Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μετά τη σόλο περφόρμανς Breathing Eye (2021) και την περιπατητική περφόρμανς/βίντεο/ εγκατάσταση ΜΕΤΑ (2022) βασισμένα πάνω στο φιλμ του Σάμιουελ Μπέκετ, η Αριάννα Οικονόμου συνεχίζει την έρευνά της ορμώμενη από το θεατρικό του έργο «Happy Days» σε ένα ταξίδι ζωής, αναζητήσεων και νοήματος. Μιλώντας στο «Σημειωματάριο» λέει πως αυτό που πυροδότησε την ανάγκη της να μιλήσει για την Αριάννα Οικονόμου είναι η δική της υπαρξιακή αναζήτηση. «Γενικότερα μαζί με τη συνεργάτιδά μου καλλιτέχνη Έλενα Αγαθοκλέους η παρότρυνση ήταν να εντοπίσω τα κείμενα της Ουίνυ που οι θεματικές θα ήταν ερωτήματα προς εμένα, όπου σε αυτό τον διάλογο η Ουίνυ και εγώ συναντιόμαστε, κάποτε είμαι εγώ, και κάποτε είμαι αυτή».
–Τι βλέπετε κοιτάζοντας το παρελθόν; Τι θα αλλάζατε στο μέλλον;
–Ο ρόλος του παρελθόντος για μένα είναι πως είναι ένα εργαλείο για το πώς αυτό μπορεί να βοηθήσει το μέλλον και στο τι ευχόμαστε για το μέλλον. Ο παρόντας χρόνος, η διόπτρα αλλά και η δίοδος. Το παρόν είναι το μόνο που έχουμε. Στο δίδυμο σώμα- νους, η μνήμη και οι συνειρμοί μέσα από τις αντιλήψεις των αισθήσεων του σώματος: της ακοής, της γεύσης, της κιναίσθησης, της όρασης, της αφής είναι τρόποι για παρουσία στο τώρα. Αυτό μόνο έχουμε εξάλλου. Αυτό ησυχάζει τον νου, για να είμαστε στο τώρα για πλήρη παρουσία.
–Πώς μια προσωπική στιγμή ή στιγμές μπορούν να γίνουν κτήμα των πολλών μέσα από την τέχνη της περφόρμανς;
–Όταν είναι αυθεντική. Εξάλλου αυτός πιστεύω είναι και ο ρόλος της τέχνης, να επικοινωνήσει την ανθρώπινη εμπειρία πάνω σε αυτή τη γη.
(φωτογραφία από Χρίστο Αβρααμίδη)
–Τι ήταν αυτό που πυροδότησε την ανάγκη σας να μιλήσετε για την Αριάννα Οικονόμου μέσα από το «Happy Days» του Μπέκετ;
–Η επιλογή μου να δουλέψω μέσα από αυτό το «Happy Days» είναι η δική μου υπαρξιακή αναζήτηση. Το έργο αυτό ένα αριστουργηματικό θεατρικό έργο όπου τίποτα δεν κινείται είναι ένα έργο μαστοριάς του λόγου που τα κινεί όλα. Εδώ στη δική μου διαδικασία ήταν πως κείμενα/ ατάκες από την ηρωίδα του έργου Ουίνυ, μέσα από διάλογο με αυτά θα έφτανα σε κάποιες δικές μου απαντήσεις. Κρατούσα ένα ημερολόγιο καθ’ όλη τη διαδικασία και κάπου έγραψα ότι αυτό που με ενδιαφέρει στη διαδικασία προς αυτή την περφόρμανς δεν είναι για κανένα κέρδος παρά μια πρόκληση για αναστοχασμό της δικής μου πορείας ως γυναίκας/ καλλιτέχνιδας. Το έργο μιλά για το Τέλος μετά το Τέλος, και το έργο «Happy Days» του Μπέκετ τελειώνει χωρίς τέλος. Τι είναι αλήθεια αυτός ο χρόνος μεταξύ του κουδουνιού για «ξύπνιο» και του κουδουνιού για «ύπνο» στη ζωή μας / μου; Η Ουίνυ μια γυναίκα θαμμένη μέσα σε ένα λόφο από χώμα σε ένα έρημο τοπίο μετά από μια αποκαλυπτική καταστροφή μάς μιλά για τη ρουτίνα και την καθημερινότητά της, ρυθμίζοντας τον χρόνο από την ώρα που κτυπά το κουδούνι για ξύπνιο μέχρι το κουδούνι για ύπνο, βάζοντας και βγάζοντας πράγματα μέσα και έξω από την τσάντα της και μιλώντας μας για τη δική της καθημερινότητα και ρουτίνα, ως να μη συμβαίνει τίποτα. Σε ένα κόσμο ελεύθερης πτώσης ισχύει; Τι μας δίνει νόημα στη ζωή μας; Πόσο ζωντανοί είμαστε σε αυτό που συμβαίνει σήμερα γύρω μας, στον πλανήτη, η κλιματολογική αλλαγή, τα θέματα του περιβάλλοντος, ο φόβος για το μέλλον; Πού με βρίσκουν εμένα όλα αυτά;
Επίσης, ως χορεύτρια με ενδιαφέρει η κίνηση μέσα στην ακινησία. Υπάρχει κάτι ακίνητο σε αυτό τον κόσμο; Δεν είναι ο Τ.Σ Έλιοτ που μιλά για αυτό στα Τέσσερα Κουαρτέτα; At the still point of this world… there is the dance...
Επίσης τι είναι αυτό που είναι κολλημένο και δεν κινείται; Ποια η σχέση με την κίνηση, την αλλαγή και την κινητικότητα ή μη κινητικότητα; Τι είναι αυτό που δεν κινείται; Σε προσωπικό αλλά και τοπικό επίπεδο. Στη χώρα μου. Γενικότερα μαζί με τη συνεργάτιδά μου καλλιτέχνη Έλενα Αγαθοκλέους η παρότρυνση ήταν να εντοπίσω τα κείμενα της Ουίνυ που οι θεματικές θα ήταν ερωτήματα προς εμένα, όπου σε αυτό τον διάλογο η Ουίνυ και εγώ συναντιόμαστε, κάποτε είμαι εγώ, και κάποτε είμαι αυτή. Κάποτε οι δύο μας συναντιόμαστε σε ένα ενδιάμεσο χώρο σε ένα. Το Ευτυχισμένες μέρες για πιο Ευτυχισμένες Μέρες είναι τα δικά μου κείμενα, ιστορίες ως γυναίκας/ καλλιτέχνιδας σε αυτό τον τόπο, μέχρι στιγμής, παρελθόν, παρόν και μέλλον. Κάποτε είμαι η Ουίνυ μόνο και μόνο για να πω κάποιες ατάκες της, παίζοντας στο πιάνο και στα αγγλικά. Έχω και ατάκες της στα ελληνικά από τη μετάφραση του έργου από την Πατεράκη. Τα δικά μου κείμενα είναι η δική μου φωνή στα ελληνικά.
–Τι ρόλο παίζει η έννοια του Αρχείου, συμβατική ή όχι, στις δουλειές σας;
–Σε συνεργασία με τον Ευαγόρα Βανέζη θα υπάρξει μια προθήκη στην οποία το κοινό μπορεί πριν και μετά την παράσταση να δει. Αφορά μερικά από τα έργα μου που αναφέρω στην ίδια την παράσταση. Το αρχείο είναι ένας τόπος καταγραφής και τεκμηρίωσης των έργων μας. Το να φτιάχνεις ένα αρχείο είναι πράξη πρώτα από όλα πολιτική, αφού συνέχεια αντιμετωπίζεις το ερώτημα του τι να κρατήσεις και τι να αφήσεις. Αναγνωρίζεις στο πέρασμα του χρόνου σιωπές, ελλείψεις, αλλαγές. Είναι και σαν μια μηχανή που βοηθά τη μνήμη, επιτρέπει αναστοχασμό και το να συνεχίσεις. Μέσω του αρχείου κάτι που είναι προσωπικό μπορεί να γίνει συλλογικό, αυτή είναι η ομορφιά του. Για την πρακτική της περφόρμανς το αρχείο δείχνει πίσω στο σώμα, το οποίο το ενεργοποιεί.
Πληροφορίες
Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 5, 6, 7 Μαΐου, ώρα 8:00 μ.μ. Στέγη Χορού Λευκωσίας, Παρθενώνος 25, Λευκωσία. Απαραίτητη η κράτηση, τηλέφωνο 97772264.
