#PoliticsBlog Ο Αβέρωφ, το καράβι και ο κλήρος για να δούμε ποιος θα φαγωθεί!

Την περασμένη Κυριακή, παρόλο που πέτυχα με απόλυτη ακρίβεια το ποσοστό του Αβέρωφ -είχα προβλέψει 26 και κάτι τοις εκατό- εντούτοις έπεσα πολύ έξω στην πρόβλεψη μου για Μαυρογιάννη, με αποτέλεσμα να χάσω ένα στοίχημα και να αναγκαστώ να φάω το πληκτρολόγιο μου! Έτσι, δεν πρόκειται να επιχειρήσω πρόβλεψη για την ερχόμενη Κυριακή η οποία έτσι κι αλλιώς αναμένεται να είναι το απόλυτο ντέρμπι στο οποίο δεν χωρούν προγνωστικά και κάθε αποτέλεσμα είναι δυνατό.

Φτάνει λοιπόν αισίως –το αισίως με τεράστιο ερωτηματικό- στο τέλος της η μεγαλύτερη σε διάρκεια προεκλογική εκστρατεία που είχαμε ποτέ στην Κύπρο. Την ξεκίνησε -πριν ένα και πλέον χρόνο- ο Αβέρωφ Νεοφύτου ο οποίος ήταν και ο πρώτος που αποχώρησε από τον Άγιο Δομίνικο και το πολιτικό μας Survivor. Κάποιοι hardcore οπαδοί του ισχυρίζονται πώς αν υπήρχε κι άλλος χρόνος προεκλογικής εκστρατείας –πόσο άραγε, 5 χρόνια προεκλογικού;- ο εκλεκτός τους θα κατάφερνε να περάσει στο δεύτερο γύρο. Δυστυχώς η σκληρή πραγματικότητα λέει δύο πράγματα: 1) ότι το ΑΝ –που συμπωματικά είναι και τα αρχικά του συμπαθούς κατά τα άλλα Φούλη- το φύτεψαν και δεν βλάστησε και 2) ότι ακόμη και ΑΝ περνούσε στον δεύτερο γύρο η πιθανότητα εκλογής του ήταν απειροελάχιστη έως μηδενική, κάτι που ο ίδιος θα έπρεπε να είχε προβλέψει και για το οποίο πρέπει κάποτε να λογοδοτήσει.

Διότι σε κάθε περίπτωση, όταν περάσει η παραζάλη που δημιούργησε ο ρόλος του ρυθμιστή και πιθανού τιμωρού του «αποστάτη», θα πρέπει ο Αβέρωφ να προβεί σε μία αυστηρότατη αυτοκριτική, καθότι τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα: Ο ΔΗΣΥ υπέστη μία πρωτοφανή ήττα και βρίσκεται στα πρόθυρα μιας χωρίς προηγούμενο εσωκομματικής διαμάχης που απειλεί να διαλύσει το κόμμα στα εξ ων συνετέθη. Αυτά έχει καταγράψει η Ιστορία και σίγουρα κάποιος ή κάποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Δεν ισχυρίζομαι πώς ο Αβέρωφ ήταν ο μόνος υπαίτιος των καταστροφικών αυτών εξελίξεων, αλλά σαν αρχηγός δεν έχει επιλογή από το να αναλάβει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, όπως ακριβώς κάνει ένας προπονητής όταν η ομάδα δεν φέρνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Φέρουν ευθύνες οι Χριστοδουλίδης και Αναστασιάδης για τις φουρτούνες στο κόμμα –σαφέστατα- η παροιμία όμως λέει πως ο καλός καραβοκύρης στις φουρτούνες φαίνεται και ο Αβέρωφ, που κρατούσε το τιμόνι του καραβιού σε αυτή τη φουρτούνα, δεν έδειξε να έχει τα στιβαρά χέρια και την ψυχραιμία να οδηγήσει το σκάφος με ασφάλεια σε λιμάνι. Αντιθέτως παρασύρθηκε σε υπερβολικό βαθμό από την διαπροσωπική του κόντρα με τον Χριστοδουλίδη, με αποτέλεσμα να αναλωθεί σε μεγαλύτερο βαθμό στην προσπάθεια να βουλιάξει το καράβι του αντιπάλου παρά να κυβερνήσει και να προστατεύσει το δικό του καράβι που κατευθυνόταν στα βράχια μπάζοντας νερά από παντού. Και οι κατήγοροι του μπορούν να του προσάψουν ότι στο βωμό μιας διαπροσωπικής βεντέτας θυσίασε τα όποια οφέλη μπορούσαν να προκύψουν για το κόμμα μέσα από τον ρυθμιστικό ρόλο που του έδωσε η πρώτη Κυριακή.

Ο Αυστριακός οικονομολόγος Σουμπέτερ είχε πει «ότι οι πολιτικοί μοιάζουν με αδέξιους Ιππείς που είναι τόσο απορροφημένοι από την προσπάθειά τους να μπορέσουν να κρατηθούν πάνω στη σέλα ώστε δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με το που πάνε». Και ο Δημοκρατικός Συναγερμός φαντάζει αυτή τη στιγμή σαν άλογο που καλπάζει αφηνιασμένο, με μεγάλη ταχύτητα, αλλά στα τυφλά, με αναβάτη γαντζωμένο στη σέλα, αλλά χωρίς προσανατολισμό.

Διάβασα χθες την εξής ανάρτηση, από την επιστήμονα και πρώην υποψήφια για τη Βουλή Θεανώ Καλαβανά και ομολογώ η απορία της δημιουργεί κάποιους εύλογους προβληματισμούς «Αν περνούσε δεύτερο γύρο ο Αβέρωφ Νεοφύτου με το Νίκο Χριστοδουλίδη, ποια θα ήταν η στάση του ΑΚΕΛ; Και πόσοι θα ψήφιζαν Αβέρωφ;» Καταλήγει με την προτροπή να αφεθεί ο κόσμος να ψηφίσει χωρίς τις απειλές της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, και ο Ονασαγόρας υπερθεματίζει, θεωρώντας πως αυτό θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο απ΄τη στιγμή που η απόφαση του ΔΗΣΥ ήταν για ψήφο κατά συνείδηση. Οι συνειδήσεις δεν πρέπει να εκβιάζονται ούτε να σπρώχνονται, σωστά;