Του Ονασαγόρα
Δεσμεύομαι για χαμηλότερες τιμές στο ρεύμα, μας είπε όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Υπουργός Ενέργειας κύριος Παπαναστασίου. Έκτοτε, έντρομοι, παρακολουθούμε την τιμή του ηλεκτρισμού να αυξάνεται συνεχώς με τις διάφορες δικαιολογίες να μην πείθουν πλέον κανένα.
Ναι, ξέρουμε ότι σε αυτό τον τόπο το δεσμεύομαι έχει χάσει παντελώς τη σημασία του αλλά κάπου πρέπει να μπει και ένα όριο στην υποτίμηση της νοημοσύνης του πολίτη. Διότι, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς η δήλωση πως «το κόστος των επιδοτήσεων το επωμίζεται το κράτος και όχι οι πολίτες».
Τις επιδοτήσεις θα τις πληρώσει το Κράτος και όχι οι πολίτες. Γιώργος Παπαναστασίου, Υπουργός Ενέργειας
Μήπως ότι βρίσκεται στο ταμείο του κράτους δεν προέρχεται άμεσα ή έμμεσα από τις τσέπες των πολιτών; Αυτό βέβαια δεν το διδάσκουν στα πανεπιστήμια επειδή θεωρούν πώς το έχουμε μάθει από το Δημοτικό. Ας ελπίσουμε λοιπόν πως δεν θα ακούσουμε ξανά την εξωφρενική ατάκα «θα τα πληρώσει το κράτος κι έτσι δεν θα κοστίσει τίποτα στους πολίτες» διότι, αν δεν είχα ήδη χάσει τα μαλλιά μου, θα καράφλιαζα.
Μιλώντας για καράφλιασμα…Ο Πρόεδρός μας έστειλε χθες συγχαρητήριο μήνυμα στον Ντόναλντ Τραμπ, λίγες μέρες μετά που είχε πάει στην Αμερική και δηλώσει πως υπήρχε ο φόβος πως τυχόν εκλογή του θα ήταν μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη! (βάλτε όσα θαυμαστικά θέλετε).
Καλά, ο ίδιος δεν το σκέφτηκε, αλλά η Φιλίππα -τώρα που επέστρεψε στα καθήκοντά της στο Υπουργείο Εξωτερικών- δεν του είχε εξηγήσει τα στοιχειώδη περί διπλωματίας; Ή έστω ένας από τον στρατό συμβούλων και παρασυμβούλων που πληρώνει ο πολίτης από το υστέρημά του;
Πάλι καλά που στο εξωτερικό δεν μας λαμβάνουν υπόψιν τόσο πολύ όσο νομίζουμε. Είμαστε και λίγο άτυχοι, έως κάκτοι. Θυμήθηκα τον αλησμόνητο Μπένι Χιλλ που τραγούδησε κάποτε -χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας- «είμαι τόσο άτυχος, που αν ήμουν το μωρό της Σοφίας Λόρεν θα με πότιζαν γάλα με το μπιμπερό». Αν γελάσατε μην το παραδεχθείτε, τουλάχιστον όχι μπροστά σε φανατικό εκπρόσωπο της Woke Culture. Και να φανταστείτε είμαι οπαδός της, έστω με κάποιες επιφυλάξεις. Όταν όμως προσπαθείς να ποινικοποιήσεις ακόμη και το χιούμορ -και δεν εννοώ βέβαια τον Σεφερλή- τότε κάπου πρέπει να προβληματιστείς μήπως έχεις υπερβεί τα εσκαμμένα. Seriously.
Συζητούσα χθες με ένα φίλο την τροποποιητική νομοθεσία που προώθησε το ΑΚΕΛ, βάση της οποίας θεωρείται κακούργημα η υποκίνηση βίας εναντίον ατόμων ΛΟΑΤΚΙ. Πολύ ωραία κίνηση αλλά, αμαρτία εξομολογημένη, μια απορία εδώ την έχω: δηλαδή η υποκίνηση βίας εναντίον ατόμων που δεν είναι ΛΟΑΤΚΙ δεν είναι κακούργημα; Είναι η μια περίπτωση κακούργημα και η άλλη πταίσμα; Αν ποτέ κάποιος βρει την απάντηση ας τη δώσει και σε μένα τον φτωχό τω πνεύματι.
Ο ίδιος μου έδωσε και τη δική του εξήγηση όχι μόνο για την εκλογή Τραμπ μα και γενικότερα για την πρόσφατη γιγάντωση ακροδεξιών κινημάτων: οι υπερβολές της woke culture! Τι εννοείς, πως συνδέονται τα δύο, απόρησα. Πως γίνεται, ρώτησα, κάτι που ξεκίνησε με τόσο θετικές και ανθρωπιστικές προθέσεις να μην έχει αγκαλιασθεί από όλους αλλά, αντίθετα, να έχει εξοργίσει πολλούς σε σημείο που να στρέφονται σε ακραίους σχηματισμούς και ιδεολογίες που κινούνται στα όρια της μισανθρωπίας;
Η απάντησή του με προβλημάτισε: Αν εγώ τώρα δηλώσω ότι είμαι ΑΤΜ σημαίνει πως, ακουμπώντας την κάρτα σου πάνω μου, θα μπορείς να κάνεις ανάληψη λεφτών; Όχι βέβαια. Κάποιοι έχουν περάσει κάθε όριο λογικής και αυτό φέρνει αντίδραση, συμπλήρωσε.
Έμεινα σκεφτικός, σε μια εποχή που δεν έχω πολλή ενέργεια για σκέψη. Μήπως πρέπει να κάνω Cancel και τον φίλο μου να ησυχάσω; Κάθε δράση φέρνει αντίδραση και προφανώς η υπερβολή -ακόμη και με καλές προθέσεις- μπορεί να δημιουργήσει απαξίωση. Τροφή για σκέψη.
