Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρακολούθησα το περασμένο Σάββατο την παράσταση «Η Απολυμένη» του Αντώνη Τσιπιανίτη, με τη Νάγια Αναστασιάδου επί σκηνής, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κολοκοτρώνη, που συνεχίζει για δύο ακόμα Σάββατα (10 και 17 Φεβρουαρίου) στο Wherehaus 612, σε παραγωγή των θεατρικών ομάδων Point To Contemporary Theater και Anyhow Theatre Ensemble. Φεύγοντας από τον θεατρικό χώρο αισθάνθηκα ότι μερικά κείμενα, αν τα διαχειριστείς σωστά, λόγω της θεματικής τους, μπορούν να γίνουν και επίκαιρα και θελκτικά για το κοινό, όντας στην φαινομενική απλότητά τους, επικίνδυνα.
Το έργο πραγματεύεται την ιστορίας μιας δημοσιογράφου του κοσμικού ρεπορτάζ, της Μαριέτας, με δική της στήλη σε περιοδικό life style, με φίλες και φίλους διάσημους, που όμως μια ωραία πρωία βρίσκεται από τα σαλόνια στα αλώνια, κατά το κοινώς λεγόμενο. Η ιστορία της Μαριέτας, της απολυμένης, είναι μία εξόχως διδακτική ιστορία, που η Νάγια Αναστασιάδου, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη της Μιχάλη Κολοκοτρώνη, κατάφερε να περάσει στο κοινό, χωρίς να γίνεται φορτική, μίζερη, σαχλή ή να μεταφέρει με διδακτισμό τα πρέπει και τα γιατί της κοινωνίας, στον/η θεατή/τρια στην πλατεία. Ο Μιχάλης Κολοκοτρώνης, σε συνεργασία με την ηθοποιό, έδωσε μια σύγχρονη εικόνα της κοσμικής δημοσιογράφου, που ίσως αυτή του κειμένου, στη σημερινή εποχή της άνθησης των social media και των λογής-λογής influencer να μοιάζει παρωχημένη. Στην παράσταση η Μαριέτα μπορεί να είναι ο καθένας και η καθεμιά από εμάς, που εν μια νυκτί αλλάζει η ζωή του/της και έρχεται αντιμέτωπος με το αύριο και τον ίδιο του/της τον εαυτό. Αυτόν τον αλλοτριωμένο εαυτό της Μαριέτας, αλλά και τη μάχη της να αλλάξει, η Νάγια Αναστασιάδου τον πέρασε ήσυχα, αλλά ταυτόχρονα με ένταση, στο κοινό.
Οι χιουμοριστικές στιγμές της παράστασης έσπαγαν την αμηχανία της Μαριέτας, με τη Νάγια Αναστασιάδου να καταφέρνει να τιθασεύει και τις αστείες και τις δύσκολες στιγμές της ηρωίδας της. Η ερμηνεία της είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν ότι είχε μελετήσει το κείμενο του Τσιπιανίτη, και το είχε χωνέψει, με τον σκηνοθέτη επίσης να έχει κρατήσει γειωμένη την παράστασή του.
Ίσως στην αρχή να ξενίζουν κάποια από τα στερεότυπα που υπάρχουν στο ίδιο το κείμενο, που όμως σε δεύτερο άκουσμα των λόγων, μπορεί να αντιληφθεί ο θεατής ότι αυτά δεν έχουν την ένταση που αρχικά ένιωσε. Οι χαρακτήρες με τους οποίους έχει να κάνει η Μαριέτα, ο ομοφυλόφιλος φίλος της, ο μαύρος κηπουρός, είναι υπαρκτά πρόσωπα στην κοινωνία μας, στην παράσταση, και στο κείμενο φυσικά, δεν παρουσιάζονται ούτε ως καρικατούρες, αλλά ούτε και ως αλλόκοτα όντα, που ζουν και λειτουργούν μονοδιάστατα. Η παρουσίασή τους λοιπόν και αυτό είναι επιτυχία και του σκηνοθέτη και της ηθοποιού απείχε παρασάγγας από το να τους δει ο θεατής ως καρικατούρες ή ως φρούτο εξωτικό.
Ενδιαφέρον είχε και το σκηνικό, μακριά από σκηνογραφικές φλυαρίες, στο οποίο κινείται η Μαριέτα, το οποίο λειτούργησε άψογα στον διαμορφωμένο χώρο του φουαγιέ του Wherehaus 612, με τη σκηνογραφική επιμέλεια να ανήκει στην Ελένη Ιωάννου. Δουλεμένη και η κίνηση που δίδαξε ο Παναγιώτης Τοφή. Βοηθητικά και με λειτουργικότητα και ο φωτισμός των Σπύρου Χριστοφή και Νικόλα Δημητρίου.
Κλείνοντας η παράσταση «Η Απολυμένη» δείχνει πως είναι όμορφο να είμαστε συνειδητοποιημένοι για το τι κάνουμε, ποιες είναι οι σταθερές μας και πώς αντιμετωπίζουμε τις εξελίξεις στη ζωή μας.
