ΠΗΓΗ: Ανακοινώσεις
Η νομοθετική επιβολή χρονικών περιορισμών στη διεκδίκηση της σύνταξης γήρατος εξυπηρετεί θεμιτό και απόλυτα αναγκαίο σκοπό, που δεν είναι άλλος από τη διασφάλιση της σταθερότητας και βιωσιμότητας του Ταμείου των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, σύμφωνα με απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου, ημερομηνίας 19 Μαρτίου 2025, το οποίο, υπό τη δευτεροβάθμια δικαιοδοσία του, έκρινε ως ορθή την απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου να απορρίψει αξίωση πολίτη σε σύνταξη γήρατος για χρόνο που, εξαιτίας δικής του παράλειψης, διέρρευσε της προθεσμίας που προβλέπει η νομοθεσία για υποβολή αίτησης για σύνταξη γήρατος.
Στην αντίθετη περίπτωση μη επιβολής τέτοιας προθεσμίας, συνεχίζει η απόφαση, αυτό θα επηρέαζε τη μακροοικονομική σταθερότητα του Ταμείου, ως και τον ορθολογιστικό και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό διαχείρισής του, το οποίο ενέχει δημόσιο χαρακτήρα, εφόσον, μέσω αυτού, εξυπηρετείται η κοινωνική πολιτική του Κράτους.
Σε σημερινή ανακοίνωσή της, η Νομική Υπηρεσία αναφέρει ότι συνοπτικά, ο εφεσείων θεμελίωσε δικαίωμα στη σύνταξη γήρατος (63ο έτος) τον Αύγουστο 2013. Ωστόσο, παρά την έγκαιρη και γραπτή προτροπή από το Τμήμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων όπως υποβάλει την αίτησή του εντός των χρονικών πλαισίων που ορίζονται από τους σχετικούς Κανονισμούς, ο εφεσείων υπέβαλε αίτηση για σύνταξη γήρατος τον Αύγουστο 2016.
Αποτέλεσμα της παράλειψής του, σημειώνει, να υποβάλει έγκαιρα και εντός των τιθέμενων νομικών πλαισίων την αίτησή του, ήταν οι Υπηρεσίες Κοινωνικών Ασφαλίσεων να κρίνουν ότι το δικαίωμά του σε σύνταξη γήρατος παραγράφηκε για τη χρονική περίοδο που διέρρευσε, και κατά συνέπεια, η καταβολή της θα άρχιζε από τον Μάιο 2016.
Ο εφεσείοντας, ισχυριζόμενος ότι ο προβλεπόμενος χρονικός περιορισμός που υφίσταται σε σχέση με τη διεκδίκηση καταβολής της σύνταξης γήρατός του, καθώς και η συνακόλουθη παραγραφή του δικαιώματός του για την περίοδο που παρέλειψε να υποβάλει έγκαιρα την αίτησή του παραβιάζουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, εφεσίβαλε την απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου.
Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο εξετάζοντας την υπόθεση, απέρριψε την έφεση και υιοθετώντας τις θέσεις του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας έκρινε ότι η επί μακρόν παράλειψη του εφεσείοντα να υποβάλει τη σχετική αίτηση του κατά τον χρόνο που έπρεπε, εκλαμβάνεται και ως σιωπηρή παραίτησή του από το δικαίωμα σύνταξής του κατά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η επιβολή χρονικών περιορισμών σε ό,τι αφορά στη διεκδίκηση καταβολής σύνταξης γήρατος είναι καθόλα εύλογη, διότι εξυπηρετεί την ορθολογιστική διαχείριση και τη μακροοικονομική σταθερότητα του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων και ότι ο πυρήνας του δικαιώματος του εφεσείοντα σε σύνταξη δεν επηρεάστηκε.
