαταραχή ή να είναι άνθρωποι της νύχτας ή οτιδήποτε. Τα ασφαλιστικά μέτρα είναι μια θεωρία που απέχει από την πράξη. Το ζούμε και με γυναίκες που φιλοξενούνται στον ξενώνα και έρχονται τρομοκρατημένες. Μπορεί να κερδίζουν τα ασφαλιστικά μέτρα, όμως φοβούνται ότι αν φτάσουν εκείνη την ώρα στο δικαστήριο θα έχουν αντίποινα». Οπως λέει, πολλές γυναίκες αποσύρουν τις καταγγελίες και τις μηνύσεις, δεν ζητούν πια την ποινική δίωξη του κακοποιητή τους, για αυτοπροστασία. «Η γυναίκα πήγε στην αστυνομία, η αστυνομία έκανε το καθήκον της, αλλά η υπόθεση δεν πρόλαβε να εκδικαστεί. Η ίδια η ζωή μας δείχνει ότι θα πρέπει οι ποινές να διασφαλίζουν το περιθώριο από το αυτόφωρο στην τελεσιδικία, ειδικά όταν έχουμε επιβαρυντικά στοιχεία».
Η γυναίκα δεν είχε ζητήσει panic button, μολονότι σύμφωνα με πληροφορίες το αρμόδιο αστυνομικό τμήμα είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υπόθεση. Δεν πίστευε ούτε και εκείνη πού μπορούσε να φτάσει ο δράστης. «Μακάρι να είχε ζητήσει βοήθεια από εμάς, από την ομάδα, από μένα, την αστυνομία. Εχουμε πολύ καλή συνεργασία με το τμήμα ενδοοικογενειακής στο Αγρίνιο. Θα την είχαμε φυγαδεύσει» λέει η κ. Μακρυδήμα. Η Δώρα είχε τρία παιδιά. Oπως κάθε μητέρα ίσως σκέφτηκε τις επιπτώσεις μιας τέτοιας κίνησης σε αυτά.
«Εχουν γίνει πολλά, αλλά πρέπει να γίνουν περισσότερα. Πολλές γυναίκες ζητάνε πια το panic button και να φιλοξενηθούν σε ασφαλή καταλύματα. Δεν ντρέπονται όπως παλιά. Οπως μου είπε μια γυναίκα που φιλοξενήσαμε: “Δεν είναι κατάντια να είμαι εδώ. Είναι σωτηρία”». Eχει αλλάξει και η σχέση με την αστυνομία. «“Γιατί να πάω εκεί;”, έλεγαν παλιά. “Για να του κάνουν παρατήρηση;”
Eχουν γίνει βήματα και βλέπουμε ενσυναίσθηση από πλευράς των αρχών». Oλοι έχουν αλλάξει. Οι άνδρες έχουν αλλάξει καθόλου; «Η πατριαρχική κουλτούρα έχει ανδρώσει γενιές και γενιές, δεν είναι εύκολο από τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξουν κάποια πράγματα. Από το ’14 μέχρι σήμερα πάντως βλέπουμε όλο και περισσότερους άνδρες να ασχολούνται με τις δράσεις συμπαράστασης και υποστήριξης του ξενώνα». Σε λίγο, η απογοήτευση, η θλίψη, ο θυμός, παραμερίζονται. «Η Δώρα πρέπει να μας κάνει πιο μαχητικούς».
