Kathimerini.com.cy
Συμπληρώνοντας δύο σχεδόν μήνες στη δίνη μιας πρωτόγνωρης υγειονομικής κρίσης που επηρέασε σημαντικά έως και απόλυτα τις βασικότερες εκφάνσεις της ζωής μας, φτάσαμε πια σε ένα σταυροδρόμι. Εκεί όπου μπορούμε καθαρά να διακρίνουμε μαύρες τρύπες, μεγάλα κενά και εμφανείς αδυναμίες του συστήματος ενός κράτους, που μετρά –εν μέσω τραγωδιών– 60 χρόνια ζωής, έτσι ώστε να το οχυρώσουμε έναντι κάθε υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Το πρώτο που έφερε στην επιφάνεια ο COVID19 είναι η ανάγκη οικοδόμησης αξιόπιστου συστήματος υγείας που, σε ένα μικρό ευρωπαϊκό κράτος, όπως η Κύπρος, να προσφέρεται στο σύνολο των πολιτών ισότιμη πρόσβαση σε αυτό. Το ΓεΣΥ απέδειξε ότι είναι μοντέλο που με τις κατάλληλες αναπροσαρμογές, μπορεί να ανταποκριθεί στο μεγάλο στοίχημα.
Προς το παρόν ο ΟΚΥπΥ των 6.500 υπαλλήλων προσπαθεί να βρει τα πατήματά του. Μέσα από αυτή την κρίση, η παιδεία αναδείχθηκε μέγας ασθενής. Το θλιβερό μάλιστα είναι ότι η πανδημία ανέδειξε την ανεπάρκεια ενός εκπαιδευτικού συστήματος που ήταν πάντα υποσημείωση για το πολιτικό σύστημα. Κι αυτό γιατί μια εικοσαετία αλλαγών –ανεξαρτήτως κυβέρνησης– δεν στέριωναν λόγω απουσίας μακρόπνοου σχεδιασμού.
Τέλος, ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους, βαλτωμένος, σε δαιδαλώδεις διαδικασίες, αποδεικνύεται τώρα ως αδήριτη ανάγκη, λαμβάνοντας υπόψη τις έντονες ανησυχίες που εκφράζονται από την επιστημονική κοινότητα, για παρόμοιες υγειονομικές κρίσεις στο μέλλον. Η ψηφιακή θωράκιση του κράτους αποτελεί πια αναπόσπαστο στοιχείο και της αντιμετώπισης παντός είδους κρίσεων.
Διαβάστε τα ρεπορτάζ της Μαρίνας Οικονομίδου, του Απόστολου Τομαρά και του Γιάννου Λύτρα στην έντυπη έκδοση της «Κ»
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
