ΚΥΠΕ
Η απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας αποτελεί το δικό μας χρέος το οποίο οφείλουμε σε όλους όσοι αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας μας, σε όλους όσοι έζησαν, μεγάλωσαν και πέθαναν στην προσφυγιά και σε αυτούς που ακόμα προσμένουν την επιστροφή, δήλωσε σήμερα σε ομιλία της η Υπουργός Παιδείας, Αθλητισμού και Νεολαίας, Αθηνά Μιχαηλίδου στο ετήσιο μνημόσυνο του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και των συν Αυτώ μαρτυρησάντων κατά την 9η Ιουλίου του 1821, σημειώνοντας παράλληλα ότι «οφείλουμε να αντλήσουμε διδάγματα από τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας μας και να πορευτούμε με ενότητα και ομοψυχία, με σθένος και αποφασιστικότητα».
Υπογράμμισε ότι «οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας για την απελευθέρωση και την επανένωση της πατρίδας μας, στη βάση μίας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του κυπριακού προβλήματος».
Εξήγησε ότι θα πρέπει να είναι λύση που θα απαλλάσσει την Κύπρο από τους στρατούς κατοχής, τις αναχρονιστικές συνθήκες εγγυήσεων και τα επεμβατικά δικαιώματα τρίτων χωρών, επιτρέποντας στο λαό της να ζήσει σε συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας, ευημερίας και προόδου.
Η κ. Μιχαηλίδου τόνισε ότι «δεδομένης της ετοιμότητας της δικής μας πλευράς, ευελπιστούμε ότι σύντομα η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι θα επιδείξουν την ίδια αποφασιστικότητα και καλή θέληση προκειμένου να οδηγηθούμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα».
Η Υπουργός Παιδείας μίλησε εκτενώς για το ιστορικό πλαίσιο της περιόδου, τη ζωή και το έργο του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού σημειώνοντας ότι μία από τις πρώτες ενέργειες του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού ως Προκαθήμενου της Εκκλησίας ήταν η ίδρυση της Ελληνικής Σχολής στη Λευκωσία, η οποία αποτέλεσε πηγή της ελληνοχριστιανικής παιδείας και κέντρο πνευματικής και μορφωτικής δραστηριοποίησης.
Σημείωσε ότι με φάρο τους ακατάλυτους δεσμούς με τον ελληνικό κορμό, οι Κύπριοι αποτίμησαν την προετοιμασία της Επανάστασης του 1821, ως ορόσημο της εθνικής τους συνείδησης, συνδράμοντας μέσα από τη συνεισφορά τους στη διεξαγωγή της.
Εξήγησε ότι εξέχουσα μορφή της προσπάθειας αυτής υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός, ο οποίος, με τη δράση, το αγωνιστικό φρόνημα και τη μετέπειτα εθελούσια θυσία του, ως συνεπακόλουθο της αλύγιστης στάσης που τήρησε, αναδείχθηκε σε φωτοδότη της αντίστασης των Κυπρίων έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Υπουργός είπε ακόμη ότι λόγω της εγγύτητάς της Κύπρου με περιοχές στις οποίες υπήρχε συμπαγής μουσουλμανικός πληθυσμός, όπως επίσης λόγω της δυνατότητας άμεσης μεταφοράς στρατευμάτων στο νησί, η όποια προσπάθεια εξέγερσης θα μπορούσε εύκολα να καταστείλει αιματηρά.
Στο πλαίσιο αυτό, συνέχισε, η Κύπρος δεν συμπεριλήφθηκε στον κεντρικό επαναστατικό σχεδιασμό. Πρόσθεσε δε ότι η Κύπρος μέσα από τη συμμετοχή των Κυπρίων κατέθεσε μία καταλυτικής σημασίας συνεισφορά στον Αγώνα, η οποία, εκτός από τα υλικά αγαθά και την οικονομική συνδρομή, διευρύνθηκε με τη συμμετοχή 1000 και πλέον εθελοντών, στην ελληνική εθνεγερσία.
Η κ. Μιχαηλίδου επεσήμανε ότι παρά το γεγονός ότι στην Κύπρο δεν εκδηλώθηκε ένοπλη εξέγερση, παρά τους συμβιβασμούς και τις συνετές υποχωρήσεις στις οποίες προχώρησε ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός προστατεύοντας με τις ενέργειες του το ποίμνιο του, οι τοπικές αρχές εφάρμοσαν μέτρα εκδηλώνοντας το μένος, τη βαναυσότητα και τη θηριωδία τους, με στόχο την αποδυνάμωση της πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας αλλά και τον εκφοβισμό του πληθυσμού.
Τόνισε ότι το αίσθημα ευθύνης, η αυτοθυσία και ο ηρωισμός που επέδειξε ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός απορρίπτοντας συνειδητά την όποια πρόταση για διαφυγή, ως επίσης το θάρρος με το οποίο πορεύτηκε, απέδειξαν το θάρρος, την αυτοθυσία και την ειλικρινή αγάπη για το ποίμνιό του.
Την ίδια στιγμή, συνέχισε, η θυσία του, μαζί με τους Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κηρυνείας, την 9η Ιουλίου του 1821, τονώνοντας το αδούλωτο φρόνημα του λαού και συμβάλλοντας καταλυτικά στη διαφύλαξη της ελληνορθόδοξης συνείδησης, υψώθηκε ως φράγμα αντίστασης έναντι του οθωμανικού ζυγού.
«Ήταν αυτός ο εκδικητικά βαρύς φόρος αίματος που πλήρωσε η Κύπρος το καλοκαίρι του 1821, που γιγάντωσαν τη θέληση και τον ασίγαστο πόθο τον Κυπρίων για ελευθερία», ανέφερε.
Η Υπουργός Παιδείας, είπε ότι είναι αυτή η ίδια η θυσία που συνεχίζει να ακτινοβολεί και να υψώνεται ως σύμβολο, «καθοδηγώντας τα βήματα της δικής μας πορείας, προκειμένου να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε τη δύσκολη εποχή που διανύουμε, οι οποίες απειλούν τη φυσική και εθνική μας επιβίωση».
