Τι θα γινόταν αν ο Μιτς Μακόνελ, στο τέλος της λάβρας ομιλίας του στη Γερουσία όπου κατηγορούσε τον Ντόναλντ Τραμπ για τις ταραχές που σημειώθηκαν στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου, δεσμευόταν ότι θα χρησιμοποιούσε και την τελευταία του ανάσα για να διασφαλίσει πως ο Τραμπ θα καταδικαζόταν και δεν θα μπορούσε ποτέ, μα ποτέ, να γίνει ξανά πρόεδρος;
Τι θα γινόταν αν η Μελάνια Τραμπ, μετά τις αποκαλύψεις της πρωταγωνίστριας ενήλικων ταινιών, Στόρμι Ντάνιελς, περί σεξ χωρίς προστασία, λιγότερο από τέσσερις μήνες αφότου εκείνη έφερε στον κόσμο τον γιο της, πετούσε όλα τα ρούχα, τα μπαστούνια του γκολφ, τα καπελάκια MAGA και τα σπρέι μαλλιών του Τραμπ από τον Λευκό Οίκο λέγοντάς του: «Μην ξαναγυρίσεις ποτέ, άθλιο κάθαρμα!»;
Τι θα γινόταν αν ο επιδραστικός ευαγγελιστής, Ρόμπερτ Τζέφρις, όταν ο Τραμπ πιάστηκε να λέει πως μπορούσε να «αρπάζει» τις γυναίκες στα πιο ευαίσθητα σημεία -ή αφού ο Τραμπ κρίθηκε υπεύθυνος από ένορκους του Μανχάταν ότι έκανε λίγο-πολύ αυτό ακριβώς στην Ε. Τζιν Κάρολ- δήλωνε ότι θα κάνει εκστρατεία ώστε να εκλεγεί το 2024 οποιοσδήποτε άλλος πλην του Ντόναλντ Τραμπ, επειδή ο Τραμπ είναι ηθικά παρεκκλίνων και ο Τζέφρις δεν θα τον άφηνε να προσέχει τις δύο κόρες του, πόσο μάλλον τη χώρα;
Πού θα οδηγούσαν οι δηλώσεις και οι ενέργειες, όπως αυτές του Κέβιν ΜακΚάρθι, των ανοήτων του στην κοινοβουλευτική ομάδα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στη Βουλή των Αντιπροσώπων και άλλων Ρεπουμπλικανών που τώρα υπερασπίζονται τον Τραμπ απέναντι στο κατηγορητήριο του υπουργείου Δικαιοσύνης; Θα ήταν τόσο πρόθυμοι να διακηρύξουν την αθωότητα του Τραμπ; Ηταν άραγε έξαλλοι με την ακρόαση της Τρίτης στο Μαϊάμι; Θα ισχυρίζονταν, εσφαλμένα, ότι ο πρόεδρος Μπάιντεν είναι αυτός που παραπέμπει τον Τραμπ, όταν γνωρίζουν καλά πως ο πρόεδρος δεν έχει τη δύναμη να παραπέμψει κανέναν;
Αμφιβάλλω. Ομως γνωρίζω πως όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει τον ανάστημα να ανταποκριθεί στις ηθικές αυτές προκλήσεις, να αναμετρηθεί με τον Τραμπ και όσα έχει κάνει για να διαλύσει το πολιτικό μας σύστημα. Ο Τραμπ είναι σαν ένας έμπορος ναρκωτικών που κυριαρχεί σε μια κατεστραμμένη γειτονιά, εθίζοντας τους πάντες στις διεστραμμένες αξίες του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάνει ό,τι μπορεί για να διαλύσει την εθνική μας «γειτονιά», με δύο θεμελιώδεις τρόπους.
Αρχικώς, ο Τραμπ, μεθοδικά προσπάθησε να απαξιώσει τους ανθρώπους που επέδειξαν χαρακτήρα και σθένος, χαρακτηρίζοντάς τους αποτυχημένους και αδύναμους. Αυτό ήταν εύκολο για τον Τραμπ γιατί ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος χωρίς χαρακτήρα – στερούμενος κάθε αίσθησης ηθικής ή αφοσίωσης σε οποιοδήποτε σύστημα αξιών ή πρόσωπο εκτός από τον εαυτό του. Γι’ αυτόν η πολιτική είναι ένα αιματηρό σπορ, στο οποίο χτυπάς τους άλλους, άνδρες και γυναίκες -είτε είναι στο κόμμα σου είτε όχι-, με συκοφαντίες, χαρακτηρισμούς και ψέματα έως ότου τους βγάλεις από τον δρόμο σου.
Ο Τραμπ εγκαινίασε αυτή τη στρατηγική από νωρίς με τον Τζον Μακέιν – έναν βετεράνο, έναν άνδρα που ποτέ δεν λύγισε στα τουλάχιστον πέντε χρόνια του ως αιχμάλωτος πολέμου στο Βιετνάμ, έναν άνδρα με πραγματικό ανάστημα. Θυμάστε τι είπε ο Τραμπ για τον Μακέιν σε συνάντηση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Εϊμς της Αϊόβα, στις 18 Ιουλίου του 2015;
Οταν ο Μακέιν ήταν υποψήφιος για πρόεδρος, «τον υποστήριξα», είπε ο Τραμπ στο κοινό. «Εχασε. Μας απογοήτευσε. Αλλά έχασε. Οπότε, ποτέ δεν τον είχα περί πολλού ύστερα από αυτό γιατί δεν μου αρέσουν οι losers». Οταν το κοινό ξέσπασε σε γέλια, ο συντονιστής, ο δημοσκόπος Φρανκ Λουντζ, παρενέβη λέγοντας «μα είναι ήρωας πολέμου!».
Ο Τραμπ -ο οποίος πήρε μια αμφιλεγόμενη ιατρική αναβολή για να αποφύγει τη στράτευση στον πόλεμο του Βιετνάμ- απάντησε τότε: «Δεν είναι ήρωας πολέμου. Είναι ήρωας πολέμου επειδή πιάστηκε αιχμάλωτος. Εμένα μου αρέσουν ο άνθρωποι που δεν πιάστηκαν αιχμάλωτοι». Αργότερα την ίδια μέρα, ο Τραμπ έκανε retweet μια δημοσίευση με τίτλο «Ντόναλντ Τραμπ: Ο Τζον Μακέιν είναι loser».
Οπότε, μέρος του τρόπου με τον οποίο ο Τραμπ προσπαθεί να διαλύσει το σύστημά μας είναι να επανακαθορίσει τις ποιότητες ενός ηγέτη – τουλάχιστον στις τάξεις των Ρεπουμπλικανών. Ενας ηγέτης δεν είναι όπως η Λιζ Τσένεϊ ή ο Μιτ Ρόμνι, άνθρωποι έτοιμοι να βάλουν σε κίνδυνο την καριέρα τους προκειμένου να υπερασπιστούν την αλήθεια, να υπηρετήσουν τη χώρα και να στηρίξουν το Σύνταγμα. Οχι, ένας ηγέτης είναι κάποιος σαν κι αυτόν, κάποιος έτοιμος να κερδίσει με όποιο κόστος – εις βάρος της πατρίδας, του Συντάγματος και των προτύπων που έχουμε θέσει για τα παιδιά και τους συμμάχους μας.
Και όταν αυτός είναι ο ορισμός της ηγεσίας και της νίκης, άνθρωποι όπως οι Μακέιν και Ρόμνεϊ βρίσκονται απέναντί σου. Πρέπει να απογυμνώσεις τους πάντες από χαρακτήρα, κάνοντας τα πάντα για να διασφαλίσεις εξουσία και χρήμα. Αυτός είναι ο λόγος γιατί τόσοι άνθρωποι που μπήκαν στην τροχιά του Τραμπ από το 2015, έχουν φύγει. Και αυτός είναι ο λόγος που ήξερα πως όλες οι παραπάνω ερωτήσεις ήταν ρητορικές.
Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο ο Τραμπ προσπαθεί να διαλύσει το σύστημά μας, φάνηκε την Τρίτη στο Μαϊάμι, όπου, μετά την εμφάνισή του στο δικαστήριο ως ποινικός κατηγορούμενος, είχε πολιτική συνάντηση σε ένα κουβανέζικο εστιατόριο. Εκεί, για άλλη μια φορά, ο Τραμπ προσπάθησε να υποβαθμίσει τους κανόνες του παιχνιδιού που θα συγκρατούσαν τον ίδιο και την απεριόριστη όρεξή του για εξουσία χάριν εξουσίας.
Κατά την άφιξη του Ντόναλντ Τραμπ στο δικαστήριο, μικρή ομάδα υποστηρικτών του τον περίμενε απέξω.
Πώς το κάνει αυτό; Πρώτον, πείθει τους πάντες γύρω του -και, τελικά, τη μεγάλη πλειοψηφία του κόμματός του- να σταματήσουν να επιμένουν ότι ο Τραμπ πρέπει να τηρεί τους ηθικούς κανόνες. Τα μέλη της οικογένειάς του και οι άνθρωποι του κόμματος έχουν μάθει να το σκάνε από τα μικρόφωνα των δημοσιογράφων έπειτα από κάθε επεισόδιο οργής του Τραμπ.
Ομως, ακριβώς επειδή οι στενοί πολιτικοί εταίροι του, οι θρησκευτικοί ηγέτες και η στενή οικογένειά του δεν θα εγκαλέσουν τον Τραμπ για τις ηθικές και νομικές αποκλίσεις του -κάτι που θα καθιστούσε αδιανόητη την επανεκλογή του το 2024 και θα επέσπευδε την αποχώρησή του από την πολιτική σκηνή- πρέπει εμείς να βασιστούμε αποκλειστικά στο νομικό σύστημα για να υπερασπιστούμε τους κανόνες του παιχνιδιού.
Και όταν αυτό συμβεί, θα ασκήσει τρομακτική πίεση στο δικαστικό μας σύστημα και στην ίδια τη δημοκρατία, διότι η απόφαση παραπομπής ή μη δεν είναι πάντα απόφαση κρίσης. Και όταν αυτές οι κρίσεις πρέπει να γίνονται από δικαστές ή από εισαγγελείς που έχουν διοριστεί από Δημοκρατικούς -επειδή έτσι λειτουργεί το σύστημά μας- θα δώσει στον Τραμπ και στους οπαδούς του το τέλειο πρόσχημα για να καταγγείλουν την όλη διαδικασία ως «κυνήγι μαγισσών».
Και όταν μια τέτοια συμπεριφορά συμβαίνει ξανά και ξανά σε ένα ευρύ μέτωπο -επειδή ο Τραμπ δεν σταματάει πουθενά στα κόκκινα φανάρια και απλώς συνεχίζει να μας προκαλεί να αγνοήσουμε τις παραβάσεις του ή να τον παραπέμψουμε σε δίκη για να μπορεί να μεμψιμοιρεί για προκατάληψη- καταλήγουμε να διαβρώνουμε τους δύο πιο σημαντικούς πυλώνες του δημοκρατικού μας συστήματος: Την πίστη στην ανεξαρτησία του νομικού μας συστήματος, που διασφαλίζει πως κανείς δεν είναι υπεράνω νόμου, και την πίστη στην ικανότητά μας για μετάβαση εξουσίας ομαλά και νόμιμα.
Σκεφτείτε μια σκηνή στο κατηγορητήριο του Τραμπ. Είναι λίγο αφότου το ομοσπονδιακό σώμα ενόρκων τον κάλεσε, τον Μάιο του 2022, να προσκομίσει όλο το απόρρητο υλικό που είχε στην κατοχή του. Σημειώσεις που έγραψε ο ίδιος ο δικηγόρος του, Εβαν Κορκοράν, αναφέρουν πως ο Τραμπ είπε: «Δεν θέλω κανένας να ψάχνει τα κουτιά μου, πραγματικά δεν το θέλω. (…) Τι θα συμβεί αν απλώς δεν απαντήσουμε καθόλου ή δεν συνεργαστούμε μαζί τους; Δεν θα ήταν καλύτερα αν τους λέγαμε απλώς ότι δεν έχουμε τίποτα εδώ;».
Καλύτερα για ποιον; Μόνο για έναν. Και γι’ αυτό, επαναλαμβάνω: Ο Τραμπ δεν μας έχει φέρει εδώ τυχαία. Στην πραγματικότητα θέλει να διαλύσει το σύστημά μας επειδή εκείνος και οι άνθρωποι σαν κι αυτόν μπορούν να ακμάσουν μόνο σε ένα διαλυμένο σύστημα.
Ως εκ τούτου, συνεχίζει να πιέζει ολοένα και πιο πολύ το σύστημά μας μέχρι το σημείο ρήξης – όπου οι κανόνες είναι για κορόιδα, οι νόμοι για ανόητους, οι βασικές αλήθειες εύπλαστες και οι άνδρες και οι γυναίκες με υψηλό ανάστημα εξορίζονται.
Αυτό ακριβώς είναι που προσπαθούν να κάνουν οι επίδοξοι δικτάτορες: Να πλημμυρίσουν τον κόσμο με ψέματα ώστε οι άνθρωποι να εμπιστεύονται μόνο αυτούς και η αλήθεια να είναι μόνο αυτή που λένε εκείνοι.
Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η στιγμή για τη χώρα μας.
Πηγή: New York Times
