Της Μαρίνας Οικονομίδου
Λένε πως μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις και πως στην πολιτική πέραν της ουσίας της πολιτικής, καίριο ρόλο παίζει και η σημειολογία. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Στέφανος Στεφάνου με την εκλογή του στην γενική γραμματεία του ΑΚΕΛ αποφάσισε πως ο καλύτερος τρόπος να στείλει το μήνυμα της αλλαγής ξεκινά από το ίδιο το οικοδόμημα. Ήδη το γραφείο του γενικού γραμματέα δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό των προκατόχων του. Έχουν ήδη αποχωρήσει από τους τοίχους οι ιστορικοί ηγέτες της Αριστεράς, όπως ήταν ο Λένιν, ο Μαρξ, ακόμα και ο Εζεκίας Παπαϊωάννου και τους τοίχους κοσμούν πλέον πίνακες γνωστών Κύπριων ζωγράφων. Για την εν λόγω κίνηση, της αποκαθήλωσης δηλαδή, λέγεται πως υπήρξαν συζητήσεις στους διαδρόμους για το που το πάει ο νέος γενικός γραμματέας. Αν δηλαδή αυτό αποτελεί την επιβεβαίωση των όσων υποσχέθηκε τη μέρα της εκλογής του, πως το κόμμα είναι ανοικτό στην κοινωνία εγκαταλείποντας σιγά σιγά το κομμουνιστικό και ενίοτε δογματικό καλούπι ή αν ήταν καθαρά πυροτέχνημα. Αναμένονται πλέον ανακαινίσεις και στο ευρύτερο οικοδόμημα, καθώς η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι σε σχέση με άλλα κόμματα, η εικόνα της Εζεκίας Παπαϊωάννου μυρίζει ναφθαλίνη. Όμως πέραν του οικοδομήματος, ο ίδιος έχει προχωρήσει σε κάποιες σημειολογικές κινήσεις. Είναι ιδιαίτερα ενεργός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ιδιαίτερα σε σχέση με τον Άντρο Κυπριανού, ακόμα και με σελίδα στο Instagram. Έχει σχολιαστεί ποικιλοτρόπως η συνάντηση με τη Μάγδα Φύσσα, ακόμα και οι τελευταίες του επαφές σε Βρυξέλλες και Λονδίνο.
Ένα βεβαίως είναι η εικόνα, το κύριο είναι η ουσία των πολιτικών. Αυτό που περιμένουν να δουν πολλοί είναι τι τελικά αλλάζει την εποχή Στεφάνου. Ήδη ο νέος γ.γ έκανε μία μεγάλη πορεία στη βάση ακούγοντας επιχειρηματίες, μέλη και φίλους του κόμματος έκανε την πορεία για το Βαρώσι αλλά και αυτήν έξω από το Προεδρικό με αφορμή τα Pandora Papers. Η πρώτη νίκη Στεφάνου θεωρείται η μείωση του ΦΠΑ, που υπήρξε δική του πρωτοβουλία, έστω κι αν ο ίδιος απείχε από την όλη συζήτηση καθώς ήτα στο εξωτερικό. Αυτό βεβαίως που λένε κάποιοι εντός του κόμματος είναι ότι δεν έχουν αλλάξει ακόμα πολλά. Δεν πέρασε απαρατήρητη η διφωνία που υπήρχε για το κατά πόσο ο Νίκος Αναστασιάδης θα έπρεπε να παραιτηθεί μετά τα Pandora Papers. Αν βεβαίως το κόμμα της Αριστεράς επέμενε σε παραίτηση θα έπρεπε να έχει και εναλλακτική, η οποία επί του παρόντος δεν υπάρχει.
Η καθυστέρηση
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ακόμα μία φιγούρα της Αριστεράς που να προωθείται για την υποψηφιότητα της Προεδρίας είναι ένα από τα ζητήματα που απασχολούν το κόμμα. Βεβαίως αντιλαμβάνονται πως θα πιούν το πικρό εκείνο ποτήρι υποστήριξης μίας αστικής υποψηφιότητας με ο,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά. Η ιστορία του ΑΚΕΛ βρίθει παραδειγμάτων όπου έχει επιλεχθεί υποψήφιος από την Δεξιά. Ξεκινώντας από τον Γιάννη Κληρίδη, μετά με τη στήριξη στον Μακάριο, αλλά και προσφάτως με τις επιλογές Ιακώβου και Παπαδόπουλου. Ήδη το επόμενο διάστημα θα ξεκινήσει η συζήτηση στα συλλογικά όργανα, θέτοντας κάτω ένα προγραμματικό πλαίσιο και στη συνέχεια την ονοματολογία. Μέχρι και την άνοιξη, όταν δηλαδή θα ανακοινώσουν επίσημα άλλα κόμματα, όπως ο ΔΗΣΥ και η ΔΗΠΑ, θα ανακοινώσει και το ΑΚΕΛ τις κινήσεις του.
Στόχος η νίκη
Το ερώτημα είναι ποιες είναι οι επιλογές. Ο Στέφανος Στεφάνου έχει διαμηνύσει ήδη σε φίλους του κόμματος αλλά και σε Νέες Δυνάμεις μέρος των οποίων ζητούν αριστερή επιλογή και απορρίπτουν την σύμπλευση με το ΔΗΚΟ, ότι αυτή τη φορά στόχος δεν είναι απλώς να κατέλθουν σε εκλογές αλλά να τις κερδίσουν. Τοποθέτηση που προκάλεσε ήδη την ενόχληση του δις υποψηφίου για την προεδρία Σταύρου Μαλά. Στο ΑΚΕΛ αντιλαμβάνονται πως οι επιλογές είναι περιορισμένες και για μία νικητήρια κάθοδο, θα πρέπει το κόμμα να συνεργαστεί πρώτα και κύρια με το Δημοκρατικό Κόμμα. Αυτή η κίνηση συνεργασίας, άρχισε να συζητείται στη βάση, έστω κι αν στελέχη όπως ο Τουμάζος Τσιελεπής, Ελένη Μαύρου, Νεοκλής Συλικιώτης το βλέπουν με επιφύλαξη.
Η σύμπλευση με Νικόλα
Η «Κ» είχε αποκαλύψει την περασμένη βδομάδα ότι ο Στέφανος Στεφάνου και ο Νικόλας Παπαδόπουλος είχαν ήδη τρεις συναντήσεις οι δύο εκ των οποίων έγιναν σε παρουσία τρίτου προσώπου. Δεν έχουν μπει κάτω ονόματα, ωστόσο ο Στέφανος Στεφάνου δεν είπε όχι όταν τέθηκε το όνομα του Νικόλα Παπαδόπουλου από πλευράς γραμματείας του ΔΗΚΟ. Είτε λόγω αβρότητας, είτε γιατί έχει μπει ήδη στη διαδικασία να μην αποκλείσει κανέναν εκ των προτέρων. Δεν πέρασε απαρατήρητη άλλωστε η δημοσκόπηση της «Κ» όταν ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ κατείχε τη δεύτερη θέση δημοτικότητας και σίγουρα δεν θέλει να βάλει μόνος του αδιέξοδα.
Μία υποψηφιότητα βεβαίως Νικόλα Παπαδόπουλου φαντάζει κάτι μακρινό για το ΑΚΕΛ. Ήδη δεν έχουνε επουλωθεί οι πληγές του πρόσφατου παρελθόντος, με τη δριμεία επίθεση Νικόλα στο ΑΚΕΛ το 2018, ούτε βεβαίως υπάρχουν πολλά κοινά σημεία σε ζητήματα όπως το κυπριακό. Θα είναι συνεπώς δύσκολο για το κόμμα να πείσει τη βάση μέσα σε 10 μήνες για τα θετικά της υποψηφιότητας Νικόλα.
Το ζήτημα βεβαίως με τη συνεργασία ΑΚΕΛ ΔΗΚΟ είναι ότι δεν υπάρχει και η ανάλογη εμπιστοσύνη. Το παρασκήνιο για την προεδρία της βουλής έχει αφήσει αναπόφευκτα πληγές και κατάδειξε ότι τα δύο κόμματα δε μπορούν να συνεννοηθούν τόσο εύκολα. Στο ΑΚΕΛ θεωρούν άλλωστε πολύ πιθανό ο Νικόλας Παπαδόπουλος να συμπορευθεί με τον Δημοκρατικό Συναγερμό καθώς κύριος στόχος του είναι αυτή τη φορά η εξουσία. Αυτό το οποίο μπορεί να φέρει κοντά τους δύο είναι ένας υποψήφιος που να ικανοποιεί τις θέσεις και των δύο.
Το δίλημμα για Αχιλλέα
Ήδη η υποψηφιότητα Αχιλλέα Δημητριάδη έχει απορριφθεί από το Δημοκρατικό Κόμμα καθώς θεωρούν τις θέσεις του στο κυπριακό ιδιαίτερα προχωρημένες. Βεβαίως και στο ΑΚΕΛ πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν πως μία τέτοια υποψηφιότητα δεν έχει πολλά περιθώρια νίκης. Εκτός συζήτησης έχουν στο ΔΗΚΟ και τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, έστω κι αν στην Εζεκία Παπαϊωάννου δεν τον έχουν αποκλείσει. Εκεί που φαίνεται να υπάρχει κοινή συνεννόηση- όχι σε επίπεδο ηγεσιών αλλά πρωτοκλασάτων στελεχών- είναι στο ενδεχόμενο κοινής υποψηφιότητας με τον Γιώργο Παμπορίδη. Το ερώτημα είναι πόσο έτοιμοι είναι ΑΚΕΛ και Δημοκρατικό Κόμμα για μία τέτοια υπέρβαση. Ο Στέφανος Στεφάνου δεν έχει ακόμη ανοίξει τα χαρτιά του, ωστόσο υπάρχουν στελέχη στο ΑΚΕΛ που το βλέπουν ιδιαίτερα θετικά προτάσσοντας την καλή συνεργασία που είχαν επί μεταρρύθμισης του ΓεΣΥ, αλλά και την δημόσια διαφωνία του με την κυβέρνηση Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ σε ζητήματα όπως το κυπριακό και η διαφθορά.
Το διακύβευμα και η υπέρβαση
Πόσο όμως έυπεπτο είναι για το ΑΚΕΛικό ακροατήριο μία κεντροδεξιά υποψηφιότητα; Κομματικοί κύκλοι σημειώνουν πως η περίπτωση Παμπορίδη μπορεί να γίνει αποδεχτή μόνο στο ενδεχόμενο που συναινέσει και το Δημοκρατικό Κόμμα. Κάτι τέτοιο αποκτά ιδιαίτερη δυναμική και μπορεί να πλασαριστεί διαφορετικά εντός της βάσης. Ένα ενδεχόμενο τρίτης απανωτής ήττας σε προεδρικές εκλογές και απομάκρυνσης για ακόμη μία πενταετία από την εξουσία θεωρείται από το ΑΚΕΛ ως το τελικό κτύπημα για το κόμμα και η αρχή του τέλους. Το ερώτημα βεβαίως είναι αν μία δεξιά υποψηφιότητα θα καταφέρει να φέρει –πέραν της ευρύτερης μάζας από τον ενδιάμεσο χώρο, ακόμα και από το ΑΚΕΛ- το αριστερό εκείνο ακροατήριο που έχει απογοητευτεί. Αυτό που υποστηρίζεται πάντως, είναι πως το ΑΚΕΛ χρειάζεται μία υποψηφιότητα που θα σηκώσει από τον καναπέ τους απογοητευμένους ψηφοφόρους. Στην εξίσωση βεβαίως της συζήτησης δεν πρέπει να παραλείπεται και η ανησυχία κάποιων ότι αυτό ενδεχομένως να ενισχύσει μία υποψηφιότητα που θα επικαλεστεί την ιδεολογική ταυτότητα του ΑΚΕΛ. Ήδη στελέχη όπως η Ειρήνη Χαραλαμπίδου- η οποία όπως λέγεται ενδιαφέρεται για την προεδρία- έχουν θέσει ζήτημα ιδεολογικής προσέγγισης και δεν παραγνωρίζεται το γεγονός ότι εξαιτίας όλου αυτού, μπορεί να προκύψει μία νέα υποψηφιότητα, αυτή τη φορά από τα αριστερά, κτυπώντας στα ιδεολογικά ιδεώδη, από τα οποία η νέα εποχή στο ΑΚΕΛ επιχειρεί να κρατήσει κάποιες αποστάσεις.
