Τι πιο σύνηθες από ένα τέτοιο κείμενο μια μέρα μετά από παιχνίδι της Εθνικής; Η Κύπρος για άλλη μια φορά έχασε, με τους λιγοστούς φιλάθλους στις κερκίδες να παρακολουθούν από κοντά άλλο ένα κακό αποτέλεσμα του συνόλου του Τιμούρ Κετσπάγια, που εξελίχθηκε σε διασυρμό.
Αν μη τι άλλο όσοι βρέθηκαν στις κερκίδες είδαν παίχτες όπως ο Μουρίκι και και ο Μπερίσα να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους και σαν δύο «μαέστρο» να οδηγούν την ομάδα τους στη νίκη.
Από τη δική μας πλευρά, το αποτέλεσμα ίσως το γνωρίζαμε όλοι πριν τον αγώνα. Ειδικά όταν έγινε γνωστή η ενδεκάδα, οι οποίες αμφιβολίες για το που θα κατέληγαν οι τρεις βαθμοί έπαψαν να υπάρχουν.
Η απορία μας ήταν πότε θα... φάμε το πρώτο και πόσα θα ακολουθήσουν. Και όντως για ακόμη μια φορά είδαμε το ίδιο σενάριο στον αγωνιστικό χώρο, σε ένα παιχνίδι στο οποίο οι παίχτες κάποιες στιγμές έδειχναν ότι ήθελαν αλλά... δε μπορούσαν.
Δεν είναι αυτή όμως η Εθνική πους μας είχαν υποσχεθεί στην ΚΟΠ. Είχαμε ακούσει ότι τα νιάτα θα απαρτίζουν αυτή την ομάδα με στόχο την βελτίωση για το μέλλον. Όχι μόνο δεν βελτιωθήκαμε αλλά γίναμε ακόμη χειρότεροι. Και για ποια νιάτα και ποιο μέλλον μιλάμε ακριβώς;
Αφήνουμε πίσω το ότι η Εθνική παρουσιάστηκε ξανά με τον γνωστό ανορθόδοξο τρόπο του 3-5-2. Οι παίχτες ακόμη και μεταξύ τους φαίνεται να μη μπορούν να συνεννοηθούν παίζοντας σε άλλες θέσεις και με αντίθετο πόδι.
Σαν φίλοι της Εθνικής εμείς βλέπουμε συνήθως ένα αντίπαλο να ανανεώνει επιθέσεις μέχρι να μείνει ευχαριστημένος με το σκορ και να σταματήσει να μας... βομβαρδίζει.
Επομένως, κινήσεις για βελτίωση της κατάστασης θα πρέπει να γίνουν άμεσα. Δεν πάει άλλο να βλέπουμε έναν Πίττα, έναν Κάστανο ή έναν Τζιωνή να προσπαθούν να τα βάλουν με τρεις και τέσσερις αμυντικούς, αφού βρίσκονται μόνοι τους στην επίθεση και δεν έχουν βοήθειες.
Χρειάζονται αλλαγές, το ταλέντο υπάρχει, αλλά μέχρι να αξιοποιηθεί σωστά μέλλον για την Εθνική δεν υπάρχει.
Του Παντελή Παντελή
