Kathimerini.gr
Του Αιμίλιου Χαρμπή
Τα πάντα όλα ★★★½
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2022)
Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Κουάν, Ντάνιελ Σάινερτ
Ερμηνείες: Μισέλ Γέο, Τζέιμς Χονγκ, Τζέιμι Λι Κέρτις
Η πιο ρηξικέλευθη, απολαυστικά αλλόκοτη ταινία της χρονιάς έρχεται για να μας δείξει πώς θα ήταν το πολυσύμπαν της Marvel αν συναντούσε ένα σύγχρονο «Matrix» με αμερικανοκινεζικό περιτύλιγμα. Μπερδευτήκατε; Κάπως έτσι νιώθει κανείς όσο εκτυλίσσεται η νέα δημιουργία των δύο Ντάνιελ, η οποία πάντως έχει στον πυρήνα της μια πολύ απλή ιστορία: Η Εβελιν και ο σύζυγός της, μετανάστες από την Κίνα στην Αμερική, αγχώνονται καθώς η εφορία απειλεί την επιχείρηση πλυντηρίων τους· ταυτόχρονα η επίσκεψη του ηλικιωμένου πατέρα προσθέτει έξτρα πίεση, καθώς οι δυο τους ψάχνουν τρόπο να κρύψουν το γεγονός πως η κόρη τους έχει… κοπέλα. Κάπου εκεί ξεκινά ένα απίθανο ταξίδι σε παράλληλα σύμπαντα, με την Εβελιν να αγωνίζεται να σώσει τον κόσμο (της) κόντρα σε μια τρομακτική απειλή. Ο,τι και να γράψει κανείς για το συγκεκριμένο φιλμ είναι λίγο μπροστά στην εξτραβαγκάντσα με την οποία έρχεται αντιμέτωπος ο θεατής. Η πρωταγωνίστρια του οσκαρικού «Τίγρης και Δράκος», Μισέλ Γέο, ερμηνεύει την Εβελιν, μια μεσήλικη Κινέζα, η οποία προσπαθεί να κρατήσει στην επιφάνεια το οικογενειακό καράβι όταν τα πάντα ανατρέπονται. Πλέον ανακαλύπτει μια σειρά από εναλλακτικές Εβελιν, από μια τραγουδίστρια της όπερας μέχρι μια κουνγκ-φου πολεμίστρια, τις οποίες επί της ουσίας χρησιμοποιεί προκειμένου να περάσει τις «πίστες» και τα εμπόδια που έρχονται στον δρόμο της. Οι έξυπνες παρατηρήσεις και οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν εδώ τη διαφορά. Η παγκόσμια απειλή ονόματι Τζόμπου Τουπάκι, που καταδιώκει και την πρωταγωνίστρια, προσωποποιείται στη φιγούρα της έφηβης κόρης της, ένα χάσμα γενεών και κουλτούρας το οποίο έρχεται να καταπιεί τα πάντα. Γρήγορα άλλωστε η ταινία μετατρέπεται σε περιπέτεια καταιγιστικής δράσης, με την κόρη να εμφανίζεται ξανά και ξανά σαν τον ακατανίκητο κακό από τον «Εξολοθρευτή» και την ηρωίδα να ψάχνει εξόδους διαφυγής, ακόμα και σε ένα σύμπαν όπου οι πάντες έχουν στη θέση των δαχτύλων… λουκάνικα Φρανκφούρτης.
Ολη αυτή η παράνοια έχει, όπως είπαμε, πολλές κινηματογραφικές αναφορές, από την «Οδύσσεια του Διαστήματος» και το «Fight Club» μέχρι φυσικά το κλασικό έπος των αδελφών Γουατσόφσκι. «Σκέφτηκα ότι αν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι έστω και κατά το ήμισυ απολαυστικό όσο το “Matrix”, αλλά με τη σφραγίδα μας και το ύφος μας, θα πέθαινα ευτυχισμένος», δήλωσε ο Ντάνιελ Κουάν. Σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν, με μοναδικό ψεγάδι πως από ένα σημείο και έπειτα η ταινία βυθίζεται υπερβολικά στο χάος και στην επανάληψη, δείχνοντας κάπως παραπάνω τη μεγάλη της διάρκεια.
