Του Ονασαγόρα
Σε μια περίοδο που αφαιρούνται από τους δρόμους μας τα σαμαράκια, ένα μεγάλο σαμαράκι, ο Σαμαράς, βρίσκεται στο δρόμο των συνομιλιών δημιουργώντας εκνευρισμό στις ηγεσίες σε Κύπρο και Ελλάδα, με βασική διαφορά ότι εμείς δεν μπορούσαμε να τον διαγράψουμε.
Ο Κούλης το μπορούσε και το έπραξε, προφανώς έτοιμος να αντιμετωπίσει και τις όποιες εσωκομματικές αντιδράσεις. Δεν ξέρουμε αν τον έκανε και unfollow στο Instagram.
Ο καφές με τον Ερντογάν δεν ήταν χαριεντίσματα αλλά μια συνάντηση ουσίας. Βίκτωρας Παπαδόπουλος
Εκτός από τη διαμαρτυρία του για την άδικη, όπως την χαρακτήρισε, λύση που ετοιμάζεται στο κυπριακό, ο Σαμαράς μίλησε απαξιωτικά και για την πρόσφατη τυχαία -ή και όχι τόσο τυχαία- συνάντηση του νεαρού μας Νίκου με τον Ερντογάν, στην οποία μάλιστα ήπιαν και καφέ, αν και ποτέ δεν διευκρινίστηκε αν ο καφές ήταν κυπριακός ή τουρκικός, γλυκός ή πικρός ή με ολίγην.
Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στην περί ου ο λόγος συνάντηση χαρακτηρίζοντας την ως χαριεντίσματα. Θα θυμάστε βέβαια πως στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Κύπρο ο Σαμαράς, μπροστά μάλιστα στην πρώτη μας κυρία την Φιλίππα the First, είχε ξανακάνει έμμεση επίθεση -άκαιρη και άκυρη- στις ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας αφήνοντας και πάλι υπαινιγμούς για ενδοτισμό και μαγειρέματα άδικων λύσεων.
Το ότι όποια λύση κι αν έλθει θα είναι προϊόν συμβιβασμού -και κατ’ επέκταση δεν θα είναι απόλυτα δίκαιη- το γνωρίζουν και τα μικρά παιδιά. Έχει τρόπους ο κύριος Σαμαράς να εισηγηθεί για βελτίωση της βάσης διαπραγμάτευσης; Αν ναι, ας τους καταθέσει. Αν όχι, ίσως οι μεμψιμοιρίες να μην προσφέρουν και την καλύτερη υπηρεσία στην παρούσα χρονική συγκυρία καθότι, όπως έλεγε και η γιαγιά μου, «όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει.»
Το σίγουρο είναι πως ο χαρακτηρισμός «χαριεντίσματα» δεν χαροποίησε ιδιαίτερα τον Βίκτωρα της καρδιάς μας, διευθυντή του Γραφείου του Προέδρου, ο οποίος πέρασε στην αντεπίθεση θυμίζοντας μας πως από το 1963 είχε να γίνει «συνάντηση ανάμεσα σε τούρκο και κύπριο πρόεδρο, έστω για ένα καφέ» και πως μάλιστα ήταν «μια συζήτηση ουσίας»!
Εντάξει, βάλτε όσα θαυμαστικά θέλετε, δεν περιγράφω άλλο. Πώς τα καταφέραμε, με τόση χάρη, να πηδήξουμε από τις υπερβολές του Σαμαρά στις δικές μας υπερβολές, ένας Θεός κι ένας Βίκτωρας το ξέρει. Δηλώνω πάντως φαν, τόσο του Βίκτωρα όσο και του Άρη Λεμεσού.
Η αλήθεια είναι πως δυσκολευόμαστε κάπως να οδηγήσουμε στον δρόμο του ρεαλισμού και της σοβαρότητας διότι είναι γεμάτος…σαμαράκια. Και ήταν αρκετά τα Σαμαράκια (δηλαδή οι μικροί εγχώριοι Σαμαράδες) που σήκωσαν το λάβαρο της αντίστασης και της Επανάστασης, όχι στην Αγία Λαύρα αλλά κυρίως με αναρτήσεις τους στο Χ.
Ο Σιζό πάντως, μιλώντας στο ιδεολογικό συνέδριο της ΕΔΕΚ και μπροστά από τον εμβρόντητο Χριστοδουλίδη δήλωσε πως «με βάση τη ΔΔΟ δεν μπορεί καν να υπάρξει σωστό περιεχόμενο», εκμηδενίζοντας με αυτό τον τρόπο και την ευφάνταστη συγκεκαλυμμένα απορριπτική ατάκα του εθνικού μας πρίγκιπα. Τα πράγματα είναι πλέον σοβαρά και σε καμία περίπτωση «χαριεντίσματα». -Μάνα, πάω στην Επανάσταση. -Ζακέτα να πάρεις!
