Kathimerini.gr
«Κυνήγησα την αγάπη του κόσμου και την κέρδισα. Το μυστικό της επιτυχίας μου ήταν ότι έδινα την ψυχή μου στο τραγούδι. Οπου πήγα, άφησα τη σφραγίδα μου: την ερμηνεία. Ολα αυτά κάνανε τον Σταμάτη να έχει πάντα ένα χαμόγελο για τον κόσμο. Σαν Σταμάτης είμαι ευχαριστημένος. Ο,τι περίμενα από τον κόσμο μού το έδωσε κι εγώ του έδωσα ό,τι δεν περίμενε… Ο,τι τραγούδησα έγινε σουξέ». Αυτά έλεγε ο Σταμάτης Κοκότας, ο μεγάλος ερμηνευτής με τις χαρακτηριστικές μακριές φαβορίτες που απεβίωσε τα ξημερώματα, μιλώντας στην «Κ» και τη Γιώτα Συκκά το 2019 σε έναν απολογισμό της μεγάλης πορείας του στο λαϊκό τραγούδι το αποίο και σημάδεψε για δεκαετίες.
Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους συνθέτες της εποχής όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Αντώνης Κατινάρης, ο Χάρης Λυμπερόπουλος αλλά και με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές με τους οποίους διατηρούσε πάντα καλές σχέσεις. «Με όλους του συναδέλφους τα πήγαινα καλά. Με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση δουλεύαμε 17 χρόνια μαζί και ποτέ δεν είπαμε ο ένας στον άλλον κάτι πιο πέρα. Από τις 9 το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα», θυμάται ο ίδιος.
Τα πρώτα μουσικά βήματα στο Παρίσι
Η πορεία στο τραγούδι άρχισε για εκείνον στο Παρίσι όπου πήγε να σπουδάσει ιατρική όπως ήθελε η οικογένειά του, αλλά κατέληξε να τραγουδά σε καμπαρέ. «Ο πατέρας ήταν γιατρός και η μητέρα τραπεζικός. Εμένα με κέρδισε το τραγούδι». Ακολούθησε η τηλεόραση, όμως ο Σταύρος Ξαρχάκος είχε άλλα σχέδια για εκείνον και τον έπεισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. «Εκανα και πολλή τηλεόραση. Δίπλα σε μεγάλους σαν τον Αζναβούρ, τον Ζιλμπέρ Μπεκό κ.ά. Αλλά και στην Ιταλία με τον Τζιάνι Μοράντι. Ελειψα οκτώ χρόνια. Η δουλειά πήγαινε πολύ καλά, ήμουν πανευτυχής, ήθελα να μείνω. Αλλά ο Σταύρος Ξαρχάκος, στον οποίο οφείλω πολλά, με είδε εκεί και μου πρότεινε να γυρίσω στην Ελλάδα. Στη Γαλλία βρήκα και τον Μίκη. Επειτα στην Ελλάδα ήταν να τραγουδήσω ένα έργο του, τελικά το είπε μια άλλη κυρία. Το μπαμ έγινε πράγματι το 1966 με τον Σταύρο και το “Ενα μεσημέρι”. Επειτα το “Ονειρο απατηλό” του Καλδάρα και πόσα ακόμη».
Η λατρεία του για τα αυτοκίνητα
Πέρα από το τραγούδι ο Σταμάτης Κόκοτας είχε μεγάλη αδυναμία και στα γρήγορα και πολυτελή αυτοκίνητα και οι φωτογραφίες του ως οδηγού αγώνων φιγουράριζαν στα πρωτοσέλιδα. «Μου άρεσε το αυτοκίνητο, η ταχύτητα, έπαιξα όσο ήθελα, τώρα ούτε το καβαλάω». Είχε, όντως, και Ρολς Ρόις; «Βέβαια είχα, την έδωσα. Και άλογα είχα. Εγώ και ο Μπάρλος. Ο Στράτος (σ.σ. Διονυσίου) ακολούθησε πολύ αργότερα. Είχε κάτι λίγα». Εμεινε κάτι απ’ όλα αυτά, αποταμίευσε; «Εντάξει καλά είμαστε, υπάρχουν χειρότερα για να μην αναφέρω τα κατώτατα».
Η αδυναμία του Ωνάση
Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του εξομολογείται την ιδιαίτερη σχέση του με τον Αριστοτέλη Ωνάση λέγοντας μάλιστα ότι του ζητούσε να τραγουδάει για τους διάσημους καλεσμένους του. «Ο Αρίστος με ξεχώριζε και η Μαρία μού έλεγε «τι γλυκά που τραγουδάς Σταμάτη». Με τη Μαρία δεν ήταν εύκολο να μιλήσει κάποιος, δεν συζητούσαμε πολύ, λίγα πράγματα. Της χάρισα όμως έξι long play δικά μου τα οποία άκουγε κάθε βράδυ, όταν ήθελε να ξεκουραστεί. Χάρηκα που είχα την τύχη να γνωρίσω μια τέτοια κυρία. Ο μεγάλος Ωνάσης δεν κοιμόταν πολύ. Επέστρεφα από το μαγαζί το πρωί και έπειτα από δύο ώρες ύπνου, ερχόταν ο οδηγός του κάτω από το σπίτι μου και μου έλεγε “σήκω, το αφεντικό είπε να πάμε στον Σκορπιό”. Ξέρεις, με ελικόπτερο και τα σχετικά. Ηταν εξαιρετικός ο Αρίστος. “Σταματάκη, όλα καλά;” έλεγε. ΄Η με ρωτούσε: “Τον Αλέξανδρο πώς τον βλέπεις, οδηγεί καλά;». Ασ’ τα να μην τα θυμάμαι. Με πειράζει…».
