Kathimerini.com.cy
Ο πόλεμος στην Ουκρανία επανέφερε την ανατολική Μεσόγειο (και την Μέση Ανατολή) ως γεωγραφική περιοχή που θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης και στη μείωση της εξάρτησής της από το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Η δυναμική δεν είναι, φυσικά, νέα ωστόσο η εξέλιξη του πολέμου και η διάρκειά του επιταχύνουν τα πράγματα ακριβώς γιατί η Μόσχα δείχνει να έχει ανθεκτικότητα στις οικονομικές κυρώσεις και την διπλωματική απομόνωση της Δύσης. Το τελευταίο διαφάνηκε από το πως
• H Mόσχα αύξησε την πώληση πετρελαίου προς την Κίνα και την Ινδία διασφαλίζοντας έτσι συναλλαγματικές «ανάσες» ως προς την αντοχή του νομίσματός της αναφορικά με το κόστος διεξαγωγής ενός πολέμου με μεγάλες απώλειες κι εν μέσω δυτικών κυρώσεων.
• Η στάση παραδοσιακών χωρών εντός του ΟΠΕΚ όπως η Σαουδική Αραβία, αύξησε τις τιμές στην ενέργεια, πτυχή που δημιούργησε οφέλη προς τη Ρωσία του Πούτιν και
• Οι ρεαλιστικές επιλογές χωρών που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο ως εναλλακτικές πηγές ενέργειας (από το καταρινό LNG μέχρι την Αίγυπτο ή το Αζερμπαϊτζάν) περνούν, αναπόφευκτα, «μέσω Μόσχας» μιας και οι εν λόγω χώρες διατηρούν παραδοσιακά διπλωματικές σχέσεις με την Ρωσία.
Φυσικά μεταξύ της υπερβολής της επιστροφής της Γερμανίας στον άνθρακα και της εν μια νυχτί μετατροπής της ανατολικής Μεσογείου στον κύριο αντικαταστάτη της ρωσικής φτηνής ενέργειας για την ΕΕ, μεσολαβεί σημαντική απόσταση μεταξύ τόσο των ρεαλιστικών επιλογών που υπαγορεύονται από τις οικονομοτεχνικές πτυχές της μεταφοράς φυσικού αερίου όσο και από την γεωπολιτική ρευστότητα της ευρύτερης περιοχής η οποία παραμένει σε καθεστώς συγκρούσεων και ανταγωνισμών.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
