Kathimerini.gr
Της Ελένης Τζαννάτου
Σπιρτόκουτο (Γιάννης Οικονομίδης, 2002)
Πριν ακριβώς από 2 δεκαετίες γνωρίσαμε το κινηματογραφικό σύμπαν του Γιάννη Οικονομίδη, ιδιοσυγκρασιακό, άμεσο, σκληρό, σε κάθε σεκάνς του. Πέρα από ατάκες όπως το «Τι θα κάνεις με την Λίντα, Βαγγέλη;», το «Σπιρτόκουτο», που διαδραματίζεται μια ημέρα καύσωνα στον Κορυδαλλό, αποτελεί με διαφορά μια από τις πιο «ζεστές» και ιδρωμένες ταινίες που έχουμε δει στην μεγάλη οθόνη.
«Σιωπηλός Μάρτυς» (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1954)
Σε ένα από τα κορυφαία αριστουργήματά του, ο Χίτσκοκ έβαλε τον Τζέιμς Στιούαρτ καθηλωμένο στο σπίτι να εξιχνιάζει ένα έγκλημα στην απέναντι πολυκατοικία, κοιτώντας απλά από το παράθυρό του, μετατρέποντας συγχρόνως αυτό το «ηδονοβλεπτικό» σκηνικό σε ένα σχόλιο για τον ίδιο τον κινηματογράφο. Όλα αυτά, σε μια πολύ, πολύ ζεστή ημέρα.
«Οι 12 Ένορκοι» (Σίντνεϊ Λουμέτ, 1957)
Στο καλύτερο δικαστικό δράμα που γυρίστηκε ποτέ, οι 12 ένορκοι του τίτλου καλούνται να αποφασίσουν την αθωότητα ή μη ενός 18χρονου κατηγορούμενου που φέρεται να σκότωσε εν ψυχρώ τον πατέρα του. Όσο οι υπόλοιποι 11 ένορκοι μοιάζουν πεπεισμένοι για την ενοχή του κατηγορουμένου, ο Χένρι Φόντα δείχνει τις αμφιβολίες του, με την αίθουσα να μετατρέπεται σε ένα πνιγηρό θεατρικό σκηνικό και την ζέστη και τον ιδρώτα να κλιμακώνονται μαζί με την ίδια την ιστορία.
«Σκυλίσια Μέρα» (Σίντνεϊ Λουμέτ, 1975)
Μια καυτή, αυγουστιάτικη μέρα μοιάζει ιδανική σε τρεις πρωτάρηδες ληστές για να δοκιμάσουν την τύχη τους, κλέβοντας μία τράπεζα στην δεύτερη ταινία της λίστας δια χειρός Σίντνεϊ Λουμέτ. Όλα, όμως, θα πάνε αντίθετα από το προβλεπόμενο σε αυτή την «σκυλίσια μέρα», όπως είναι η έκφραση του τίτλου για τις πολύ ζεστές ημέρες.
«In The Heat Of The Night» (Νόρμαν Τζούισον, 1967)
Όταν ένας εργοστασιάρχης βρίσκεται δολοφονημένος στη Σπάρτα του Μισσισσιππή, ένας μαύρος άντρας (που υποδύεται ο Σίντνεϊ Πουατιέ) συλλαμβάνεται, εντελώς καφκικά, ώσπου ο ο αστυνομικός που τον συνέλαβε (Ροντ Στάιγκερ, σε έναν ρόλο που του χάρισε Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου) μαθαίνει πως πρόκειται για έναν εξπέρ στις υποθέσεις ανθρωποκτονιών, κάτι που θα οδηγήσει μοιραία στην συνεργασία τους.
«Λυσσασμένη Γάτα» (Ρίτσαρντ Μπρουκς, 1958)
Μένοντας και πάλι στον ζεστό Μισσισσιππή, στην κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Τένεσι Ουίλιαμς, ο Πολ Νιούμαν και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ υποδύονται ένα παντρεμένο ζευγάρι που επισκέπτεται τους γονείς του άντρα κι εκεί ανάβουν τα πνεύματα (και τα αίματα), μέσα σε μια οικογενειακή κρίση που κλιμακώνεται παράλληλα με την τοξική σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι.
«Λεωφορείον ο Πόθος» (Ελία Καζάν, 1951)
Καμιά μεταφορά έργου του Τένεσι Ουίλιαμς στο κινηματογραφικό πανί δεν κατάφερε να αγγίξει, όμως, αυτή του «Λεωφορείον ο Πόθος». Και πώς να τα καταφέρει, άλλωστε, όταν είχε να αναμετρηθεί τον Μάρλον Μπράντο και την Βίβιαν Λι σε πρώτο πλάνο, σε μια ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα δωμάτιο τόσο ζεστό, που η Μπλανς ντι Μπουά πρέπει να κάνει ντουζ για να αντέξει και ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι κάνει μούσκεμα το t-shirt του.
«Barton Fink» (Τζόελ και Ίθαν Κοέν, 1991)
Ένας Νεοϋορκέζος σεναριογράφος (που παίζει ο Τζον Τορτούρο) φτάνει στο Χόλιγουντ προκειμένου να βρει την τύχη του. Σύντομα θα καταλάβει πως στα μάτια του, η «βιομηχανία των ονείρων» δεν είναι παρά μια κόλαση. Με την κατάλληλη, μάλιστα, θερμοκρασία που γεμίζει το ζεστό του δωμάτιο κουνούπια και κάνει τις ταπετσαρίες να ξεκολλάνε και να πέφτουν.
«Chinatown» (Ρομάν Πολάνσκι, 1974)
Στο ηλιόλουστο και ζεστό Λος Άντζελες της δεκαετίας του 1930 τοποθετείται το υποδειγματικό νεο-νουάρ του Πολάνσκι, που όσο κι αν νιώθουμε «ψημένοι» από τον ήλιο παρακολουθώντας το, θα μας στοιχειώνει πάντα λόγω…της μύτης του Τζακ Νίκολσον.
«Body Heat» (Λόρενς Κάσνταν, 1981)
Στην Φλόριντα εν μέσω καύσωνα, μια φονική φαμ φατάλ (ρόλος μέσα από τον οποίο μάθαμε την Κάθλιν Τέρνερ) τυλίγει στα δίχτυα της έναν δικηγόρο (Γουίλιαμ Χερτ) και τον πείθει να σκοτώσει τον σύζυγό της, Ρίτσαρντ Κρένα. Άλλο ένα νεο-νουάρ που πρέπει να προσθέσετε άμεσα στην watchlist σας.
«Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» (Τζορτζ Μίλερ, 2015)
Η καυτή έρημος, ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό, steam punk ενέργεια, η Σαρλίζ Θερόν με ξυρισμένο κεφάλι, γκαζομένα τζιπ και ούτε λίγο, ούτε πολύ, μία από τις καλύτερες ταινίες της περασμένης δεκαετίας.
«Do The Right Thing» (Σπάικ Λι, 1989)
Όσες ταινίες, όμως, κι αν μνημονεύσουμε, καμία δεν αποτύπωσε και δεν συνδέθηκε στο μυαλό μας με τον καύσωνα στο τσιμέντο της πόλης (εντάξει, και με ζεστές, αχνιστές νεοϋορκέζικες πίτσες) όσο το «Do The Right Thing» του Σπάικ Λι. Μια ταινία που «προέβλεψε» την υπόθεση του Τζορτζ Φλόιντ, μίλησε από και για την μαύρη κοινότητα και υπήρξε ευφάνταστη ως προς τις χρήσεις που μπορούν να έχουν τα παγάκια στις υψηλές θερμοκρασίες.
