Της Μαρίνας Οικονομίδου
Εικόνες επί εποχής του Πολιτικού Γραφείου του Μπρέζνιεφ θύμισε σε πολλούς η εικόνα της ήττας την Κυριακή το βράδυ στην Εζεκία Παπαϊωάννου, όταν ο Άντρος Κυπριανού έβγαινε από το γραφείο του και ανακοίνωνε παραδοχή ήττας προετοιμάζοντας το έδαφος για την απόσυρσή του. Και λέμε την περίοδο Μπρέζνιεφ γιατί στη δύσκολη αυτή στιγμή δίπλα του στεκόταν ο στενός συνεργάτης του και γ.γ της ΠΕΟ Πάμπης Κυρίτσης, ενώ λίγο πιο πίσω ο οικονομικός διαχειριστής Νίκος Ιωάννου μαζί με τον γενικό οργανωτικό Χρίστο Αλέκου. Ήταν μία εικόνα που αποτύπωνε την ήττα και την αποστέωση όπως περιέγραψαν ΑΚΕΛικοί που παρακολουθούσαν αποκαρδιωμένοι τις εξελίξεις. Εικόνα ήττας όχι μόνο για το απρόσμενο του αποτελέσματος που αποτυπωνόταν στα πρόσωπα όλης της γραμματείας. Πρόσωπα που βρίσκονταν λίγο πριν τη συνταξιοδότηση –όπως έχουν οι ίδιοι δηλώσει- και που μέχρι τώρα δεν κατάφεραν να συγκινήσουν με τον λόγο τους ούτε το σκληρό ΑΚΕΛικό ακροατήριο με την παρουσία τους στον χώρο. Μία εικόνα που φόβισε στελέχη ότι σημειολογικά θύμιζε την πολιτική κατάσταση του ΑΚΕΛ. Κανένα καινούργιο πρόσωπο δεν ήταν στο κάδρο ώστε να εκπέμψει ελπίδα για την επόμενη μέρα. Το ΑΚΕΛ βρίσκεται στο κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου θα πρέπει να λάβει οδυνηρές αποφάσεις για να αποτρέψει τη διάσπασή του.
Το μοιραίο πρόσωπο
Η εκτίμηση πως ο Άντρος Κυπριανού ευθύνεται για το αποτέλεσμα, πέρα από άδικη είναι και επιφανειακή. Ο ίδιος ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για το αποτέλεσμα χωρίς να κρυφτεί πίσω από σοφιστείες. Η συνέντευξή του όμως στον «Ενικό» λίγο πριν την εκλογική μάχη, όταν διαπίστωνε πως όσο πιο ψηλά φτάνεις στο κόμμα, τόσο πιο λίγα πράγματα γνωρίζεις ήταν μάλλον προφητική και ενδεικτική της κατάστασης. Προφητική γιατί και στο παρελθόν υπήρξε μουρμουρητό για την ηγεσία και την ανάγκη ανανέωσης, ωστόσο άγνωστο είναι αν ο περίγυρος φρόντισε να τον ενημερώσει ή τον άφησε στην άγνοια όλο αυτό το διάστημα.
Προσκόλληση στον Κυρίτση και η σκιά Χριστόφια
Αυτό που του καταλογίζεται είναι ότι ο ίδιος δεν φρόντισε να είναι αυτόφωτος και να απεγκλωβιστεί από την σκιά του Χριστόφια, δίνοντας το δικό του στίγμα στο κόμμα. Και η αλήθεια είναι πως είχε όλο τον χρόνο να το κάνει. Φρόντισε να προσκολληθεί σε πρόσωπα όπως ο γ.γ της ΠΕΟ Πάμπης Κυρίτσης, ο οποίος μπορεί να ελέγχει το εσωκομματικό παιχνίδι λόγω της θέσης του και της εμπλοκής εμμίσθων της ΠΕΟ στην Κεντρική Επιτροπή, όμως έχει χάσει κάθε επαφή με το τι θέλει η κοινωνία και ιδιαίτερα με το τι θέλει αριστερό ακροατήριο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ίδιος ήταν ο ιθύνων νους της υποψηφιότητας Μάικ Σπανού που προκάλεσε αντιδράσεις. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ευρέως γνωστό πως η ΠΕΟ δεν θυμίζει σε τίποτα τις παλιές καλές εποχές Ζιαρτίδη-Δίγκλη. Αυτό φάνηκε και από το έρεισμά του, καθώς πρώτη φορά γ.γ της ΠΕΟ δεν εκλέγεται (βουλευτικές εκλογές του 2011). Σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση η συνδικαλιστική οργάνωση της Αριστεράς με χρόνια ιστορίας ήταν παντελώς απούσα.
«Όφειλε να γνωρίζει ο Άντρος τι γινόταν όλο αυτό το διάστημα» απαντούσαν κομματικοί κύκλοι και για την άγνοια του Άντρου και για όσα εκτυλίσσονταν εντός του κόμματος όταν εκτυλισσόταν το σκάνδαλο της Δρομολαξιάς, με την εμπλοκή επιφανών στελεχών και τις οικονομικές δραστηριότητες Τζιοβάννη που έπληξαν τελικά το κόμμα αλλά και το κυριότερο, πλήγωσαν ανεπανόρθωτα το ηθικό πλεονέκτημα. Όλο αυτό βεβαίως δεν προκάλεσε πληγές από τη βάση που επεδίωκε το κόμμα να έχει το ηθικό πλεονέκτημα που χρόνια προωθεί. Είχε να χειριστεί στον προεκλογικό και τον υπόγειο πόλεμο που φέρεται πως δέχτηκε από τον περίγυρο Τζιοβάννη, ο οποίος περίγυρος θεωρούσε άδικο τον τρόπο που το κόμμα χειρίστηκε τον πρώην βουλευτή του.
Βεβαίως αν και τίθεται ζήτημα για την άγνοια Άντρου, δεν υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί την τιμιότητα του γ.γ του ΑΚΕΛ και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν υπήρξε κανείς που να αφήσει αιχμές πλην του Φαίδωνα Φαίδωνος με το περιβόητο εξοχικό στις Αρόδες, ζήτημα που φρόντισε να κλείσει συνοπτικά ο κ. Κυπριανού με πράξεις. Άφησε όμως πίσω το κύριο που θα μπορούσε να αποτελέσει προοπτική εξουσίας: μία σαφή οικονομική πρόταση που να μπορεί να προσελκύσει κόσμο πέραν του αριστερού ακροατηρίου. Είχαν επιχειρήσει να μιλήσουν με επιχειρήσεις ακόμη και με επιφανή πρόσωπα της πολιτικής που είχαν λόγο στην οικονομία όπως ο Γιώργος Βασιλείου, ωστόσο ως κόμμα δεν έκαναν τα τολμηρά βήματα που θα έκλειναν τα στόματα εκείνα που έλεγαν πως το ΑΚΕΛ δε μπορεί να κυβερνήσει. Και αυτό το βρήκε μπροστά του το ΑΚΕΛ σε αυτή την αναμέτρηση, καθώς το εκφοβιστικό προεκλογικό μήνυμα του ΔΗΣΥ ότι θα τουμπάρει η αντιπολίτευση την οικονομία, βρήκε πρόσφορο έδαφος στα αντανακλαστικά της πλειοψηφίας της κοινωνίας που φοβάται τον όποιο πειραματισμό.
Οι παθογένειες το κόμμα που κτίζεται και οι Νέες Δυνάμεις
«Αυτή είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να συζητήσει το ΑΚΕΛ τι κόμμα θέλει να γίνει» λένε πολιτικά πρόσωπα της Αριστεράς συνεχίζοντας πως όποτε έρχεται αυτή η στιγμή στον χώρο είναι λίγο πριν από τη διάσπαση. Η δύναμη του ΑΚΕΛ ήταν ότι ήταν οικοδομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει επαφή με τον κόσμο, είτε με τους συλλόγους είτε με τις κομματικές ομάδες βάσης. Αυτό που καταλογίζεται στο κόμμα, είναι πως έχει απομακρυνθεί από την εικόνα του κόμματος της γειτονιάς. Η όποια επαφή με τη βάση, είτε μέσω συλλόγων είτε οι κομματικές ομάδες βάσης φθίνουν προκαλώντας ζητήματα. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ο πρώην ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Τάκης Χατζηγεωργίου, πρότεινε ως λύση, την εκλογή του νέου γ.γ του ΑΚΕΛ από την βάση και όχι από την Κεντρική Επιτροπή. Κάτι τέτοιο θεωρείται πως θα βοηθήσει το κόμμα να έρθει πιο κοντά στο ακροατήριό του.
Μέχρι τότε όμως θα πρέπει να λύσει βασικά ζητήματα. Δεν πέρασε απαρατήρητη η τοποθέτηση του Χρίστου Χριστόφια στον Πολίτη και την Κατερίνα Ηλιάδη περί Μαρξισμού Λενινισμού, που προκάλεσε σύγχυση εως και αμηχανία σε στελέχη και μέλη, καθώς το κόμμα θα πρέπει πρώτα να δώσει απαντήσεις για τα κρίσιμα ζητήματα που ταλανίζουν τη σημερινή κοινωνία. Όμως ζήτημα είναι και το πώς στήνονται οι Νέες Δυνάμεις. Εδώ και καιρό συζητείται στο περιθώριο πως ο τρόπος λειτουργίας του δεν αποδίδει, καθώς τα μέλη των Νέων Δυνάμεων δεν νιώθουν ιδιαίτερα κοντά στο κόμμα και απομακρύνονται όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος των αξιωμάτων και των διορισμών τους. Σε αυτό το πλαίσιο, ιδιαίτερη συζήτηση έγινε και για την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, που τη στιγμή που το κόμμα της είχε συντριβεί, πανηγύριζε την πρωτιά της και παρέπεμπε τα ΜΜΕ να ρωτήσουν την ηγεσία για το τι πήγε λάθος.
Σε αυτό ακριβώς το κλίμα, κάποιοι επιδιώκουν να στήσουν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου με πιο σκληρές θέσεις στο κυπριακό και πιο προσηλωμένο στα κομμουνιστικά ιδεώδη. Υπογείως γι’ αυτό λέγεται πως εργάζεται εδώ και καιρό ο Νίκος Κατσουρίδης. Ο ίδιος επαγγελματικά φρόντισε να εργαστεί πάντως για το καλό αποτέλεσμα της ΔΗΠΑ σε αυτή την εκλογική μάχη. Ποιοι θα εμπλέκονται σε αυτό το νέο κόμμα, είναι άγνωστο ακόμα, όμως συζητούνται πρόσωπα του μακρινού παρελθόντος του ΑΚΕΛ που δεν είναι και τόσο γνωστά. Το πόσο όλο αυτό μπορεί να προσφέρει κάτι στην κοινωνία είναι ένα ζήτημα ανοικτό.
Στο τι κόμμα θα πρέπει να γίνει το ΑΚΕΛ, θα πρέπει να επιλυθούν παθογένειες που βγήκαν κάτω από το χαλί σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση και καταδεικνύουν ένα κόμμα συγχυσμένο ιδεολογικά. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι στην κρισιμότερη εκλογική μάχη, όσο δηλαδή το κόμμα της Αριστεράς θα έπρεπε να προετοιμάζεται για την πρωτιά, οι μισοί επιδίδονταν σε ένα κυνήγι μαγισσών για το ποιοι υποψήφιοι ρέπουν στον παραγοντισμό. Ενδεικτικά τα όσα διαμείφθηκαν στην επαρχία Λεμεσού, με διάφορους υποψήφιους να εκφράζονται ανοικτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μία ένδειξη πως η γραφειοκρατία και κανόνες αλλοτινών χρόνων παιδεύουν το κόμμα.
