Kathimerini.com.cy
Ένα νοερό ταξίδι επιστροφής στον χώρο όπου ξεκίνησε πριν από 52 χρόνια τη διαδρομή του στον χώρο της ιατρικής, αποτελεί η εξομολόγησή του Κύπρου Νικολαΐδη στην «Κ». Σεμνός και ταπεινός επαναφέρει μνήμες παιδικές στην Πάφο, τότε που ο πατέρας του, επίσης γιατρός, καθόρισε το μέλλον του. Μιλάει με θλίψη για την Αμμόχωστο, γενέθλια γη της μητέρας του, εκφράζοντας την ανησυχία ότι τα σκλαβωμένα μέρη της Κύπρου ενδεχομένως να μην τα δούμε ελεύθερα.
–Πώς είναι για έναν Κύπριο της διασποράς να επιστρέφει σε τακτά χρονικά διαστήματα στην πατρίδα;
–Λείπω από την Κύπρο για 52 χρόνια. Έφυγα στις 11 Σεπτεμβρίου του 1970. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο παραπάνω νιώθεις τις ρίζες σου. Τόσο παραπάνω νιώθω Έλληνας Κύπριος. Αλλά σαν μια ιδανική εικόνα μέσα από τα μάτια ενός 17χρονου. Όταν φθάνω στην Κύπρο και πάω στην Πάφο π.χ. λυπάμαι διότι περνώ από το σπίτι μου και δεν υπάρχει, υπάρχει μια πολυκατοικία. Πάω στη θάλασσα που κάναμε μπάνια και δεν υπάρχει, υπάρχουν ξενοδοχεία. Ο μόνος τόπος που νιώθεις τις ρίζες σου είναι στο χωριό του πατέρα μου…
–Το οποίο είναι…
–Άγιος Δημητριανός, ένα μικρό χωριό στα βουνά της Πάφου κοντά στην Παναγιά. Ο πατέρας μου ήταν και γιατρός της οικογένειας του Μακάριου. Και στο νεκροταφείο γυρίζω και βλέπω στους τάφους, τις φωτογραφίες αυτών που όταν ήμουνα μικρός τους θυμάμαι. Η μόνη επαφή με τις ρίζες σου ήταν αυτή. Βέβαια έχω διάφορους φίλους εδώ που κατά διαστήματα συναντιόμαστε, αλλά είμαι της δεκαετίας του ’60 ιδεολογικά και ρομαντικά. Έχω μεγαλώσει στην Αγγλία, ακαδημαϊκά βρίσκομαι εκεί, είμαι υπεύθυνος Κέντρου Ερευνών, έρχεται κόσμος απ’ όλα τα μέρη του πλανήτη και με ρωτούν: Θα πας πίσω στην Κύπρο, στην Ελλάδα; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Είσαι ριζωμένος εκεί. Έχω Κέντρο Ερευνών με 80 γιατρούς, αλλά νιώθεις πάντα μια ταύτιση με τον τόπο σου.
Διαβάστε τη συνέντευξη στον Απόστολο Τομαρά στην έντυπη έκδοση της «Κ»
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
