Του Ονασαγόρα
“Είμαι ο ήρωας που μένει μόνος του
τώρα οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν για `μένα
οι τίτλοι του τέλους θα γράψουν το θέμα…”
Τι άλλο να προσθέσουμε; Οι στίχοι αυτοί που τραγουδούσε ο Χατζηγιάννης εμπεριέχουν πολύ παραστατικά την εικόνα της σημερινής μέρας.
Παραιτούμαι (τραγούδι Δήμητρας Γαλάνη)
Δεν ήρθα εδώ για εξουσία αλλά για ένα άλλο άγγιγμα ψυχής. Με αυτή την κάπως μελό δήλωση ο Μιχάλης Χατζηγιάννης αποχωρεί από την κυβέρνηση. Υπήρξε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες επιλογές του Χριστοδουλίδη, αν και σε καμία περίπτωση η χειρότερη. Οι πιο απαράδεκτες επιλογές αφορούσαν κάποια ανεκδιήγητα νούμερα στο Υπουργικό Συμβούλιο που δυστυχώς δεν είχαν την ευθιξία για να παραιτηθούν.
Κατηγορούν τον Χατζηγιάννη πως δεν έχει να δείξει έργο στο υπουργείο του. Να μου επιτρέψετε λοιπόν να σας ρωτήσω: Ο Υπουργός Ενέργειας που μας υποσχέθηκε φθηνότερο ρεύμα -και λίγο μετά καταλήξαμε με ακριβότερο- υπήρξε πιο ωφέλιμος; Ο Υπουργός -δήθεν- Καινοτομίας που μας πληροφορούσε ό τι άπλωσαν τους σέρβερς να στεγνώσουν υπήρξε πιο παραγωγικός; Μήπως κάποιοι εκτός από μη παραγωγικοί υπήρξαν και επικίνδυνοι; Ο καθένας ας δώσει την απάντηση που θεωρεί πιο σωστή…
Από αυτή τη στήλη έχω κάνει άπειρα πειράγματα για τον Χατζηγιάννη, αλλά ποτέ δεν αμφισβήτησα την ποιότητα που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Ο Μιχάλης ανήκει στο είδος ανθρώπων που ο τόπος αυτός πραγματικά έχει ανάγκη για να φαίνεται λιγότερο άσχημος. Καλή επιστροφή στον καλλιτεχνικό χώρο, έχει πολλά να δώσει ακόμη.
Η Κύπρος δεν αντέχει άλλο την οικονομία της αρπαχτής, δήλωσε ο Στεφάνου του ΑΚΕΛ και πραγματικά δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Το πρόβλημα είναι πως θέλουμε οι λύσεις για τα προβλήματα να είναι πρακτικές, εφαρμόσιμες και κατά προτίμηση να μην προέρχονται από αυτούς που έβαλαν τις πρώτες μεγάλες βόμβες στα θεμέλια της κυπριακής οικονομίας.
Νέα πολιτική πλατφόρμα από τον Γιώργο Παμπορίδη. Ο δυναμικός πρώην Υπουργός Υγείας -και η κινητήριος δύναμη πίσω από τη δημιουργία του ΓΕΣΥ- έχει αρχίσει επαφές με προσωπικότητες από κάθε πολιτικό χώρο ώστε να στελεχωθεί ο πυρήνας του πολιτικού αυτού εγχειρήματος.
Τα συμβατικά κόμματα παρακολουθούν τις εξελίξεις με κάποια δικαιολογημένη ανησυχία. Η αποστροφή του κόσμου προς τα κόμματα ήταν ο λόγος που ώθησε πολλούς να συσπειρωθούν γύρω από το Χριστοδουλίδη, έστω και αν κάποιοι γρήγορα το μετάνιωσαν. Λέτε στην πορεία να δούμε ένα αντίστοιχο φαινόμενο με τον Παμπορίδη;
