Kathimerini.com.cy
Τον Φεβρουάριο το Λάρνακα 2030 υποδέχεται τη Λένα Κιτσοπούλου, η οποία επιστρέφει στην Κύπρο μετά από δέκα χρόνια με την παράσταση «Cry», μία διεθνή συμπαραγωγή με το θέατρο Saint Gervais της Γενεύης, η οποία έκανε πρεμιέρα εκεί τον Δεκέμβριο του 2021, ενώ συνέχισε στην Αθήνα, στο Θέατρο Τέχνης, τον Ιανουάριο του 2022.
Στην Κύπρο θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Σκάλα για δύο μόνο παραστάσεις στις 29 Φεβρουαρίου και 1 Μαρτίου, με υπερτιτλισμό στην αγγλική γλώσσα.
Όπως σημειώνει η καλλιτεχνική διευθύντρια του Λάρνακα 2030 Κέλλυ Διαπούλη: «Η συνεργασία μας με τη Λένα Κιτσοπούλου εγκαινιάζει δύο βασικές κατευθύνσεις του προγράμματος της Λάρνακας 2030: την έμφαση στη γυναικεία προοπτική και την ενδυνάμωση των γυναικών καλλιτεχνών αφενός, και αφετέρου την έμφαση στις διεθνείς συνεργασίες. Εξάλλου, κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη Λάρνακα, η Λένα Κιτσοπούλου θα έχει συναντήσεις εργασίας με καλλιτέχνες της πόλης, ώστε να μπουν τα θεμέλια μιας κοινής θεατρικής δημιουργίας, που θα δρομολογηθεί στο προσεχές μέλλον ως παραγωγή του Λάρνακα 2030».
Λίγα λόγια για το Cry
Μια συνάντηση τεσσάρων ανθρώπων που πνίγεται στο αίμα. Τα θέματα συζήτησης είχαν επιλεγεί προσεκτικά. Όλοι ήταν αποφασισμένοι να «περάσουν καλά». Τότε πώς και γιατί «ξέφυγε» έτσι η βραδιά; Πώς χύθηκε όλο αυτό το αίμα; Παντού; Οι θεατές εισέρχονται στο εκρηκτικό και ανευλαβές θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου. Στην κόψη του ξυραφιού, το Cry (κλάμα…; κραυγή...;) διερευνά καταρχάς τα όρια της ευγένειας. Τι συμβαίνει όταν η ευγένεια μάς οδηγεί να ανεχτούμε καταστάσεις που δεν αντέχουμε; Πότε ακριβώς πεθαίνει η ευγένεια και γεννιέται η βία;
Η Λένα Κιτσοπούλου λέει για το έργο: «Το έργο μιλάει για την απόγνωση και τη ματαιότητα, είναι αυτό που γράφω κάθε φορά γιατί είναι ίσως το μόνο πράγμα που με αφορά τελικά (ή με πνίγει), απλώς κάθε φορά αλλάζει η σκηνική συνθήκη, προσπαθώ να ανανεώνω τη γλώσσα μου, παίζω με διαφορετικά υλικά, λέγοντας όμως τελικά το ίδιο πράγμα. Γιατί ζούμε; Γιατί υπάρχουμε; Τι μαλακία είναι όλο αυτό; Εμφανίζονται στην σκηνή τέσσερεις άνθρωποι, οι οποίοι δεν θέλουν να επικοινωνήσουν παρ’ όλο που είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν αυτή τη βραδιά με το ζόρι και στην πορεία από κάτι πολύ μικρές αφορμές και όχι άξιες δολοφονίας, ο ένας δολοφονεί τον άλλον. Είναι τα νεύρα τους σπασμένα, ή απλώς κάνουν κάτι που όλοι θα θέλαμε να κάνουμε κάποιες φορές, αλλά η ύπαρξη νομοθεσίας δεν μας το επιτρέπει; Πάντως μικρά περιστατικά και αφορμές διογκώνονται στο κεφάλι και των τεσσάρων. Είναι η πίεση της καθώς πρέπει κοινωνικής συμπεριφοράς και ευγένειας που τελικά μολύνει τις αντοχές μας και αρρωσταίνουμε; Ή είναι η φύση του ανθρώπου βίαιη και σκοτεινή από μόνη της και εμείς όλοι ζούμε σε μία κοινωνία που μας απαγορεύεται τελικά να εκφραστούμε; Το έργο έχει αδιέξοδο πολύ. Έχει ψυχαναγκασμό. Είμαστε οι άνθρωποι που δεν θέλουμε να ταραχτούμε από τίποτα. Που φοβόμαστε. Είμαστε οι άνθρωποι που θέλουμε απλώς την ησυχία μας. Οι χαλασμένοι άνθρωποι που μας ενοχλούν τα πάντα. Ή που νομίζουμε ότι μας ενοχλούν οι άλλοι, ενώ τελικά μας ενοχλεί ο εαυτός μας που δεν επαναστατεί. Φοβόμαστε πάρα πολύ τον θάνατο, ζούμε μόνο με αυτόν το φόβο, και πιστεύω ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μακριά από τη φύση και τον ουρανό, και μέσα σε όλη αυτή την υπερβολική πίεση για νεότητα, χαρά, πρόληψη, φιλοζωία, φιλανθρωπία, θετικότητα με το ζόρι και βομβαρδισμούς τηλεοπτικούς από διάφορους χαμογελαστούς διαφημιστές αντικαταθλιπτικών, απλώς εντείνει τον φόβο μας».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Κείμενο - σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου, σκηνογραφική επιμέλεια: Λένα Κιτσοπούλου, βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Ερμηνεία: Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Μαριλένα Μόσχου κ.ά.
Οργάνωση - εκτέλεση παραγωγής: Χρήστος Χριστόπουλος. Μετάφραση: Σέτα Αστραίου Καρύδη, ηχητική επιμέλεια: Μιχάλης Πατσιάς. Υποστήριξη παραγωγής εκ μέρους του Λάρνακα 2030: Θεοδώρα Ανδρέου
Παραστάσεις
Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου και Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024
Θέατρο Σκάλα, ώρα 8:30 μ.μ.
Περισσότερες πληροφορίες: info@larnaka2030.eu
