Kathimerini.com.cy
Όταν στις 2 Ιανουαρίου του 2020, στη λαμπερή αίθουσα του Ζαππείου στην Αθήνα, έπεφταν οι υπογραφές –μεταξύ των υπουργών Ενέργειας Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ για τον αγωγό EastMed το κλίμα που επικρατούσε στην δημόσια σφαίρα –σε Λευκωσία κι Αθήνα- ήταν αυτό των πηχυαίων τίτλων κι αναλύσεων περί γεωπολιτικής αναβάθμισης της Κύπρου και της Ελλάδας. Ένας αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου, συνολικού μήκους 1.900 χλμ, που θα συνέδεε τα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου («Λεβιάθαν») με την Ευρώπη, μέσω Κύπρου κι Ελλάδας, φάνταζε ως το επιστέγασμα της Τριμερούς Διπλωματίας μεταξύ Αθήνας-Λευκωσίας και Τελ Αβίβ στέλνοντας ισχυρά μηνύματα στην Τουρκία. Ένα αμερικανικό non-paper, την περασμένη εβδομάδα, που επιδόθηκε σε Αθήνα, Λευκωσία και Τελ Αβίβ και που, εν ολίγοις, «έθαβε» το φιλόδοξο πρότζεκτ άνοιξε και πάλι τους ασκούς του Αιόλου στην σφαίρα της δημόσιας ανάλυσης.
Με τα περί γεωπολιτικής αναβάθμισης της Κύπρου και της Ελλάδος να μπαίνουν σε ένα κάδρο υπερβολών για έναν αγωγό –που εξαρχής όσοι τον προσέγγισαν, με μεγαλύτερη ψυχραιμία, χαρακτήρισαν ως «pipedream» -κοινώς μη υλοποιήσιμο. Πως όμως ο αγωγός EastMed, μέσα σε ένα διάστημα σχεδόν μιας δεκαετίας από το 2013 όπου κι έπεσε στο τραπέζι, έγινε από σχέδιο επί χάρτου, πρότζεκτ κοινού ενδιαφέροντος (PCI) της ΕΕ, πολιτική και γεωπολιτική πρόταση, εργαλείο εσωτερικής κατανάλωσης και ξανά... σχέδιο επί χάρτου;
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ»
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή
