Γράφει ο Άγγελος Ρέντουλας
Η κόρη μας η Μαρία γίνεται 5 ετών τώρα τον Φλεβάρη και είναι ήδη περήφανη φορέας έμφυλων στερεοτύπων. Καιρό παλεύουμε να ξεριζώσουμε αυτά τα επίμονα ζιζάνια. Ναι, μάλιστα, καιρό: «Τα αγόρια δεν φοράνε ροζ». «Αυτά τα παιχνίδια είναι αγορίστικα». «Τα κορίτσια δεν αγαπάνε κορίτσια».
Ποιος της τα σέρβιρε αυτά; Κάποιο παιδάκι στον παιδικό; Κάποιος στον κύκλο μας, σε μια αποφράδα έξοδό μας, κάποιος που κάτι είπε στην τηλεόραση, στον δρόμο;
Ή μήπως τα «άκουσε» όλα μόνη της στο παιχνιδάδικο με τους χωριστούς ροζ και μπλε διαδρόμους; Δύσκολο πολύ να ξεριζώσεις κάτι που πρωακούει ένα μικρό παιδί, μια κουβέντα θωρακισμένη με την άκαμπτη πανοπλία του αξιώματος. Δύσκολο πολύ, ιδίως σε αυτή την ηλικία που στερεώνονται οι αρχές, τα δεδομένα, τα θέσφατά του. Τα σιγουράκια του.
Έχουμε δοκιμάσει διάφορα για να τα σπάσουμε αυτά, σιγαλόφωνες κουβέντες και ήσυχα τεχνάσματα για να μη σκληρύνουμε την παιδική αντίδρασή της. Κάποιες φορές εισπράττουμε απόρριψη, άλλες απορία, άλλες ένα βλέμμα σύγχυσης «α, μη μου τα αλλάζετε τώρα». Τις προάλλες, παντρέψαμε πάνω στο παιχνίδι τον γαϊδαράκο της, το νάνι της, με τον Μπαχ, έναν άλλο γαϊδαράκο, αγόρια και τα δύο. «Μα βρε μπαμπά, δεν παντρεύονται τα αγόρια με τα αγόρια…», με είχε δασκαλέψει λίγο πριν με λιγυρή πρόζα και σιδερένια αυτοπεποίθηση. Χμ.
Δεν τα γράφω αυτά γιατί επιζητώ το χειροκρότημα. Από τρόμο τα γράφω: είναι σκληρό, διπλά και τρίδιπλα σκληρό για ένα κορίτσι να ζήσει εκεί έξω ισότιμα και ανέμελα, χωρίς να χρειάζεται να δίνει για το κάθε τι εξηγήσεις. Αν είναι γκέι, τρανς κ.ο.κ., εις τη νιοστή σκληρό. Πώς να θωρακίσεις το παιδί σου; Αλλά και να το θωρακίσεις εσύ, ποιος σου λέει πως δεν θα ‘χει τη φρικτή κατάληξη της Τοπαλούδη, του/της Ζακ/Zackie Oh, της 29χρονης Τζεβριέ από την Αλεξανδρούπολη. Πάνω στην ανάλγητη στερεοτυπία βασίζονται όλα αυτά. Όλα; Ναι, όλα.
Η διαφήμιση της Pantene
Το σποτάκι της Pantene που κυκλοφόρησε χθες και στο οποίο εμφανίζονται 5 μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, περήφανα σκορπίζοντας το μήνυμα για μια ζωή δίχως εξηγήσεις, μια ζωή αυτονοήτως ελεύθερη και ειλικρινή, μαλάκωσε κατάτι την απαισιοδοξία μου.
Πανέξυπνη διαφήμιση, μπράβο στην εταιρεία και τους διαφημιστές της. Να τη δείτε, είναι μια πολύχρωμη παρέλαση ορατότητας, ανοιχτωσιάς και ενδυνάμωσης που αντλεί τη θεματική της από ένα φλέγον αίτημα της κοινωνίας: αξίζουμε ισότιμο σεβασμό όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε.
Πανέξυπνη διαφήμιση, φωτίζει ένα μέλλον καταφατικό, εγγενούς αποδοχής.
Ήθελε η εταιρεία να προκαλέσει, να συζητηθεί, να γίνει viral; Φυσικά και μπράβο της. Για τα αντανακλαστικά της, για τα ανοιχτά ώτα. Θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, να προκαλέσει ντόρο αλλιώς. Ξέρετε πόσο εύκολο θα ήταν. Επέλεξε αυτό, μια κίνηση υψηλού συμβολισμού που μπορεί να αφήσει χρήσιμο αποτύπωμα. Θα τη δουν πολλοί.
Όταν η αγορά μιλά, η κοινωνία έχει ήδη μιλήσει. Μπορεί ψιθυριστά, αλλά ξέρετε πόσο εκκωφαντικός μπορεί να γίνει ένας ψίθυρος;
ΥΓ: Λίγο πριν πατήσω το «send» μαθαίνω για την εξαγριωμένη, ομοφοβική, φθονερή αντίδραση της πολιτεύτριας Λατινοπούλου με αφορμή την εν λόγω διαφήμιση.
Μεσαίωνας.
