Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν την περασμένη Πέμπτη γινόταν viral η επιστολή παραίτησης της Έμιλυς Γιολίτη, στο Προεδρικό ανέμεναν τον Πρόεδρο να ξυπνήσει από τη μεσημβρινή του σιέστα για να δουν πως θα το χειριστούν. Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος, αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με τα όσα καταλόγιζε στην κυβέρνηση η παραιτηθείσα υπουργός Δικαιοσύνης θα ήταν αρκετά για να ξεκινήσει το αντιπολιτευτικό πάρτι. Αντίθετα όμως, τόσο το ΑΚΕΛ όσο και το ΔΗΚΟ τήρησαν σιγή ιχθύος ολόκληρη τη μέρα.
Και δεν ήταν η πρώτη τους παθητική αντίδραση. Αμέσως μετά τις εκλογές επέλεξαν να ρίξουν τόνους, ακόμα και μπροστά στην εμφανή σύμπλευση ΔΗΣΥ με ΕΛΑΜ, καθώς η εκτίμηση που επικρατεί είναι πως το πώς αντιπολιτεύονται δεν χαίρει εκτίμησης στον κόσμο, βάσει και του εκλογικού αποτελέσματος. Η κάλπη ωστόσο ανέδειξε συγκεκριμένα προβλήματα στα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης που εξηγούν για πιο λόγο η βάση τους τους γυρίζει την πλάτη. Στο ΑΚΕΛ χάθηκε το δέσιμο χρόνων που είχε το κόμμα με την ΑΚΕΛική βάση. Είναι η αδυναμία της ΠΕΟ, που άλλοτε αποτελούσε τον κύριο παράγοντα προσέλκυσης ακόμη και δεξιών ψηφοφόρων, η αποτυχία του θεσμού των Νέων Δυνάμεων, αλλά και η υπαναχώρηση επιχειρήσεων που πρόσκεινται στο κόμμα, η οποία οδήγησε σε απολύσεις αρκετών μελών οι οποίοι από στρατιώτες του κόμματος, έγιναν παραπονούμενοι. Στο ΔΗΚΟ, η μακρά απουσία από την εξουσία, φαίνεται τελικά να στοιχίζει στην ηγεσία του κόμματος. Το ΔΗΚΟϊκό DNA, πάντοτε αποζητούσε ανοικτές γέφυρες με την εξουσία, σταθεροποίηση στην οικονομία και μετριοπάθεια. Αυτό φαίνεται να στοιχίζει σιγά σιγά στο κόμμα του Κέντρου και να προκαλεί εσωκομματικές τριβές.
Διαβάστε το ρεπορτάζ της Μαρίνας Οικονομίδου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
