Του Ονασαγόρα
Άλλους ερωτευόμαστε κι άλλους παντρευόμαστε, λέει ένα ρητό. Από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημά μου, λέει ένα τραγούδι. Κάπως έτσι –παράδοξη, οξύμωρη και αμφιλεγόμενη σε σημείο παράνοιας– είναι και η σχέση του μέσου Κύπριου με τη λύση του Κυπριακού: άλλη λύση θέλει ενδόμυχα κι άλλη λύση δηλώνει πως θέλει.
Πού όμως οφείλεται αυτή η σχιζοφρενική προσέγγιση; Κύριος οίδε –κύριος, κυρίες και δεσποινίδες για να είμαστε πολιτικώς ορθοί. Μια πιθανή εξήγηση είναι το ότι ενώ μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου από το 1974 μέχρι σήμερα για την αναγκαιότητα συνύπαρξης με το σύνοικο στοιχείο μάς έκαναν ταυτόχρονα μια αντίθετη πλύση εγκεφάλου για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες –πραγματικές και φανταστικές– ενός τέτοιου εγχειρήματος. Γίναμε λοιπόν σαν τον σύζυγο που θέλει να επιστρέψει στη γυναίκα του αλλά ταυτόχρονα φοβάται πως εκείνη τον περιμένει με το…μαδράτσιην, όπως η Πέπα Μάππουρου τον Ρίκκο στο «Βουράτε Γειτόνοι».
Άκουγα τις προάλλες τον Μορφάκη Σολομωνίδη, γενικό διευθυντή της ΕΔΕΚ –τι ωραίο που τα κόμματα έχουν διευθυντές σαν να είναι πολυεθνικές εταιρείες– ο οποίος προσπαθούσε κάτι πιο δύσκολο από τον τετραγωνισμό του κύκλου: Να μας πείσει πως συμφωνούν σε όλα με τον πρόεδρο κι ας μιλά αυτός –ξεκάθαρα, ας τονισθεί– για προσήλωση στη ΔΔΟ και η ΕΔΕΚ για απόρριψη μετά βδελυγμίας της ΔΔΟ. Στο τέλος, και μην μπορώντας ούτε ο ίδιος να καταλάβει τι ακριβώς προσπαθούσε να πει, έκλεισε το τηλέφωνο στην αποσβολωμένη Κατερίνα Ηλιάδη, η οποία πρέπει να σταυροκοπήθηκε περισσότερες φορές από τον Χριστοδουλίδη στο τελευταίο του προσκύνημα στον Όσιο Ρώσο, μεγάλη η χάρη του –και του Ρώσσου και του Χριστοδουλίδη.
Βλέποντας το αλαλούμ που επικρατεί ανάμεσα σε υπουργούς της κυβέρνησης και αρχηγών των συγκυβερνώντων κομμάτων –σχεδόν σε όλα τα θέματα από το Κυπριακό μέχρι τη Χλώρακα– μια αλεπού κάπου στην Αργάκα χαϊδεύει τον γάτο της χαμογελώντας πονηρά.
Βέβαια, παρόμοια προβλήματα εσωκομματικού αλαλούμ αντιμετωπίζουν και στην αντιπολίτευση (και εννοείται πως αναφέρομαι στην υπεύθυνη αντιπολίτευση, γιατί η ανεύθυνη είναι κάπως ανεξέλεγκτη). Στον ΔΗΣΥ για παράδειγμα, ενώ η Αννίτα προσπαθεί να κρατήσει μια σοβαρή στάση απέναντι στα πολύπλοκα προβλήματα που δημιούργησαν τα επεισόδια της Χλώρακας, ακούγονται και φωνές με ακραίες προσεγγίσεις (π.χ. Μάριου Πελεκάνου) που πολύ λίγο διαφέρουν στη ρητορική τους από τα συνθήματα του ΕΛΑΜ, του Θεμιστοκλέους ή του Σιζόπουλου. Δυστυχώς επειδή –είτε μας αρέσει είτε όχι– είμαστε υπόλογοι σε διεθνείς οργανισμούς και συμβάσεις, η κατάσταση απαιτεί εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς και όχι συνθήματα συλλαλητηρίων και καφενείων.
Στο ΑΚΕΛ προσπαθούν ακόμη να ακροβατήσουν ανάμεσα στην επίσημη γραμμή του κόμματος για το Μεταναστευτικό και τις έντονες αντιδράσεις μελών και υποστηριχτών που απαιτούν η απόλυτη στήριξη στους μετανάστες να μετατραπεί σε στήριξη υπό προϋποθέσεις. Αξιωματούχος του κόμματος πιέζει για διενέργεια εσωτερικής δημοσκόπησης, η οποία να καταγράψει την πιθανή ζημιά που θα υποστεί το κόμμα σε αριθμό ψήφων, αν δεν υπάρξει τροποποίηση των θέσεων της Αριστεράς στο καυτό ζήτημα του Μεταναστευτικού. Στο άλλο κόμμα της κυπριακής Αριστεράς πάντως –που υποτίθεται είναι η ΕΔΕΚ– βρήκαν τη λύση: υιοθέτησαν τις θέσεις της Άκρας Δεξιάς και ησύχασαν!
Τέλος, στην πιο συγκλονιστική εξέλιξη αυτής της εβδομάδας μάθαμε ποιος δεν είναι ο Τζο Λόου. Και αυτός που δεν είναι, δεν είναι άλλος από τον οξύθυμο πλην γλυκούλη πρώην υπουργό Υγείας Γιώργο Παμπορίδη, ο οποίος με σχετική ανάρτησή του διασαφηνίζει πως δεν κρύβεται πίσω από λογαριασμούς-παρωδίες και πως δεν τους φοβήθηκε ποτέ, έστω και αν δεν διευκρινίζει ποιους ακριβώς δεν φοβήθηκε.
Η πολιτική θερμοκρασία του Σεπτέμβρη αναμένεται ψηλότερη ακόμη και από αυτήν του Αυγούστου. Θα αντιμετωπίσουμε τα πάντα με προσευχή και λεξοτανίλ.
