Του Πανίκου Κωνσταντίνου
Ο προπονητής είναι εκείνος που μπορεί να κάνει τη διαφορά σε μια ομάδα όταν οι αντίπαλοί του έχουν παρόμοιους παίκτες σε ποιότητα (και απολαβές). Σημαντική σημείωση, σε χώρες όπως η Κύπρος όπου η υπομονή είναι σπάνια, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη άλλη μια παράμετρο που αφορά τις διοικήσεις, δεν υπάρχει και ένα «καταραμένο» σχέδιο να το ακολουθούμε.
Τα τελευταία χρόνια οι ομάδες ξοδεύουν αρκετά εκατομμύρια ευρώ, επενδύοντας τις προσδοκίες τους στη δημιουργία μιας αξιόλογης ομάδας για υλοποίηση των στόχων τους, στα πλούσια βιογραφικά των ποδοσφαιριστών. Λίγοι είναι εκείνοι που επενδύουν στον προπονητή. Διότι, ίσως να μην έχουν ψηλά το τι μπορεί να προσφέρει ένας αξιόλογος προπονητής ή επειδή είναι αναλώσιμος (τουλάχιστον στην Κύπρο), ή επειδή ό,τι σκεφτεί ο νους του καθενός. Αυτές οι σταθερές αρχές απουσιάζουν, όπως ακόμη η παραχώρηση εύλογου χρονικού διαστήματος. Ακολουθούν ένα δρόμο φωτιάς και θα πρέπει να περπατάνε σαν τους αναστενάρηδες και όσοι αντέξουν.
Την περασμένη Κυριακή, ο ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Ελλάδας Ιβάν Γιοβάνοβιτς, κληθείς να σχολιάσει τις επευφημίες των οπαδών στο πρόσωπό του μετά το τέλος του αγώνα με την Ιρλανδία (2-0), είπε κάτι το οποίο αξίζει να καταγραφεί για να κατανοήσουμε τις δεξιότητες των προπονητών, το πνευματικό τους επίπεδο και τη χρησιμότητά τους: «Η δουλειά του προπονητή είναι συνδετικός κρίκος μεταξύ των παικτών και των στόχων που έχουν. Είμαι εδώ για να τους βοηθήσω στην υλοποίησή τους. Να βάζουν άμεσους στόχους. Πιστέψτε με, για όλο αυτό που ζούμε είναι με πρωταγωνιστές τους παίκτες μου. Χαίρομαι γι’ αυτό που βλέπω, αλλά χαίρομαι πολύ περισσότερο για τους ίδιους τους παίκτες μου, γιατί μέσα σε μία μικρή ποδοσφαιρική ζωή πρέπει να κάνουν τεράστια προσπάθεια για να αφήσουν το στίγμα τους, όπως άφησαν κάποια παιδιά πριν από μία 20ετία και τους σεβόμαστε. Θέλω να τους παρακινήσω να καταλάβουν και ειδικά τους νεαρότερους, τι έχουν να διαχειριστούν μπροστά τους. Στο τέλος αυτοί είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές. Αυτοί». Ο ρόλος του προπονητή είναι εφάμιλλος με αυτόν κάθε διευθύνοντα συμβούλου στις επιχειρήσεις. Ανάλογα με το πόσο μεγάλη είναι η επιχείρηση, τόσο μειώνονται οι άνθρωποι που μπορούν να τη διαχειριστούν άρτια.
Επιστρέφοντας στο δικό μας πρωτάθλημα, στο οποίο η πίεση είναι αφόρητη για τους προπονητές, σε ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα όπου από το πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη μετράμε ήδη έξι «απώλειες», με τον ΑΠΟΕΛ να διατηρεί τα πρωτεία με δύο… διαζύγια, ταιριάζει ένα απόσπασμα από τα όσα έγραψε στο βιβλίο του «Στη σκιά και το φως» ο σπουδαίος Ουρουγουανός συγγραφέας που εντρύφησε σε όλες τις πτυχές του ποδοσφαίρου. «Η μηχανή του θεάματος τα αλέθει όλα, όλα διαρκούν λίγο, και ο τεχνικός είναι το ίδιο αναλώσιμος με οποιοδήποτε άλλο προϊόν της κοινωνίας του θεάματος. Σήμερα το κοινό τού φωνάζει:
-Αθάνατος!
Και την επόμενη Κυριακή τον προτρέπει να μην ξημερώσει».
Κόκκινες γραμμές τίτλου
Κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά της σελίδας, για να δούμε ποιοι είναι αυτοί οι προπονητές που κατάφεραν να αντέξουν στον χρόνο και στο τέλος δικαιώθηκαν με την κατάκτηση του κυπριακού πρωταθλήματος, θα διαπιστώσουμε ότι κανένας δεν ξεκίνησε τη σεζόν με συνεχόμενες νίκες. Μάλιστα, σε δύο περιπτώσεις, ο μετέπειτα πρωταθλητής/προπονητής ξεκίνησε τη σεζόν με μέτρια αποτελέσματα μετρώντας νίκες στα μισά παιχνίδια. Από τη σεζόν 2019-20 που είναι η περίοδος κατά την οποία το πρωτάθλημα διακόπηκε λόγω «covid 19», Ομόνοια και Ανόρθωση ήταν ισόβαθμες στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Με το πέρας της 6ης αγωνιστικής, Μπεργκ (Ομόνοια) και Κετσπάγια (Ανόρθωση) είχαν ξεκινήσει το πρωτάθλημα κερδίζοντας τους μισούς τους αγώνες. Ο Κετσπάγια με τρεις νίκες και τρεις ισοπαλίες και ο Μπεργκ με τρεις νίκες, δύο ισοπαλίες και μία ήττα.
Την επόμενη σεζόν όταν και διεξάχθηκε κανονικά το πρωτάθλημα, έστω και χωρίς πολύ κόσμο στις εξέδρες, ο Μπεργκ (Ομόνοια) μέχρι την 6η αγωνιστική πάλι τρεις νίκες είχε και άλλες τόσες ισοπαλίες. Την επόμενη σεζόν (2021-22) ο Τσόρνιγκερ (Απόλλωνας) είχε ελαφρώς καλύτερο ξεκίνημα με τέσσερις νίκες και δύο ισοπαλίες, ενώ με την ίδια επίδοση ξεκίνησε το πρωτάθλημα και ο Σπιλέφσκι (Άρης) την περίοδο 2022-23. Τρεις νίκες ήταν το ξεκίνημα του Σα Πίντο (ΑΠΟΕΛ) στο τελευταίο πρωτάθλημα.
ΠΡΩΤΕΣ ΕΞΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ
Σα Πίντο 3-2-1 (2023-24)
Σπιλέφσκι 4-0-2 (2022-23)
Τσόρνιγκερ 4-0-2 (2021-22)
Μπεργκ 3-3-0 (2020-21)
Μπεργκ 3-2-1 (2019-20)
Κετσπάγια 3-3-0 (2019-20)
Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι οι ομάδες που κατέκτησαν τον τίτλο δεν χρειάστηκε να ξεκινήσουν από τις πρώτες αγωνιστικές με συνεχόμενες έξι νίκες. Ούτε καν πέντε. Λιγότερες ήταν, μάλιστα, οι φορές από το 2020 μέχρι το 2024 που οι μετέπειτα πρωταθλήτριες είχαν τέσσερις νίκες. Συνήθως –μας λέει η προϊστορία– για τον προπονητή που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, τρεις νίκες είναι αρκετές.
Ποιες ομάδες μέχρι την 6η αγωνιστική μέτρησαν τρεις νίκες και πάνω;
1. Πάφος 5-1-0 16
2. Άρης 4-2-0 14
3. Ομόνοια 4-0-2 12
4. ΑΕΚ 3-1-2 10
5. ΑΠΟΕΛ 3-1-2 10
6. Απόλλων 3-1-2 10
7. ΑΕΛ 3-0-3 9
Κοιτάζοντας τη βαθμολογία βλέπουμε ότι έχουμε επτά ομάδες που άρχισαν το πρωτάθλημα με τουλάχιστον τρεις νίκες. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες διαθέτουν ελπίδες για τον τίτλο. Μπορεί και να έχουν δηλαδή, αλλά κάποιες έχουν περισσότερες πιθανότητες και άλλες λιγότερες. Θα πρέπει όμως να μπει στην εξίσωση και πόσοι ήταν οι βαθμοί που κέρδιζαν οι πρωταθλητές προπονητές των προηγούμενων χρόνων στις πρώτες έξι αγωνιστικές. Βλέπουμε λοιπόν πως τη χειρότερη συγκομιδή την είχε ο Σα Πίντο πέρσι. Την ίδια συγκομιδή είχε και ο Μπεργκ (2019-20) αλλά εκείνο το πρωτάθλημα, είπαμε, διακόπηκε λόγω covid 19. Ως εκ τούτου, οι 11 βαθμοί που είχε συγκεντρώσει ο Πορτογάλος τεχνικός μοιάζει να είναι το όριο.
Στο «κάδρο» αυτή τη στιγμή βρίσκονται η Πάφος του Καρσέδο, που έχει το καλύτερο ξεκίνημα των τελευταίων χρόνων με πέντε νίκες και μία ισοπαλία. Ο Άρης του Σπιλέφσκι εμφανίζει καλύτερη επίδοση ακόμη και σε σχέση με τη χρονιά που κατέκτησε τον τίτλο, και η Ομόνοια του Νταμπράουσκας που ξεκινά –πάντα σε σχέση με τους προηγούμενους πρωταθλητές– με τους καλύτερους οιωνούς. Επειδή όμως χρόνο με τον χρόνο διαφοροποιούνται τα δεδομένα δεν θα πρέπει τίποτε να αποκλείσουμε για τις ομάδες που ακολουθούν. Μοιάζει με ένα πρωτάθλημα για ανθεκτικούς χαρακτήρες στο περιβάλλον του κυπριακού ποδοσφαίρου, στο οποίο δεν ευδοκιμεί η υπομονή. Θα επιβιώσουν μόνο όσοι καταφέρουν να αποδεικνύουν κάθε εβδομάδα την αξία τους, σε ένα άθλημα που η τύχη επίσης παίζει σημαντικό ρόλο.
