Του Ονασαγόρα
«Πάμε στον Άδωνι για καφέ που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά και αράζουνε και αθλητές και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά Κυριακή να της φύγει το στρες…»
Νομίζω πως όλοι έχουμε ακούσει πολλές φορές το πιο πάνω τραγούδι αλλά δεν μπορούσαμε να μαντέψουμε πώς 40 σχεδόν χρόνια μετά τη δημιουργία του θα βρισκόταν στο επίκεντρο συζήτησης περί πολιτικής ορθότητας -Political correctness που λένε και οι αγγλομαθείς- και συγκεκριμένα για το Body Shaming, δηλαδή τον χλευασμό της σωματικής εικόνας κάποιου.
Σε πρόσφατη της συναυλία η Άλκηστης Πρωτοψάλτη ερμήνευσε το τραγούδι “Άδωνις” αφαιρώντας από τους στίχους τη λέξη “χοντρή” την οποία αντικατέστησε με το “ψηλή”. (Στην Κύπρο θα μπορούσε να το κάνει και “ψυντρή”) Αυτό, στα πλαίσια μηνύματος που ήθελε να στείλει ενάντια στο Body Shaming.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης, που είχε γράψει αυτό το τραγούδι, δήλωσε πως οι στίχοι είναι αθώοι, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι είχαν γραφτεί πριν 40 χρόνια και πως η “χοντρή” που είχε υπ όψιν του όταν έγραφε τους στίχους, ήταν στην πραγματικότητα ένας πασίγνωστος άνδρας. Ωχ, και σωματικός ρατσισμός και ομοφοβία στην ίδια πρόταση, όπως λέμε 1 -πολιτικά μη ορθό σχόλιο- συν 1 δωρεάν. Και όλα με το βιτριολικό χιούμορ του τεράστιου (μεταφορικά και κυριολεκτικά τεράστιου) Σταμάτη Κραουνάκη.
Και ο καθένας τώρα μπορεί να φέρει στο μυαλό του τους διάσημους Έλληνες χοντρούς της δεκαετίας του 80 και να προσπαθήσει να μαντέψει ποιος αποτέλεσε την έμπνευση του γνωστού τραγουδιού. Θα μπορούσε άραγε να ταν ο επικός “μαζί τα φάγαμε” ή μήπως ο απόγονος του θρυλικού πρωθυπουργού Βενιζέλου;
Στο θέμα μας τώρα: δικαιούται η πολιτική ορθότητα να αλλάζει τα φώτα σε καλλιτεχνικές δημιουργίες άλλων εποχών; Και πώς άραγε θα πρέπει να τραγουδήσει σήμερα κάποιος την επιτυχία του Ζαμπέτα “ο μαυρος, ο σκυλος, ο ταμ ταμ ταμ”; Θα κάνουμε “κάνσελ” (θα ακυρώνουμε δηλαδή) ό τι σήμερα μας φαίνεται μη πολιτικά ορθό, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την εποχή που δημιουργήθηκε; Και αν ναι, ποια ακριβώς θα είναι τα κριτήρια και ποιοι θα τα καθορίσουν; Δεν έχω απάντηση να δώσω, αλλά σίγουρα το θέμα είναι τεράστιο και χρήζει διεξοδικής συζήτησης. Και, τολμώ να εισηγηθώ, ίσως και θέμα μαθήματος στα σχολεία μας.
