Του Ονασαγόρα
Τα δύο τελευταία κοσμικά events στα οποία παρευρέθηκε το προεδρικό μας ζεύγος ήταν σε πολυτελή παλάτια: η στέψη του Καρόλου και ο γάμος ενός πρίγκιπα της Ιορδανίας. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την κατάθλιψη στη σύγκριση, όταν η Φιλίππα μας επέστρεφε στο δικό μας απαρχαιωμένο Προεδρικό «μέγαρο». Άκου Μέγαρο. Θυμίζει τους στίχους του γνωστού σουξέ: «Εγώ δεν πάω μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο»!
Η τελευταία ανακαίνιση ήταν τον περασμένο αιώνα επί Βασιλείου – όχι του Βουλγαροκτόνου– και οι επιλογές ανήκαν στην Ανδρούλα, γνωστή από τη θρυλική πια ατάκα «η Ανδρούλα και ’γω». Τα χρυσαφένια αλουμίνια μπορεί τότε να φαινόντουσαν υποφερτά, αλλά σήμερα αποτελούν την επιτομή του κιτς. Άστε που η εφαρμογή τους είναι τόσο άθλια ώστε εύκολα μπορούν να μπαινοβγαίνουν στο προεδρικό ζώα σε μέγεθος γάτας ή αλεπούς –χωράει μέχρι και την αλεπού της Αργάκας– ακόμα και όταν οι πόρτες είναι κλειστές.
Παρά λοιπόν την πρόσφατη κριτική μου επί του θέματος –που αφορούσε κυρίως τη διαφάνεια που επιβάλλεται να υπάρξει στη διαδικασία λήψης προσφορών– οφείλω να ομολογήσω ότι η ενεργειακή αναβάθμιση του Προεδρικού είναι επιβαλλόμενη. Πρώτον για να μειωθούν δραστικά οι μηνιαίοι λογαριασμοί ηλεκτρισμού. Δεύτερον, διότι με τις πρόσφατες διασυνδέσεις της Φιλίππα δεν ξέρεις ποτέ ποιος γαλαζοαίματος μπορεί να μας επισκεφθεί για καφεδάκι. Και φυσικά δεν εννοώ τον δικό μας, εγχώριο πρίγκιπα. Αναφέρομαι σε άλλους πρίγκιπες που –σαν τη Βίσση– κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, π.χ. Χάρρυ.
Αρχίζοντας από τον Μακάριο έχω γνωρίσει προσωπικά όλους τους προέδρους της Κύπρου αλλά κανείς δεν ήταν σαν αυτόν. Τάδε έφη Ηλίας Ψινάκης για τον Αναστασιάδη, σχόλιο που συνόδευσε με φωτογραφία των δύο όπου ο Ψινάκης είναι όπως πάντα ηλιοκαμένος σε χρώμα χαλασμένης κέτσαπ. Οι κακές γλώσσες λένε πως ο Ψινάκης ήταν ακριβώς έτσι –με τα ίδια γυαλιά ήλιου– και στη φωτογραφία που είχε βγάλει με τον Μακάριο το 1962, όταν ο Νίκαρος ήταν παιδάκι.
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης παρευρέθηκε σε φεστιβάλ παραδοσιακών χορών στη Γεροσκήπου, γνωστή για τα λουκούμια της και γενέτειρα του Νίκου του Ξεκάθαρου! Μάθαμε πως έσυρε τους χορούς του δρεπανιού και της τατσιάς, ενώ έβαλε μέχρι και ποτήρια στο κεφάλι! Αρνήθηκε όμως να χορέψει το χορό του Ζαλόγγου.
Στο τσακίρ κέφι ακούστηκε να λέει στο πλήθος που παραληρούσε «Χέρια ψηλά και όλοι μαζί τραγουδάμε “Τρεις ελιές τζιαι μιαν τομάταν”»!
Στο άκουσμα του συγκεκριμένου τραγουδιού οι εκστασιασμένοι φανς φώναζαν ρυθμικά «Μιχάλης, Μιχάλης» αλλά τελικά εννοούσαν τον Μιχάλη Τερλικκά!
Αν πάντως ακούσω τον Χατζηγιάννη να τραγουδά τη «Γέρημην την Βράκαν» τίποτα άλλο δεν θα θέλω απ’ τον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεινοπαθούν και απελπίζονται οι χαμηλοσυνταξιούχοι, δήλωσε ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Συνταξιούχων. Νομίζω είναι αχάριστοι διότι ο πατέρας μου με την αύξηση που υποσχέθηκε ο Πρόεδρος –ο Θεός να μας κόβει χρόνια και να τα δίνει σε αυτόν– παίρνει τώρα σχεδόν τέσσερα ευρώ το μήνα περισσότερα!
Δουλεύαμε μια ολόκληρη ζωή οπότε λογικό είναι τώρα να μας δουλεύουν, μου είπε φιλοσοφώντας το.
