Το πολύ του έρωτος... άλογον εστί

Η θεατρική ομάδα μικτών ικανοτήτων Εν Δυνάμει παρουσιάζει στη Λεμεσό την παράσταση «Ερωτευμένα Άλογα», μια παράσταση, που όπως λέει στην «Κ» η σκηνοθέτριά της Ελένη Ευθυμίου, ο τίτλος της εκφράζει την κατάσταση του έρωτα όπου χάνεις τη λογική και τον συμβατικό τρόπο σκέψης και μπαίνεις σε μία σφαίρα φαντασίωσης και παραφροσύνης, αλλά και για να δημιουργήσουν στο μυαλό των θεατών την εικόνα εκείνη των αλόγων που τρέχουν ελεύθερα «ερωτευμένα» στα λιβάδια, μία ορμή δηλαδή γεμάτη δύναμη και απελευθέρωση. Η κα Ευθυμίου λέει επίσης πως ο έρωτας είναι ένα οικουμενικό θέμα που αφορά όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως από το αν είναι ανάπηροι ή όχι: «Αυτό που κάνουμε είναι να μιλάμε όλοι μας για τον έρωτα, μιας και αποτελεί κοινό τόπο, κοινό πρόβλημα, κοινή ανάγκη και κοινή χαρά, είναι κάτι που μας ενώνει, κάτι που μπροστά του εξισωνόμαστε».

–¬Γιατί ερωτευμένα άλογα; Το πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη... παραφράζοντας τη γνωστή φράση;

–Ακριβώς! Επιλέξαμε ο τίτλος του έργου μας να είναι «Ερωτευμένα άλογα» για να εκφράζει παράλληλα την κατάσταση του έρωτα όπου χάνεις τη λογική και τον συμβατικό τρόπο σκέψης και μπαίνεις σε μία σφαίρα φαντασίωσης και παραφροσύνης, αλλά και για να δημιουργήσουμε στο μυαλό των θεατών την εικόνα εκείνη των αλόγων που τρέχουν ελεύθερα «ερωτευμένα» στα λιβάδια, μία ορμή δηλαδή γεμάτη δύναμη και απελευθέρωση που επίσης ο έρωτας μπορεί να μας προσφέρει.

–Διαβάζουμε στον Ερωτόκριτο: Γροικήσετε του Έρωτα θαμάσματα τα κάνει, κι εις θανάτους εκατό όσοι αγαπούν τσοι βάνει. [...] Κάνει τον ακριβό φτηνό τον άσκημο ερωτάρη, κάνει και τον ανήμπορο άντρα και παλληκάρι...» είναι τελικά τόσο δυνατός ο έρωτας;

–Αν σκεφτεί κανείς ότι ο έρωτας είναι στην ουσία χημικές ενώσεις μέσα στο σώμα μας, που δεν ελέγχουμε και που μας οδηγούν στον τρόπο που σκεφτόμαστε, που φερόμαστε και που πράττουμε, ενώσεις που μας γεννούν την ανάγκη να διεκδικούμε το ενδιαφέρον των άλλων, αλλά και να υπάρχουμε ως μη μοναχικά όντα, φυσικά και είναι πάρα πολύ δυνατός. Πολλές φορές, μπορεί να το ξεχνάμε, να μην καταλαβαίνουμε πόσο πολύ καθορίζει τις επιλογές μας, αλλά αν το αναλογιστεί κανείς ο έρωτας διατρέχει τη ζωή μας ως μία δύναμη που υποσυνείδητα μάς καθορίζει με διάφορους τρόπους και κατ’ επέκταση μας επηρεάζει τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό εν τέλει επίπεδο.

Η ομάδα Εν Δυνάμει δημιουργήθηκε ως μία βαθιά ανάγκη να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό πλαίσιο που να δημιουργεί συνθήκες ισότιμης συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτως της διαφορετικότητας και της ικανότητάς τους

–Ποια η σημασία της επιλογής μιας μεικτής ομάδας ανθρώπων με και χωρίς αναπηρία; Τι θέλετε να δείξετε με αυτή την επιλογή;

–Η ομάδα προϋπάρχει κατά πολύ της παράστασης. Η ομάδα δημιουργήθηκε ως μία βαθιά ανάγκη να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό πλαίσιο που να δημιουργεί συνθήκες ισότιμης συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτως της διαφορετικότητας και της ικανότητάς τους. Για εμάς η ομάδα αποτελεί τρόπο σκέψης, πολιτική στάση, καλλιτεχνική άποψη και μέσο να επικοινωνήσουμε στην υπόλοιπη κοινωνία μέσα από τη δουλειά μας αυτή την ιδέα μιας συμπεριληπτικής και ισότιμης κοινωνίας για όλους τους ανθρώπους, όπου όλα είναι δυνατά να συμβούν, ενός τόπου όπου όλοι, όλες και όλα έχουν αξία. Τώρα, όσον αφορά στην παράσταση ο έρωτας είναι ένα οικουμενικό θέμα που αφορά όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως από το αν είναι ανάπηροι ή όχι. Αυτό λοιπόν που κάνουμε είναι να μιλάμε όλοι μας για τον έρωτα, μιας και αποτελεί κοινό τόπο, κοινό πρόβλημα, κοινή ανάγκη και κοινή χαρά, είναι κάτι που μας ενώνει, κάτι που μπροστά του εξισωνόμαστε –γινόμαστε το ίδιο «αδύναμοι» αλλά και το ίδιο «δυνατοί».

–Είναι ο έρωτας το απόλυτο μέτρο που εξισώνει κοινωνικές τάξεις, μορφωτικά επίπεδα, κοκ;

Είναι σίγουρα ένας τρόπος για να σκεφτούμε τη ζωή μας χωρίς κοινωνικές νόρμες και όρια. Ο έρωτας διαπερνά τα εμπόδια που οι άνθρωποι βάζουμε στους εαυτούς μας δημιουργώντας διαρκώς μεταξύ μας διαφοροποιήσεις, κουτάκια και διαχωρισμούς. Σπάει τα σύνορα και τα φράγματα.

–Δεν είναι δεδομένο ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στον έρωτα και στο σεξ;

–Δυστυχώς, δεν είναι δεδομένο, όχι, καθόλου μα καθόλου δεδομένο. Και είναι σημαντικό να το δούμε, να το καταλάβουμε, να το ονοματίσουμε ως πρόβλημα για να μπορέσουμε και να το αλλάξουμε. Είναι τραγικό το πώς εμείς οι αρτιμελείς, οι δυνατοί, οι έχοντες το προνόμιο να αποφασίζουμε για τη ζωή μας έχουμε δημιουργήσει έναν τόπο όπου οι ανάγκες των «άλλων» περιορίζονται. Δεν μιλάμε καν για τις ανάγκες αυτές αλλά τις κρύβουμε κάτω από το τραπέζι με διάφορους τρόπους.

–Τελικά από πού ξεκινάει ένα αχ! και πού τελειώνει;

–Στη γέννα, το μωρό ουρλιάζει, με το που βγει στον κόσμο φωνάζει «αχ». Αργότερα, λίγα δευτερόλεπτα πριν από τον θάνατό μας υπάρχει πάντα η τελευταία εκπνοή, ένα «αχ» κι αυτή. Η ιστορία τού «αχ» ξεκινάει και τελειώσει μαζί με εμάς, τα έμβια όντα.

–Έχετε απάντηση για το τι τελικά είναι ο έρωτας;

–Ναι, χημικές συνάψεις στον εγκέφαλο. Που άλλοτε σε τρελαίνουν κι άλλοτε σε ανασταίνουν.

Κρύβουμε τις ανάγκες μας

–Γιατί πιστεύετε ότι ακόμα έχουμε τόσα πολλά ταμπού στις δυτικές κυρίως κοινωνίες σχετικά με τον έρωτα, σαρκικό και όχι;

–Δεν ξέρω, νομίζω πως όσο κι αν οι κοινωνίες μας προοδεύουν, ο συντηρητισμός είναι βαθιά ριζωμένος μέσα μας. Έχουμε υιοθετήσει το «τα εν οίκω μη εν δήμω» τόσο παρωπιδικά, που πολλές φορές απλώς οδηγούμαστε βαθύτερα στον πουριτανισμό μας. Η νοοτροπία του να κρύβουμε τις ενδότερες ψυχικές και συναισθηματικές ανάγκες μας μας ωθεί στο να συντηρούμε μια νοοτροπία κλειδαρότρυπας. Είναι σαν να συντηρούμε αυτά τα ταμπού για να συντηρούμαστε εμείς ως άτομα, να επιβεβαιώνουμε τη χρησιμότητα και τη λειτουργία μας μέσα σε ένα κοινωνικό σύστημα που χρειάζεται και κάποιους εκτός. Προκειμένου ίσως να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα είμαστε ποτέ «εκτός», ποτέ οι «Άλλοι», τραβάμε γραμμές και ηθικολογούμε. Ας μην πάμε μακριά, το ζήτημα της γυναικείας σεξουαλικότητας –ως αυτόνομη ύπαρξη– είναι πολύ νεαρό στην παγκόσμια ιστορία, ενώ οι γυναίκες τόσο παλιές... Πόσο οξύμωρο;

–Υπάρχουν απαγορευμένοι έρωτες;

–Υπάρχουν σίγουρα έρωτες που κοινωνικά είναι δύσκολο να εκφραστούν. Ηλικίες, φύλα, χρώματα, κοινωνικές τάξεις, κεφάλαιο. Αλλά ας μην το πάμε καν εκεί, πόσες και πόσοι από εμάς δεν έχουμε νιώσει κάτι που «δεν πρέπει»; Υπάρχουν απαγορευμένοι έρωτες, γιατί υπάρχουν απαγορευτές. Μέσα μας και έξω μας.