Kathimerini.com.cy
Μετά το 2010 και το συμβάν με τον στολίσκο στη Γάζα –που οδήγησε στον θάνατο εννιά Τούρκων ακτιβιστών στο πλοίο «MV Mavi Marmara»- oι διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ μπήκαν στον πάγο. Έκτοτε, τόσο στο ζήτημα της υποστήριξης των Παλαιστινίων όσο και στην διαρκή και συνεχιζόμενη υποστήριξη μελών της παλαιστινιακής οργάνωσης Χαμάς, η τουρκική πολιτική και δη αυτή του Ερντογάν σε σχέση με το Ισραήλ άλλαξε άρδην. Και πέρασε, σε μια σειρά πολλών και διαφορετικών πτυχών την τελευταία δεκαετία, από διάφορες φάσεις υψηλής έντασης και επιθετικής ρητορικής με αποκορύφωμα την περίοδο, μετά το 2015, και την ανάδειξη στην εξουσία του Μπενιαμίν Νετανιάχου. Δεν ήταν μόνο οι προσλαμβάνουσες ασφάλειας της κάθε πλευράς, το Παλαιστινιακό και οι τεκτονικές αλλαγές που συνέβησαν στην Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο –μετά το 2010- αλλά και το στυλ και οι προσωπικότητες των δύο ηγετών: Με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τον Μπενιαμίν Νετανιάχου να προέρχονται από εκείνες τις ιδιοσυγκρασιακές πάστες ανθρώπων που δεν μπορούν –μεταξύ τους- να βρούν κοινό έδαφος ή περιθώρια συννενόησης.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ»
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή
