Kathimerini.com.cy
Της Στέλλας Μάρκου
Η Βανέσσα, η οποία είναι σε καραντίνα αφού αφίχθηκε εξ Ελλάδος και μας μιλά για τα όσα βιώνει, τις συνθήκες και τα συναισθήματά της, στέλνοντας παράλληλα ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους.
Από πού ήρθες και ποια ήταν τα κριτήριά σου για να επιστρέψεις στην Κύπρο;
Ήρθα από Αθήνα, δουλεύω στην Ελλάδα και αφού έκλεισε η εταιρεία και δουλεύουμε από το σπίτι, πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Κύπρο κοντά στην οικογένειά μου. Σε καταστάσεις όπως αυτές, θεωρώ πως είναι ανθρώπινο να νιώθεις την ανάγκη να είσαι στο σπίτι σου, πιο κοντά στους ανθρώπους που αγαπάς, ειδικά σε αυτή την περίπτωση που είναι άγνωστο σε όλους πότε θα επιστρέψουμε πίσω στη φυσιολογική μας ζωή.
Ποια ήταν η διαδικασία που ακολουθήθηκε με την άφιξή σου μέχρι και τον χώρο όπου διαμένεις;
Λίγο πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο, μας ζήτησαν να παραμείνουμε στις θέσεις μας, με την οδηγία να αποβιβάζεται ένας-ένας επιβάτης. Αφότου προσγειωθήκαμε, σε ένα ερημωμένο αεροδρόμιο που θύμιζε ταινία τρόμου, χωρίς να έχουμε ιδέα για τον προορισμό μας, οδηγηθήκαμε στις αίθουσες του αεροδρομίου όπου βρίσκεται ο έλεγχος διαβατηρίων, συμπληρώσαμε ένα ερωτηματολόγιο επιβεβαιώνοντας πως δεν έχουμε κάποια συμπτώματα του COVID-19, περάσαμε από έλεγχο θερμοκρασίας και έπειτα μεταφερθήκαμε με λεωφορείο στο ξενοδοχείο. Στο ξενοδοχείο μάς υποδεχθήκανε άτομα φορώντας τις κατάλληλες στολές προστασίας, μας έκαναν θερμομέτρηση καταγράφοντας τη θερμοκρασία μας, πήραμε μια σακούλα με ένα βραδινό σνακ και οδηγηθήκαμε στα δωμάτιά μας. Το πιο περίεργο ήταν το αίσθημα να περπατάς μέσα σε ένα διάδρομο, σιγή παντού, βλέποντας δεξιά και αριστερά πλαστικές καρέκλες και ημερομηνίες άφιξης σε κάθε αριθμό δωματίου. Χάνεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα και ότι ζεις στο 2020, μια εποχή που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι θα ζούσες στιγμές που μόνο σε βιβλία και σε ταινίες ήταν γνώριμες.
Πώς είναι ο χώρος όπου μένεις; Ποιες οι συνθήκες που επικρατούν;
Είναι ένα κανονικό δωμάτιο ξενοδοχείου, δυστυχώς όμως για μένα δεν ξεκίνησε καλά το πρώτο βράδυ. Λόγω του ότι το ξενοδοχείο υπολειτουργεί δεδομένων των περιστάσεων φυσικά, το δωμάτιό μου ήτανε πολύ βρόμικο. Τα μέλη του προσωπικού μπορέσανε να μου προσφέρουν είδη καθαριότητας και κατάφερα να το καθαρίσω. Δύσκολα κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ, και νομίζω πως όλοι είχανε το ίδιο αίσθημα, αλλά όσο περνάνε οι μέρες το συνηθίζεις και αντιλαμβάνεσαι πως θα περάσεις τις επόμενες 14 μέρες σε αυτό το δωμάτιο, με μόνη διέξοδο το μικρό σου μπαλκόνι.
Πώς είναι μια μέρα σε καραντίνα;
Στο δωμάτιό μας υπήρχαν οδηγίες οι οποίες απαιτείται να ακολουθούνται για όλες τις ημέρες που παραμένουμε σε καραντίνα. Δεν μπορούμε να βγούμε από το δωμάτιό μας ούτε να έρθουμε σε επαφή με άλλους φιλοξενούμενους ή μέλη του ξενοδοχείου, και εννοείται πως απαγορεύονται οι επισκέψεις στα δωμάτια από φίλους και συγγενείς. Υπάρχει πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό, τα οποία τοποθετούνται στην πλαστική καρέκλα έξω από το δωμάτιο στις 9:00, 13:00 και 19:00 αντίστοιχα.
Εγώ προσωπικά δουλεύω εξ αποστάσεως, άρα το πρωινό μου δεν διαφέρει και πολύ και βοηθάει στο ότι περνάνε οι μέρες πιο γρήγορα από ό,τι περίμενα. Κατά τα άλλα, μιλάω με φίλους και συγγενείς καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας από βίντεο κλήσεις και συνήθως προς το απόγευμα καθόμαστε στα μπαλκόνια, κοινωνικοποιούμαστε εξ αποστάσεως, προσπαθώντας να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα και να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας για την εν λόγω κατάσταση. Βλέπουμε τους φρουρούς ασφαλείας και το προσωπικό, μόνο. Το βράδυ, social media, Netflix και ύπνος (ευτυχώς που υπάρχει και το Internet). Και πάλι, την επόμενη μέρα, το ίδιο από την αρχή. Το πολύ θετικό είναι ότι μπορούν δικά μας πρόσωπα να μας φέρουν προσωπικά αντικείμενα ή φαγητό. Τα αφήνουν στην υποδοχή και ύστερα τα μεταφέρουν άτομα του ξενοδοχείου έξω από τα δωμάτιά μας. Δίνει ένα θετικό αίσθημα αυτό και το ότι μπορείς να τους δεις και να τους μιλήσεις εξ αποστάσεως από το μπαλκόνι έστω για 1-2 λεπτά, δίνει κουράγιο ότι θα περάσει όλο αυτό και σύντομα θα βρεθούμε στα σπίτια μας με τις οικογένειές μας.
Ποια τα συναισθήματα και οι σκέψεις σου;
Πολλά τα συναισθήματα και ατελείωτες οι σκέψεις. Προσωπικά νιώθω ότι ζούμε ένα όνειρο, μπορεί και να αρμόζει ο εφιάλτης σε αυτή την περίπτωση, από το οποίο δεν ξέρει κάνεις μας πότε και αν θα ξυπνήσουμε από αυτό. Είναι περίεργο το συναίσθημα που με κυριεύει, ακόμη προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την κατάσταση γενικά. Είναι απλώς πολύ σουρεαλιστικό.
Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί;
Αντιλαμβανόμενη την όλη κατάσταση και χωρίς να θέλω να γκρινιάζω, θα μπορούσε το δωμάτιο να ήτανε καθαρό τη στιγμή που θα μείνουμε μέσα σε αυτούς τους 4 τοίχους για 14 μέρες. Με ενοχλεί επίσης που δεν έχουμε τη δυνατότητα να βγούμε έξω για περπάτημα, λίγο να γυμναστούμε έξω από το δωμάτιο. Υπάρχει ένα γενικό αίσθημα «φυλάκισης» και ότι τιμωρείσαι επειδή ήρθες πίσω στην πατρίδα σου.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις;
Για την κατάσταση της καραντίνας, κατανοώ απόλυτα και σέβομαι την απόφαση της κυβέρνησης να προφυλάξει τους συνανθρώπους μας. Όλοι πρέπει να βοηθήσουμε σε αυτή την κατάσταση και εμείς κάνουμε το δικό μας κομμάτι για περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού, άρα πρέπει να κάνουμε όλοι λίγη υπομονή, να σκεφτόμαστε θετικά και θα βρεθούμε και πάλι στα σπίτια μας.
Γενικά, θα ήθελα να πω πως όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε υποχρέωση να είμαστε ευσυνείδητοι και να ακολουθήσουμε πιστά τις οδηγίες όλων των κυβερνήσεων και να μείνουμε σπίτι μας, για όλους τους ανθρώπους που διατρέχουν κίνδυνο, αλλά και για όλους τους επαγγελματίες υγείας που δουλεύουν 24/7 και ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους. Εάν προσπαθήσουμε όλοι μαζί, μπορούμε να περιορίσουμε την εξάπλωση και να μπορέσουμε να ζήσουμε και ένα καλοκαίρι χωρίς περιορισμούς με όλα τα μέλη της οικογένειάς μας.
Ελπίζω πως ζώντας αυτή την κατάσταση θα μπορέσουμε όλοι να εκτιμήσουμε τις ζωές που ζούμε, και να αντιληφθούν επιτέλους οι κυβερνήσεις τα κενά που υπάρχουν στα συστήματα της υγείας, διορθώνοντας την κατάσταση για μελλοντικούς κινδύνους και πανδημίες.
