Η Κύπρια σκηνοθέτης Τώνια Μισιαλή μίλησε στην «Κ» με αφορμή τη συμμετοχή της στο Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του 45ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Ανοίγει τα χαρτιά της για το που βρίσκεται ο κυπριακός κινηματογράφος και μιλά για τον ρόλο των γυναικών και τα ταμπού που εξακολουθούν να υπάρχουν στην κυπριακή πατριαρχική κοινωνία. «Γιατί να μην είναι αποδεχτό η γυναίκα να έχει φιλελεύθερες σχέσεις και να κάνει βασικά αυτό που θέλει, αλλά στους άντρες να είναι αποδεχτό; Γιατί να υπάρχει αυτή η προκατάληψη;», λέει η Κύπρια σκηνοθέτης στην «Κ» με αφορμή την νέα ηρωίδα της ταινίας της, Δάφνη.
Η Κύπρια σκηνοθέτης Τώνια Μισιαλή
- Πείτε μας λίγα λόγια για την «Δάφνη»…
- Την «Δάφνη» την έγραψα μέσα στα lockdown μετά από ανάγκη για έκφραση. Για δυο χρονιά δεν μπορούσαμε να κάνουμε γυρίσματα, αιτήσεις, όρεξη δεν είχαμε να προχωρήσουμε τα προτζεκτς που είχαμε ξεκινήσει, διότι δεν ξέραμε τι είχε να γίνει, και όλο αυτό μας έβαλε σε μια παύση. Η ταινία δημιουργήθηκε περισσότερο για την ανάγκη καλλιτεχνικής έκφρασης, δημιουργίας, και από την προσωπική ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Η ταινία διαδραματίζεται μέσα στο lockdown και η Δάφνη είναι μια γυναίκα που ζει με τον γιο της και μπαίνει σε ένα dating app για να βρει σύντροφο και την βλέπουμε να αλλάζει τον ένα σεξουαλικό σύντροφο μετά τον άλλο. Όμως, δεν ήταν αυτό που ουσιαστικά χρειαζόταν, νόμιζε ότι είχε ανάγκη αυτό, αλλά τελικά η απολυτή ανάγκη είναι μια απλή αγκαλιά, η στοργή, η αγάπη, μέχρι που βρίσκει ένα πληγωμένο σκυλί στο δρόμο.
Η μικρού μήκους ταινία είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης, είναι ένα format που μπορείς να πειραματιστείς πιο πολύ, να δοκιμάσεις πράγματα, είναι και πιο εύκολο να το κάνεις
- Παρουσιάζετε μια γυναίκα που αλλάζει ερωτικούς συντρόφους. Είναι κάτι που ακόμη θεωρείται ταμπού στις μέρες μας;
- Είναι ταμπού εννοείται. Είναι και ένα δεύτερο στρώμα της ταινίας, γιατί να μην είναι αποδεχτό η γυναίκα να έχει φιλελεύθερες σχέσεις και να κάνει βασικά αυτό που θέλει, αλλά στους άντρες να είναι αποδεχτό; Γιατί να υπάρχει αυτή η προκατάληψη; Που σίγουρα αυτά τα ερωτήματα μας παίρνουν πίσω στα θέματα που με απασχολούν και εμένα. Είναι μια απελευθέρωση της γυναίκας αυτή η ταινία ταυτόχρονα.
- Μιλήστε μου για την συμμετοχή σας στο φεστιβάλ Δράμας…
- Στη Δράμα θα είναι η πρώτη προβολή της ταινίας, η πανελληνία πρεμιέρα. Η ταινία είναι συμπαραγωγή Κύπρου - Ελλάδας, άρα θεωρείται εθνική πρεμιέρα η Δράμα. Τελευταία φορά που πήγα στο φεστιβάλ ήταν 2014, είναι ωραία που πάω ξανά πίσω. Να σημειώσω ότι η ταινία έγινε χωρίς επιχορήγηση και με την προσφορά του χρόνου και του ταλέντου των συντελεστών της, και ένα κονδύλι που αφιέρωσα από την εταιρία μου.
Στιγμιότυπο απο την ταινία «Δάφνη»
Σίγουρα θέλουμε παιδεία
- Πόσο δύσκολο είναι να πάει το κοινό να δει μια κυπριακή ταινία στο σινεμά;
- Για short films θα πάει μόνο στα φεστιβάλ, όπως το φεστιβάλ μικρού μήκους Κύπρου που είναι ένα από το ποιο σημαντικά στην Ευρώπη. Είναι πολύ επιλεγμένος ο κόσμος που πάει να δει κυπριακό κινηματογράφο, ιδιαίτερα για μεγάλου μήκους ταινίες ο κόσμος δεν πάει σχεδόν καθόλου. Σίγουρα θέλουμε παιδεία, αφού δεν υπάρχει παιδεία κινηματογράφου στην Κύπρου. Εάν το σκεφτείς, μόνο ένα Arthause cinema έχουμε, το Πάνθεον, το οποίο και εκείνο δεν ζει, δεν πάει κόσμος, κάνει τις προβολές του και παν 3-4 άτομα. Ο κόσμος έμαθε στην ευκολία των πλατφόρμων.
- Πως νιώθετε που η «Παύση», η μεγάλου μήκους ταινία σας, που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2018, παίζεται μέχρι σήμερα;
- Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, δεν το περίμενα ότι μετά από τέσσερα χρόνια θα πηγαίνω ακόμη στην προβολή της. Θεωρώ είναι λόγω της προσέγγισης της ταινίας, το ότι έβλεπα τα πάντα μέσα από την ματιά της γυναίκας, επέλεξα να είμαι με την πρωταγωνίστρια μου από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο και αυτό έγινε πολύ συνειδητά. Ήταν ένα ρίσκο που πέτυχε. Ήταν και ένα θέμα επίσης ταμπού η εμμηνόπαυση, και φυσικά μερίδιο της επιτυχίας έχει και η Στέλα Φυρογένη, που κρατά την ταινία όλη.
- Από τη μεγάλη μήκους ταινία, στη μικρού μήκους… πως έγινε αυτή η μετάβαση; Είναι σαν να πας σε κάτι πίσω;
- Όχι δεν θεωρείται καθόλου ότι πας πίσω, και εκείνος που το θεωρεί αυτό μου βγάλει κόμπλεξ. Η μικρού μήκους ταινία είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης, είναι ένα format που μπορείς να πειραματιστείς πιο πολύ, να δοκιμάσεις πράγματα, είναι και πιο εύκολο να το κάνεις. Μπορεί να θέλεις και πέντε χρόνια να υλοποιήσεις μια μεγάλου μήκους ταινία. Γιατί λοιπόν να μην πας να κάνεις μια μικρού μήκους, να εξασκήσεις και την δουλειά σου. Υπάρχουν πολύ μεγάλα ονόματα σκηνοθετών που μαζί με τις μεγάλες τους ταινίες γυρίζαν και μικρού μήκους.
- Στην «Παύση» αλλά και στη «Δάφνη» κεντρικός χαρακτήρας είναι μια γυναίκα. Πώς βρίσκετε τις θεματικές σας;
- Είναι λίγο υποσυνείδητα που βγαίνει, αλλά σίγουρα οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι γυναίκες, κάποιες που ζουν στο περιθώριο, άλλες γυναίκες που θέλουν να βρουν τον εαυτό τους, ή να απελευθερωθούν με κάποιο τρόπο. Η Δάφνη δεν είναι καμια καταπιεσμένη αλλά βγαίνουν πράγματα, είναι και αυτή η πίεση της κοινωνίας το ότι αν δεν είσαι καταπιεσμένη, πρέπει να είσαι δυναμική κα να τα αντέχεις όλα. Είναι και τα δυο ακραία εάν το σκεφτείς, αλλά ισχύουν.
Μπορείτε να δείτε το trailer της ταινίας «Δάφνη» πιο κάτω:
