Kathimerini.gr
Μπάμπης Παπαδάτος
Το 22ο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου πέρασε ήδη στην ιστορία, ρίχνοντας την αυλαία με έναν συναρπαστικό τελικό. Το ποδόσφαιρο, από τη φύση του δημιουργεί συναισθήματα, εξιτάρει, προκαλεί με κάθε δράση του και μία αντίδραση, γι’ αυτό και αγαπιέται παράφορα από δισεκατομμύρια ανθρώπους, λογικούς και παράφρονες…
Οσο κι αν ο καθωσπρεπισμός της χλιδής της FIFA και του Κατάρ προσπάθησε να επιβάλλει μια de facto αποστειρωμένη πραγματικότητα, πολλά ήταν τα μηνύματα που εστάλησαν -κάποια έστω και σαν ένα παιχνίδι της μοίρας-, ταξίδεψαν παντού, καθώς η εικόνα πλέον είναι αμείλικτη.
Η Δανία προκάλεσε ισχυρούς τριγμούς στα γραφεία της Λωζάνης και της Ντόχα, όταν πολύ πριν από τη σέντρα της διοργάνωσης, είχε αποκαλύψει την αγωνιστική εμφάνισή της με δυσδιάκριτο το έμβλημα της ομοσπονδίας, όπως και της εταιρίας ένδυσης, ένα μήνυμα υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών εργατών και των ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Τα όσα… μεσαιωνικά συμβαίνουν στο Ιράν, κατήγγειλαν διά της σιωπής τους κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, οι παίκτες του Ιράν, στο πρώτο ματς απέναντι στην Αγγλία, της οποίας οι ποδοσφαιριστές γονάτισαν, στέλνοντας κι αυτοί το δικό τους μήνυμα, ενώ στις κερκίδες υψώθηκαν πλακάτ που ανέγραφαν «Γυναίκα, ζωή, ελευθερία».
Τα περιβραχιόνια «One Love», μία ακόμη φωνή αντίθεσης σε όλες τις μορφές διακρίσεων, απαγορεύτηκαν από τη FIFA, όμως, αυτή η απαγόρευση τα έκανε ανάρπαστα, καθώς παρουσιάστηκε απότομη αύξηση ζήτησής τους μέσα σε λίγες μέρες.
Κρίκο σ’ αυτή την αλυσίδα αντίδρασης αποτέλεσε και η εθνική Γερμανίας, οι παίκτες της οποίας κατά την πρώτη ομαδική φωτογράφισή τους στον αγώνα με την Ιαπωνία, έκλεισαν τα στόματά τους. «Με το περιβραχιόνιο θέλαμε να δώσουμε ένα παράδειγμα των αξιών που έχουμε στην εθνική ομάδα: διαφορετικότητα και αμοιβαίος σεβασμός, θέλαμε να το φωνάξουμε μαζί με άλλες χώρες. Δεν είναι πολιτικό μήνυμα: τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Γι’ αυτό κι αυτό το μήνυμα είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Το να μας απαγορεύουν να φορέσουμε το περιβραχιόνιο είναι σαν να μας φιμώνουν», τόνισαν.
Ενα διαφορετικό μήνυμα, εστάλη από την ομάδα και τους οπαδούς του Μαρόκου. Οι παίκτες και οι φίλαθλοι της αφρικανικής χώρας δεν ξέχασαν την Παλαιστίνη στους πανηγυρισμούς τους για την πρόκριση στα προημιτελικά.
Κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών τους μέσα στο γήπεδο, τόσο οι ποδοσφαιριστές της ομάδας, όσο και οι ομοεθνείς τους στις εξέδρες, κρατούσαν σημαίες της Παλαιστίνης, η οποία επιχειρεί εδώ και δεκαετίες να αποκτήσει κρατική υπόσταση, όντας κι αυτή μουσουλμανική χώρα, ασχέτως, φυσικά, αν και το Μαρόκο βρίσκεται κι αυτό στο επίκεντρο καταγγελιών σχετικά με τα ανθρώπινα και θρησκευτικά δικαιώματα.
Κι όσο η FIFA και οι τηλεοπτικές κάμερες, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να στραφούν στο αγωνιστικό σκέλος, το… κερασάκι στην τούρτα μπήκε σχεδόν… σουρεαλιστικά μετά την ολοκλήρωση του μεγάλου τελικού.
Ενώ η εισβολή ενός άνδρα με τη σημαία ΛΟΑΤΚΙ και ένα μήνυμα για την Ουκρανία στον αγώνα της Πορτογαλίας με την Ουρουγουάη, δεν καταγράφηκε παρά μόνο για ελάχιστα δευτερόλεπτα, μια άλλη εισβολή, αυτή του Τούρκου σελέμπριτι σεφ, Νουσρέτ Γκιοκτσέ, που βρέθηκε να περιπαίζει το τρόπαιο και να σουλατσάρει ανάμεσα από τους Αργεντίνους διεθνείς μετά την απονομή, δεν απετράπη ποτέ.
Είχε προηγηθεί η «ετσιθελική» κίνηση του Εμίρη του Κατάρ, να φορέσει ένα bisht στον Μέσι, λίγο πριν ο τελευταίος σηκώσει το τρόπαιο (πολύ θα θέλαμε να μπορούσαμε να μαντέψουμε την αντίδραση του Μαραντόνα σε μια αντίστοιχη περίπτωση).
Λίγα λεπτά πιο πριν, η… αβάσταχτη ελαφρότητα του Εμιλιάνο Μαρτίνεζ, είχε προλάβει να προσθέσει ακόμη ένα επεισόδιο σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου με την απαράδεκτη κίνησή του μπροστά στα μάτια του έκπληκτου Καταριανού αξιωματούχου…
