Kathimerini.com.cy
H συζήτηση για το Κυπριακό –ως άλυτο εθνικό θέμα αλλά κι ως εργαλείο πολιτικής στη Κύπρο- με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2023 παραμένει ένα ενδιαφέρον ποιοτικό στοιχείο ως προς την εξέταση του ρόλου και των ορίων της διαμόρφωσης της πολιτικής ατζέντας του προεκλογικού.
Αν κοιτάξει κανείς ακόμη και μετά το 2004, και την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, τον τρόπο συμπεριφοράς του μέσου ψηφοφόρου στη Κύπρο θα διαπίστωνε πως, διαχρονικά, το εκλογικό σώμα εξέλεγε πολιτικούς στους οποίους είχε την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο Κυπριακό –με την διαφορά πως τις περισσότερες φορές ήταν –ούτως ή άλλως- πολιτικοί των κομμάτων προτίμησης τους.
Το Κυπριακό εξάλλου διαμόρφωνε, διαχρονικά, τα συστημικά κόμματα σε «φιλολυσικά» ή «απορριπτικά» ενώ η εκλογή Αναστασιάδη, το 2013 αλλά και το 2018 (ακόμη και μετά το Κρανς Μοντανά) σε μεγάλο βαθμό εμπεριείχε, συμπεριφορικά, την επιλογή ενός πολιτικού που την περίοδο 2002-2004 είχε ταυτιστεί με την ηγεσία του «στρατοπέδου της λύσης».
Η διαπίστωση, τα τελευταία χρόνια, της υποχώρησης του Κυπριακού ως βασικού κριτηρίου διαμόρφωσης ψήφου του μέσου ψηφοφόρου στις προεδρικές είναι προφανής. Κι αποτυπώνεται όχι μόνο σε δημοσκοπικές κι άλλες ποιοτικές έρευνες ή στα επιτελεία κομμάτων και πολιτικών αλλά και στο πως διαμορφώνεται ένα μέρος της προεκλογικής. Εξάλλου μετά το 2017 –με φόντο το 2023- δεν έχουν διαμορφωθεί μόνο τετελεσμένα έξι ετών όσον αφορά την στασιμότητα του Κυπριακού μετά την αποτυχία, το 2017, στο Κρανς Μοντανά αλλά έχουν προκύψει κι άλλα ζητήματα που διαμορφώνουν θεματικές στον πυρήνα της πολιτικής.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
