Του Ονασαγόρα
Η ψυχραιμία είναι το μεγαλύτερο προσόν για κάποιον που θέλει να είναι ηγέτης. Αυτό, το είπε ο Μέγας Ναπολέων και εγώ, ο όχι και τόσο Μέγας, ο απλός και ταπεινός Ονασαγόρας, συμφωνώ και επαυξάνω. Συμπληρώνω δε, πως οποιαδήποτε απόφαση ληφθεί υπό καθεστώς τρομοκρατίας και με εκδικητικά κίνητρα είναι καταδικασμένη να καταλήξει σε πολύ άσχημα αποτελέσματα.
Στον πρώτο γύρο των εκλογών δεν ψήφισα κανένα από τους τρεις βασικούς διεκδικητές, κυρίως για δύο λόγους: 1) ο καθένας από αυτούς είχε ένα χαρακτηριστικό που μου άρεσε αλλά αρκετά που μου προξενούσαν ανησυχία και 2) ήθελα να διατηρήσω μία απόλυτη αμεροληψία στην κριτική μου προς τον οποιοδήποτε τις επόμενες μέρες.
Αυτά που συμβαίνουν στην πολιτική είναι τόσο γελοία που ο γελοιογράφος δεν έχει πια τι να γελοιοποιήσει… ΚΥΡ, Έλληνας σκιτσογράφος
Ομολογώ πως κάπου ένιωσα μία συμπάθεια για τον Αβέρωφ στις εβδομάδες που προηγήθηκαν: μπορούσα να κατανοήσω την πικρία του για τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκε να παλεύει για να κρατήσει το κόμμα του ενωμένο και σίγουρα ο Χριστοδουλίδης δεν φέρθηκε με τον πλέον δεοντολογικό τρόπο. Επίσης ήταν αψυχολόγητη η ενέργεια του Αναστασιάδη να τον πιέζει για συγκεκριμένες δηλώσεις την βραδιά των εκλογών, ενώ ακόμη προσπαθούσε να διαχειριστεί ένα οδυνηρό αποκλεισμό. Η ήττα έφερε όπως ήταν αναμενόμενο συμπάθειες –και καθόλου ανιδιοτελή αγάπη- από όλους τους χώρους. Έτσι είμαστε οι κυπραίοι, συμπονούμε και συμπαθούμε πάντα τους χαμένους! Τους πετυχημένους είναι που δεν αντέχουμε και είτε τους ζηλεύουμε είτε τους γλείφουμε ζηλεύοντάς τους –αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία στη Γη του χρυσοπράσινου φύλλου και του κόκκινου από θυμό Φούλλη-. Μεγάλη μερίδα του κόσμου λοιπόν αγάπησε ξαφνικά τον Φούλη μας -«έχασεν κόρη ο καημένος»- ενώ αρκετοί είχαν γοητευτεί από την περσόνα που είχε παρουσιάσει τις τελευταίες εβδομάδες, με στοιχεία απλότητας, χιούμορ και αυτοσαρκασμού.
Όλοι τον εκθείαζαν και στα πόδια του σφάζονταν παλληκάρια, σε σημείο που ίσως να του έβαλε καρδούλες μέχρι και η Θεοχάρους –εντάξει, λέμε και καμιά μακακία να περνά η ώρα-. Για λίγες μέρες πάντως θα ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, ο ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων! Ο ρυθμιστής του αποτελέσματος. Ρυθμιστής! Φοβερή και τρομερή ιδιότητα. Νίκαρος, Πρίγκιπας, λόρδοι και αυλικοί, όλοι τον έπαιρναν τηλέφωνο, όλοι του έκαναν λάικ. Είχε ακουμπήσει το στάτους ινφλουένσερ, είχε γίνει σχεδόν σαν τον Φειδία που πέτυχε να αγκαλιάσει τον Έλον Μασκ. Και κάπου εδώ έχασε –ξανά- την επαφή του με την πραγματικότητα και τον πολιτικό ρεαλισμό. Και επέλεξε εκδίκηση παρασυρόμενος από την πικρία για το αποτέλεσμα και την προσωπική του διαμάχη με τον Χριστοδουλίδη. Και εξώθησε το πλήθος να φωνάξει «άρον άρον σταύρωσον αυτούς», όχι μόνο για το Χριστοδουλίδη αλλά και για όσους τόλμησαν να ζητήσουν κάποια διαβούλευση.
Τα όσα διαδραματίστηκαν ψες στο Συνεδριακό δεν τιμούν κανένα. Από πότε σύνεδροι δημοκρατικού και φιλελεύθερου κόμματος βρίζουν και προπηλακίζουν κάποιον απλά και μόνο διότι έχει διαφορετική άποψη; Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπισθεί τον Πρόδρομο, διαφωνώ μαζί του σε πολλά, αλλά κάπου ώπα, ξεφύγαμε. Χάθηκε μια εκλογική αναμέτρηση, ας μην χαθεί η ψυχραιμία, η λογική, το μέτρο. Και πάνω από όλα ας μην χαθεί η ρεαλιστική προσέγγιση: η ευθύνη για την τρίτη θέση δεν βαραίνει τον οποιοδήποτε Προδρόμου, ας μην τρελαθούμε! Βαραίνει πρώτιστα τον Αβέρωφ, που κάπου δεν διάβασε καλά τις εξελίξεις και δεν ζύγισε σωστά τα δεδομένα. Που δεν ελίχθηκε σωστά, που δεν είχε PLAN B. Ούτε καν PLAN A για να είμαστε ειλικρινείς. Το 26 τοις εκατό ήταν εν πολλοίς ψήφος στο ΔΗΣΥ, όχι προσωπικά στον Αβέρωφ. Κι αν μερίδα αποσκίρτησε προς Χριστοδουλίδη, οι ευθύνες πέφτουν κυρίως στον αρχηγό που θα έπρεπε να αναζητήσει υποψήφιο που θα περιόριζε τις διαρροές στο ελάχιστο. Πουθενά δεν είναι γραμμένο στις πλάκες του Μωυσή πως ο πρόεδρος του κόμματος πρέπει να είναι πάντα και ο Υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αντιθέτως, το ζητούμενο είναι να εντοπίζεται ο πιο καθολικά αποδεκτός. Η τρίτη θέση δείχνει πως αυτό δεν έγινε και ο Αβέρωφ –όπως και οι σύνεδροι που ψες τον χειροκροτούσαν- φέρουν ευθύνη. Ας γίνει αυτοκριτική. Ας γίνει το πάθημα μάθημα. Κι ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Για το καλό και του Δημοκρατικού Συναγερμού αλλά κυρίως του τόπου, που χρειάζεται μια ενωμένη και δυνατή φιλελεύθερη παράταξη.
Προσέξτε. Δεν υποστηρίζω πώς η απόφαση του κόμματος θα έπρεπε να ήταν η άνευ όρων υποστήριξη προς τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Λέω απλώς πως οποιαδήποτε απόφαση έπρεπε να παρθεί μετά από ορθολογιστική και ψύχραιμη αντιμετώπιση των νέων δεδομένων, με σύγχρονο πολιτικό λόγο και σε καμία περίπτωση με φωνές, απειλές και φίμωση των όσων διαφωνούν με τους χειρισμούς Αβέρωφ. Η φίμωση μάλιστα γίνεται με το μανδύα της καταστατικότητας! Αυτό κι αν είναι οξύμωρο. Τέλος, ο Αβέρωφ πρέπει –αν μπορεί- να δώσει απάντηση στο πιο κάτω: Υποτίμησε τους αντιπάλους, υπερεκτίμησε τον εαυτό του ή και τα δύο; Θα ακουστεί τουλάχιστον ένα MEA CULPA;
Πρέπει επίσης να αναλογισθούμε το ενδεχόμενο πως ο μέσος ψηφοφόρος –για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν- δεν βλέπει τον Αβέρωφ σαν Πρόεδρο του κράτους, παρά τις γενικά αποδεκτές ικανότητές του. Είναι έτοιμος ο ίδιος να αποδεχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, να κάνει την αυτοκριτική του και να τιθασεύσει τις δικές του φιλοδοξίες για το καλό της παράταξης, ή θα καθοδηγηθεί τις επόμενες μέρες –και ίσως τα επόμενα χρόνια- από στείρο ρεβανσισμό;
Θα είναι μια Κυβέρνηση Μαυρογιάννη με ΑΚΕΛ καλύτερη από μια Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη με σημαντική συμμετοχή ΔΗΣΥ; Ποια θα ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά μιας τέτοιας ευρείας αποδοχής Συγκυβέρνησης; Τις απαντήσεις δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Η ψεσινή –εν βρασμώ- απόφαση ήταν τελικά να βρεθεί ο ΔΗΣΥ στην Αντιπολίτευση, ενώ θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή στους όποιους χειρισμούς, στα πολύ δύσκολα χρόνια που έρχονται. Αν αυτό είναι για το καλό του φιλελεύθερου χώρου και της πατρίδας μας, τότε πάω πάσο. Αν όμως ήταν απλώς μια μεθοδευμένη απόφαση για να σωθεί ο Αβέρωφ, τότε κρίμα. Διότι η θητεία του «ρυθμιστή» δεν κρατάει πολύ, σε αντίθεση με τα προβλήματα της παράταξης και του τόπου.
