Kathimerini.com.cy
Αν το 2003, ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατάφερε να εκλεγεί πανηγυρικά από την πρώτη Κυριακή, αυτό δεν οφειλόταν αποκλειστικά στη διάσπαση του Δημοκρατικού Συναγερμού με τις παράλληλες υποψηφιότητες των Κληρίδη και Μαρκίδη. Είχε στηθεί από νωρίς ένα αρραγές μέτωπο στην αντιπολίτευση, με συμμαχίες εντός της βουλής, συνεργασίες για την εκλογή δημάρχων στους μεγάλους δήμους ενώ η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της βουλής υπήρξε καταλυτική στο να οδηγηθούν τα τρία κόμματα συσπειρωμένα στις προεδρικές εκλογές. Αν λοιπόν τότε ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ κατάφεραν να παραμερίσουν τις διαφωνίες του παρελθόντος, για ποιο λόγο σήμερα παρουσιάζονται ως μια διαλυμένη παρέλαση; Οι λόγοι σίγουρα ποικίλουν. Άλλη η κυπριακή κοινωνία του 2003, άλλη η σημερινή, άλλοι οι δεσμοί ψηφοφόρων με τα κόμματα και σίγουρα άλλα τα διακυβεύματα. Το βασικό όμως είναι πως τότε τα κόμματα είχαν αντιληφθεί πως ο μόνος δρόμος για την εξουσία περνούσε μέσα από το κτίσιμο ενός δυνατού αντιπολιτευτικού μπλοκ. Ένα μπλοκ που κτίστηκε προσεκτικά, προϋπόθετε σίγουρα υπερβάσεις και είχε ως κύριο στόχο την αλλαγή της εξουσίας.
Σήμερα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν επαναλάβει πολλές φορές το σύνθημα της αλλαγής, όμως το πόσο το εννοούν, αμφισβητείται από πολλούς. Η ήττα έφερε εσωστρέφεια στα δύο κόμματα, η σύσταση μετώπου άργησε πολύ, το μπάχαλο στην διαδικασία εκλογής προέδρου της βουλής ενίσχυσε την καχυποψία, ενώ η απόφαση για αναβολή των δημοτικών εκλογών τείνει να καταστεί καταστροφική για το εσωτερικό των δύο κομμάτων. Οι μέχρι τώρα κινήσεις, τα ονόματα που δίνουν, παίρνουν και καίγονται καταδεικνύουν τις δυσκολίες, τις διαφωνίες και το ενδεχόμενο ναυάγιο να βρίσκεται προ των πυλών.
Διαβάστε το ρεπορτάζ της Μαρίνας Οικονομίδου στην έντυπη έκδοση της «Κ»
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή
