Χρησιμοποιώ ένα μνημονικό πήγαινε-έλα

Ο Γιώργος Ράλλης είναι ένα genderqueer cultural practitioner άτομο που έχει ως βάση του τη Λεμεσό και παρουσιάζει στο πλαίσιο του καλλιτεχνικού προγράμματος φιλοξενίας theYard.Residency.22 του Κέντρου Παραστατικών Τεχνών ΜΙΤΟΣ την περφόρμανς «Το Καροτσάκι» στο Ξυδάδικο. Ο Γιώργος λέει πως τα κύρια συστατικά της δουλειάς αυτής είναι η κοινωνική απογοήτευση, η προσωπική ελαφρότητα και το τραυματικό άγχος. Πέρα από αυτό η αυτοαναφορικότητα και η διαθεματικότητα. «Ελπίζω ότι θα καταφέρω την επαναδιατύπωση και επαναπροσέγγιση που έχουμε σαν κοινωνικά όντα, συγκεκριμένα προς τα queer άτομα, και γενικότερα προς τις μειονότητες, οι οποίες εφάπτονται με την ταυτότητα αυτή» λέει. Κινητήριος δύναμη στη δουλειά του, μεταξύ άλλως είναι το αυτοβιογραφικό στοιχείο... «Μόνο τη δική μου εμπειρία ξέρω και μόνο τη δική μου γνώση ζω. Προφανώς εμπλουτίζεται από τον περίγυρο, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν μπορείς να μιλήσεις για κανέναν άλλο εκτός από εσένα».

–Γιώργο, θα ήθελα να συστηθείς στο κοινό, για όσους/ες δεν σε γνωρίζουν. Τι κάνει ο Γιώργος Ράλλης;

–Ο Γιώργος Ράλλης το τι κάνει συνήθως είναι το να προσπαθεί να μη μιλά για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο, αλλά επίσης και το να απαντάει ερωτήσεις με ένα περίπλοκο τρόπο. Στην πραγματικότητα, είμαι ένα genderqueer cultural practitioner άτομο που έχει ως βάση του τη Λεμεσό. Γενικά προέρχομαι από τον ακαδημαϊκό κόσμο αλλά πάντα με ενδιέφερε η πρακτική της θεωρίας. Βρίσκω την ερώτηση πώς μπορεί να εφαρμοστεί μία θεωρία ως μια αρκετά ενδιαφέρουσα πρόκληση, η οποία –αν ολοκληρωθεί– ενδυναμώνει το τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε όχι μόνο τη δημιουργία τέχνης αλλά επίσης και την αφομοίωση θεωρίας σ’ ένα επίπεδο διαμόρφωσης στη ζωή. Έκανα το RMA μου στην Πολιτισμική Ανάλυση στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, εστιάζοντας την έρευνά μου στην εφαρμογή μεταφυσικής και οντολογίας σε queer πολιτική και visual culture. Πέραν αυτού οι δίοδοι με τις οποίες εφαρμόζω το καλλιτεχνικό μου σώμα είναι συνήθως με το γράψιμο και την περφόρμανς.

–Τι θα δοκιμάσεις να φέρεις στον νου μας με την περφόρμανς «Το Καροτσάκι»;

–Ελπίζω ότι θα καταφέρω την επαναδιατύπωση και επαναπροσέγγιση που έχουμε σαν κοινωνικά όντα, συγκεκριμένα προς τα queer άτομα, και γενικότερα προς τις μειονότητες, οι οποίες εφάπτονται με την ταυτότητα αυτή. Πιστεύω πως όλοι πράττουμε με τις πρώτες αντιλήψεις ως ένα σημείο, χωρίς αυτό που λέω να είναι απόλυτο. Ωστόσο, η πρώτη επαφή που έχουμε με διάφορους τομείς της κοινωνικής μας ζωής επηρεάζουν τη δημιουργία του σώματος γνώσης μέσω του οποίου διεκπεραιώνουμε το ποιοι είμαστε και το ποιοι θα γίνουμε. Έτσι και εγώ, θα δοκιμάσω να μιλήσω για εμένα με ένα τρόπο ο οποίος ευελπιστώ να μπορεί να μεταφραστεί και για άλλους.

–Ποια είναι τα κύρια συστατικά της δουλειάς σου αυτής;

–Τα κύρια συστατικά της δουλειάς αυτής θα έλεγα πως είναι η κοινωνική απογοήτευση, η προσωπική ελαφρότητα και το τραυματικό άγχος. Πέρα από αυτό η αυτοαναφορικότητα και η διαθεματικότητα.

–Στο τηλεφώνημά μας, lapsus linguae, σε αποκάλεσα Πέτρο... έχοντας στο μυαλό μου τον Έλληνα πολιτικό, θα μπορούσε να πλεχτεί μια ισχυρή μνήμη με ένα νέο στοιχείο παρανόησης;

–Γέλια, ναι, αυτό ήταν τέλεια στιγμή και γενικά αυτές τις στιγμές χρησιμοποιώ πολλές φορές στη δουλειά μου σαν σημείο αναφοράς. Γενικά το παράδοξο πιστεύω πως παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στο κοινωνικό πλαίσιο και στη διαχώριση του προσωπικού και του δημόσιου βίου. Εάν πιστεύουμε πως η μνήμη, ο χρόνος, γενικά η οντολογική μας ύπαρξη προχωράει σε μια ευθεία γραμμή, τότε –κατά την άποψή μου– δεν αφηνόμαστε στην πλούσια πιθανότητα συνειδητοποίησης, η οποία μας δόθηκε με την κριτική μας σκέψη. Άποψή μου εμένα είναι πως οντολογικά κινούμαστε μ’ ένα queer τρόπο ανάμεσα στις μάζες ενέργειας, τις μνήμες, τους ανθρώπους και γενικά στη δημιουργία γνώσης. Έτσι, αυτές οι «παράνοιες» της γλώσσας ή των συνθηκών, οι οποίες πιστεύω πως είναι πιο συχνές στη ζωή μου παρά ενός άλλου τυχαίου ανθρώπου, ίσως οφείλονται στο ότι θέλω να θυμάμαι, και να μου θυμίζουν σε κάθε καινούργιο σημείο αναγνώρισης, το παράδοξο, το πιθανό και γενικά το «άλλο» το οποίο θα μπορούσε να συμβεί. Πού ξέρουμε; Μπορεί σε μια άλλη ζωή όντως να ήμουνα ένας αντιβενιζελικός συντηρητικός cis στρέιτ πολιτικός. Σε αυτή τη ζωή όμως φοράω μίνι και έχω μοϊκάνα.

–Τι ρόλο παίζει η μνήμη στη δουλειά σου;

–Τεράστιο ρόλο. Μια κινητήριος δύναμη στη δουλειά μου είναι το αυτοβιογραφικό στοιχείο, όπως είπα και πιο πάνω. Μόνο τη δική μου εμπειρία ξέρω και μόνο τη δική μου γνώση ζω. Προφανώς εμπλουτίζεται από τον περίγυρο, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν μπορείς να μιλήσεις για κανέναν άλλο εκτός από εσένα. Ακόμα και για τη δική σου ταυτότητα να μιλήσεις, η προσέγγισή σου επηρεάζεται από κάθε χρονική στιγμή, η οποία καλεί μια άλλη προσέγγιση σκέψης. Πόσες φορές άλλαξες γνώμη για τον εαυτό σου και πώς τα συναισθήματά σου επηρέασαν τη γνώμη αυτή; Αυτό ακριβώς το συναισθηματικό και μνημονικό πήγαινε-έλα χρησιμοποιώ για να μιλήσω για θέματα τα οποία αλλιώς, πιστεύω, θα βγαίναν αρκετά μονοδιάστατα.

Μας έμαθαν πως όλοι πρέπει να είμαστε οι ίδιοι

«Νομίζω η ισότητα και η ουδετερότητα είναι ένα από τα πιο τοξικά πράγματα τα οποία μας κατάφερε ο νεοφιλελευθερισμός να πιστέψουμε πως χρειαζόμαστε»

–Πώς χτίζεται τελικά μια κοινότητα, Γιώργο;

–Με επιμονή και υπομονή, με ανεκτικότητα προς τα μέλη της, με μηδέν ανεκτικότητα προς τους ανταγωνιστές της και με πολύ γκλίτερ. Γενικά εγώ δεν ξέρω πότε ήταν το μάθημα στο σχολείο στο οποίο μας έμαθαν πως όλοι πρέπει να είμαστε οι ίδιοι, αλλά πρέπει να το έχασα. Πιστεύω στη διαφοροποίηση και στη συγκεκριμενοποίηση των αναγκών και του πώς θα αντεπεξέλθουμε σε κάθε συγκεκριμένη οντότητα. Με αυτό τον τρόπο, πιστεύω πως μια κοινότητα χτίζεται με τη συνειδητοποίηση του συγκεκριμένου της χαρακτήρα (σαν πρώτο βήμα). Μετέπειτα, με τη συσπείρωση ατόμων «κλειδιών», τα οποία θέλουν να προσφέρουν πίσω στην κοινότητα είτε λόγω της ενέργειάς τους είτε λόγω ενός συγκεκριμένου προνομίου που έχουν. Τελευταίο και πιο σημαντικό –αν με ρωτάς, με την έμπνευση και τη διάχυση των προνομίων με αμεροληψία πίσω στα μέλη της έτσι ώστε να διασπαστεί η δημιουργία πιθανής ιεραρχίας, η οποία μπορεί να είχε παρανοηθεί με βάση το προηγούμενο βήμα.

–Ποιο πράγμα σε φοβίζει σήμερα στην κοινωνία μας;

–Η ουδετερότητα, η ισότητα και η ιδιότητα του ανθρώπου να επαναπαύεται. Νομίζω η ισότητα και η ουδετερότητα είναι ένα από τα πιο τοξικά πράγματα τα οποία μας κατάφερε ο νεοφιλελευθερισμός να πιστέψουμε πως χρειαζόμαστε. Η ομοιογένεια της κοινωνικής ανοχής μηδενίζει τα συγκεκριμένα ζητήματα για τα οποία πολεμούν διάφοροι άνθρωποι, ενώ από την άλλη, η ισότητα δεν κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να διαιωνίζει τις ήδη υπάρχουσες και λανθασμένα κατανεμημένες δομές δύναμης. Κάποια άτομα, επειδή βρίσκονται ήδη σε μη προνομιούχες θέσεις, χρειάζονται περισσότερα πράγματα παρά κάποια άλλα. Αν κάποιος ξεκινάει από ένα φαινομενικό -3 στα κοινωνικά του δικαιώματα ενώ ο απέναντί του βρίσκεται στο +2 και δοθούν και στους δύο +1, δεν άλλαξε τίποτα. Ο ένας παραμένει «ανώτερος». Άρα, το τι πρέπει να προάγουμε είναι η ισοτιμία. Να δοθεί στον ένα +5, στον άλλο 0, και σε εμένα μια τελευταία και ποιητική αφορμή να χρησιμοποιήσω τα μαθηματικά που έμαθα στο σχολείο.

Πληροφορίες

Το Κέντρο Παραστατικών Τεχνών ΜΙΤΟΣ παρουσιάζει την τέταρτη συμμετοχή στη φετινή διοργάνωση του καλλιτεχνικού προγράμματος φιλοξενίας theYard.Residency.22, την περφόρμανς «Το Καροτσάκι» από τον Γιώργο Ράλλη στις 8, 9 και 10 Ιουλίου 2022 στο Ξυδάδικο.