Wiz Guide
Εστιατόρια, ταβέρνες και άλλα φαγάδικα που δεν υπάρχουν πια, κάποια εδώ και χρόνια, πλην όμως ο κόσμος τα νοσταλγεί ακόμα.
20 άτομα από όλες σχεδόν τις επαρχίες του νησιού, αναμοχλεύουν μνήμες και μοιράζονται μαζί μας γευστικές ιστορίες του παρελθόντος, από τα αγαπημένα τους στέκια.
Το Whimpies στη Λεμεσό, το Ταβερνείον του Αγρότη στη Λευκωσία, το Romantzo στην Ορμήδεια, ο Παγκράτιος στη Μηλιού, το Abiance Cafe στη Λάρνακα, το Paradise Place στον Πωμό, είναι μόνο μερικά από τα μαγαζιά που θα έχουμε για πάντα στην καρδιά μας, αφού μας χάρισαν πανέμορφες αναμνήσεις!
Θυμάμαι παλιά που πηγαίναμε με τους γονείς μου στο Wimpy, στη Λεωφόρο Μακαρίου, στη Λεμεσού. Είχε χαρακτηριστικές κόκκινες καρέκλες και τραπέζια κολλημένα στον τοίχο και στο πάτωμα. Ήταν η πρώτη μορφή μπεργκεράδικου που θυμάμαι. Ήταν η χαρά μου να παραγγείλω ένα cheeseburger με πατάτες και ένα milkshake σοκολάτας. Είχε χαρακτηριστικά ψηλά δοχεία για ketchup και μαγιονέζα, που πολλές φορές τα πίεζα δυνατά για να βγάζουν και τα έριχνα πάνω μου και φώναζε η μαμά. Λεύκιος Σεργίδης
Ποιος ξεχνά το Wimpy; (φωτογραφία: Andreas Andronicou / Κάποτε στη Λεμεσό)
Έχω ωραίες αναμνήσεις από πολλά μαγαζιά που έκλεισαν, όπως τα Καρβουνομαγειρεμματα (Λήδρας), το El Pueblo (Αγλαντζιά), την Pizza Inn (Ευαγόρου), τα Da Capo, Le Cafe και Mondo στη Μακαρίου, το El Torito (Καλλιπόλεως) το Dairy Queen (Ευαγόρου & Δισκοθήκες) και το Stripes (Δισκοθήκες). Με νοσταλγία όμως θυμάμαι το Δυόσμος & Κανέλλα Bistro (Ονοσαγόρου), αφού ήταν πολυαγαπημένο! Μάλιστα, τo διπλανό ακριβώς, ήταν επίσης του ίδιου ιδιοκτήτη και ήταν πιο high. Χριστόδουλος Μούγιας
Ήμουν καθενυκτικός θαμώνας του Browns και σίγουρα νοσταλγώ όταν πήγαινα εκεί τα ξημερώματα για σούπα ή κοτόπουλο κατσιατόρε. Πέραν του ότι ήταν στενός μου φίλος ο ιδιοκτήτης, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως το Browns είχε εύγευστα πιάτα και ότι ήταν το μόνο μαγαζί της Λευκωσίας που ήταν ανοικτό μέχρι τα χαράματα. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από το συγκεκριμένο στέκι. Δημήτρης Τοκαρής
Είναι πολλά τα εστιατόρια που μου λείπουν. Ανάλογα με το πόσο πίσω θέλεις να πας. Από τις αρχές των του 90ς που κάναμε τις πρώτες μας «εξόδους» στα φαστφουντάδικα της εποχής, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας όπου τα μεταμεσονύκτια εστιατόρια επιτελούσαν διπλό ρόλο. Να ικανοποιούν την πείνα μας και να απορροφούν τα «ξύδια». Από το Big Boy στο Dairy Queen και διάφορα μικρότερα παρακμιακά της περιοχής του Piccadilly, το εστιατόριο που θυμάμαι περισσότερο είναι το Esquin. Πίσω από την Amanda’s, μεταξύ Legion και Neron, ήταν πάντα η αρχή και το τέλος της βραδιάς. Φλερτ, καβγάδες, κόντρες, γέλια όλα ξεκινούσαν από εκεί. Μαρίνος Αγγελίδης
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το after club spot Browns με την καλύτερη πίτσα μαργαρίτα, το Quick Stop με τα καλύτερα submarines και burgers ή την ταβέρνα Ειρηνιά στον Στρόβολο με το καλύτερο φαγητό και τα τοπ μπουρέκια; Σταύρη Φράγκου
Θυμάμαι έντονα την Blinkers αφού είχε ωραίο φαγητό και μου άφησε ωραίες αναμνήσεις, αλλά και το Big Boy με τα τέλεια burgers, στο κέντρο της πόλης, όπου σύχναζε όλη η Λευκωσία. Άννα Χατζηκωνσταντίνου
Ο Άντρος, θρυλική μορφή, στο Ταβερνείον του Αγρότη
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα σχεδόν private τσιμπούσια στο Ταβερνείον του Αγρότη, στον δρόμο των Χαλεπιανών, στη Λευκωσία. Με ένα σπέσιαλ μενού που άλλαζε κάθε βδομάδα, ο Αντρέας πρόσφερε μια σπέσιαλ φιλοξενία στις 3-4 παρέες που «στριμώχνονταν» στο απάχικό του. Εκτός από τη σχάρα, το φουρνί, την κατσαρόλα και το τηγάνι, όλοι είχαν να πουν και για την τεράστια συλλογή από μπίρες στο ψυγείο! Μιχάλης Μιχαηλίδης
90s μεσουρανούσε το εστιατόριο Changs, στο Μοντπαρνάς στη Λευκωσία. Ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και vibe. Ήταν το κινέζικο που με έμαθε τα κινέζικα! Με τα στρογγυλά, περιστρεφόμενα τραπέζια του, το βαρετό μπαροκινέζικο ντεκόρ του και την ιδιοκτήτριά του (Σούζαν νομίζω την έλεγαν) με το αυστηρό το δειν της. Λίγο dark, λίγο ethnic, λίγο chinese, λίγο cantonese και λίγο τζέγκις χαν στο χάνι! Είχε χάζι! Πόπη Βακή
Αν πρέπει να διαλέξω ένα εστιατόριο το οποίο νοσταλγώ από την πόλη μου, τη Λεμεσό, θα διάλεγα το Gala Luna. Το αυθεντικό ιταλικό εστιατόριο έχει αφήσει εποχή τη δεκαετία του ‘90, σχεδόν μάλιστα για μια δεκαετία! Στην περιοχή του εναερίου στη Λεμεσό και συγκεκριμένα κάτω από την γνωστή πολυκατοικία της ΚΑΝΙΚΑ, βρισκόταν το γνωστό Gala Luna που συχνάζαμε εκεί οικογενειακώς. Θα έδινα τα πάντα να απολάμβανα ξανά το φαγητό του στον όμορφο χώρο του, όπου με το καλωσόρισμα ερχόταν φρέσκο αρωματικό σκορδοβούτυρο με ζεστά ψωμάκια! Νεόφυτος Αριστείδου
To Abiance Cafe στη Λάρνακα. Κεντρικό καφέ δίπλα από το Παγκύπριο Γυμνάσιο Λάρνακας, στέκι μαθητών κυρίως, άμεσα συνδεδεμένο με τα ανέμελα μαθητικά μου χρόνια τέλη της δεκαετίας του ΄90. Ίσως δεν είναι τόσο ο χώρος όσο οι αναμνήσεις και η ανεμελιά των μαθητικών μας χρόνων. Μιχάλης Χριστοδούλου
Moυ έχει μείνει αξέχαστο το Paradise Place στον Πωμό, στην Πάφο, με το θεϊκό ηλιοβασίλεμα. Δεν ήταν κλασσικό εστιατόριο. Σέρβιρε κυρίως τσιμπήματα, ωστόσο ό, τι σέρβιρε ήταν νόστιμο και μερακλήδικο! Γεωργία Μεσσίτη
Paradise Place, για τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε το Romantzo, στην Ορμήδεια, το οποίο βρισκόταν στο λιμανάκι του χωριού. Τη μέρα πηγαίναμε με τα ποδήλατα, και εκεί υπήρχε αρκετή νεολαία, αφού εκεί έχει και παραλία, ενώ παλιά υπήρχε και μια εξέδρα μέσα στη μέση περίπου του λιμανιού. Τα σαββατοκύριακα, τα βράδια είχε μπουζούκια και τραγουδιστές. Ευάγγελος Σταμπόλης
Έμεινε μόνο η υπερμεγέθης ταμπέλα
Ο Παγκράτιος στη Μηλιού ήταν ένα ταβερνάκι το οποίο αγαπήσαμε όχι μόνο για την γραφικότητά του και το όμορφο φιλικό περιβάλλον του, αλλά και για τα ολόφρεσκα προϊόντα που χρησιμοποιούσε στην κουζίνα του. Το κρέας και τα λαχανικά ήταν όλα πεντανόστιμα και τα περισσότερα δικής του παραγωγής. Νατάσα Αλεξάνδρου
Το ταβερνάκι του Πάμπου στον Αγίο Δομέτιο, με τους απίστευτους ατελείωτους μεζέδες, γραφικό και με πολύ φιλικό περιβάλλον. Αξέχαστο ήταν το παγωτό καϊμάκι με το ρόδι που σέρβιρε για φινάλε και καθάριζε τον ουρανίσκο μας αλλά και την θολούρα από τις ζιβανίες. Αφροδίτη Δερματά
Ταβερνάκι του Πάμπου, μεσημέρι και βράδυ τίγκα
Σουβλάκια Ο Πρόεδρος. Αρκεί να βάζει μαρούλι και πατάτες στο τυλιχτό, χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε τάμα από τα παρακαλετά. Μάνος Γρυπάρης
Το Wimpy στη Λεωφόρο Μακαρίου, στη Λεμεσό. Ήταν απίστευτα νόστιμα όλα τα φαγητά, χωρίς να είναι γκουρμέ με την έννοια της ποσότητας ή της εμφάνισης και χωρίς να απευθύνεται στη high class. Μάζευε όλη την νεολαία τότε στα 80’s. Χρίστος Χαραλάμπους
Κραταιόν steak house, στη Λάρνακα. Ένα υπέροχο αρχοντικό με καταπληκτική κουζίνα και πολύ προσιτές τιμές, αφού τότε -νεαρό ζευγαράκι με τον άντρα μου- είχαμε τα πρώτα μας ρομαντικά ραντεβού για φαγητό... μπορεί και για αυτό να το νοσταλγώ με αγάπη. Άννα Ττόουλου-Ζαχαρίου
Το Amigos ήταν το στέκι μας στη Γλυφάδα και όταν ήρθαμε Κύπρο άνοιξε και εδώ, δυστυχώς όχι για πολύ. Αυτό μου λείπει! Εξαιρετικό μεξικάνικο φαγητό και ευγένεια (και αυτή λείπει κάποτε). Αγγελική Αθανασιάδη
Αξέχαστες στιγμές στο Browns
BROWNS και MILANO θυμάμαι έντονα. Όταν σχόλαγα τα βράδια από τις ταβέρνες που παίζαμε μουσική, καταλήγαμε BROWNS ή MILANO για να φάμε ή να πιούμε καφέ και να χαλαρώσουμε. Θυμάμαι ότι έκλειναν στις 7 το πρωί. Παναγιώτης Χριστοδουλίδης
