Αλέξανδρος Λοθάνο
Στις 27 Απριλίου συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από τον 70ό και τελευταίο αγώνα του Ρομάριο ντε Σόουζα Φαρία με τη φανέλα της εθνικής Βραζιλίας. Σε μια φιλική νίκη επί της Γουατεμάλας (3-0) στο Πακαεμπού του Σάο Πάουλο, ο χαρισματικός γκολτζής φορούσε για τελευταία φορά την πιο βαριά φανέλα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αυτή με τα πέντε αστέρια πάνω από το έμβλημα, για τα ισάριθμα Μουντιάλ που κοσμούν τη συλλογή της.
Δύο δεκαετίες αργότερα ο «baixinho» (σημαίνει κοντούλης στα πορτογαλικά) θυμάται με παράπονο ότι θα προτιμούσε το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του να γίνει στο θρυλικό «Μαρακανά» του Ρίο ντε Τζανέιρο, έστω και αν η συγκίνηση τον πλημμύρισε για την αποθέωση που γνώρισε από 40.000 φιλάθλους πριν, κατά τη διάρκεια, όταν σημείωσε το 55ο του γκολ ως διεθνής, αλλά και μετά το φινάλε της αναμέτρησης.
Σε όλη του τη ζωή, άλλωστε, ο 59χρονος νυν γερουσιαστής με τους τρεις γάμους και τα επτά παιδιά δεν ξεχώριζε μόνο για τα γκολ του, αλλά και γιατί έλεγε πάντα ανοιχτά τη γνώμη του, ακόμα και αν ήξερε ότι θα δυσαρεστούσε, θα ενοχλούσε πολύ κόσμο.
Τον Νοέμβριο του 2023, όταν το όνομα του Κάρλο Αντσελότι «έπαιζε» και πάλι δυνατά για το τιμόνι της Σελεσάο, ο Ρομάριο ξέσπασε. «Κατά την άποψή μου, η εθνική Βραζιλίας είναι σε σπουδαία χέρια με τον (σ.σ. Φερνάντο) Ντινίς. Ο Αντσελότι να πάει να γαμ@@@@», είχε πει, αναφερόμενος στα σενάρια που ήθελαν τον Φερνάντο Ντινίς υπηρεσιακό μέχρι να μπορέσει να αναλάβει ο Ιταλός.
Ενάμιση χρόνο μετά από εκείνη την ατάκα, η Σελεσάο είναι ακέφαλη προπονητικά μετά την αποχώρηση τον Μάρτιο του Ντοριβάλ Ζούνιορ (που είχε αντικαταστήσει τον όντως υπηρεσιακό Φερνάντο Ντινίς) και ο «Καρλέτο» ετοιμάζεται να γίνει ο τέταρτος ξένος προπονητής και πρώτος Ευρωπαίος στα 110 χρόνια ιστορίας της εθνικής ομάδας.
Πράγματι, το 2023, όταν ο Ρομάριο είχε κάνει εκείνες τις απαράδεκτες δηλώσεις για τον Αντσελότι, ο Ιταλός είχε συμφωνήσει με τη βραζιλιάνικη συνομοσπονδία, είχε υπογράψει προσύμφωνο με τον πρόεδρο Εντνάλντο Ροντρίγκες, αλλά, όταν αυτός για λίγους μήνες αποκαθηλώθηκε από το πόστο του λόγω μιας δικαστικής απόφασης, η συμφωνία χάλασε και ο Ιταλός ανανέωσε το συμβόλαιό του με τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο Εντνάλντο επανήλθε στον προεδρικό θώκο μέσω νέων εκλογών τον Μάρτιο, όταν έλαβε μάλιστα το 100% των ψήφων. Και, με δεδομένη την τότε συμφωνία, η οποία προβλέπει ετήσιες αποδοχές που αγγίζουν τα δέκα εκατ. ευρώ, προσέγγισε εκ νέου τον Ιταλό για να τον πείσει να αναλάβει τη Σελεσάο.
Παρότι υπήρξε καταρχήν συμφωνία με τον Ζόρζε Ζεσούς της Αλ Χιλάλ, όταν προέκυψε εκ νέου ευκαιρία με τον Αντσελότι, ο πρόεδρος δεν το σκέφτηκε δύο φορές. Οι επιχειρηματίες Αλβαρο Κόστα και Ντιέγκο Φερνάντες λειτούργησαν ως μεσάζοντας, η βραζιλιάνικη συνομοσπονδία στέλνει συνεχώς τις τελευταίες εβδομάδες εκπροσώπους στην Ισπανία για τις οριστικές συζητήσεις και, τις τελευταίες ώρες, τα ΜΜΕ της Μαδρίτης «βουίζουν» για συμφωνία των δύο πλευρών, η οποία ενεργοποιείται από τον Ιούνιο.
Ανεξαρτήτως του αν η Ρεάλ θα καταφέρει να ανατρέψει το εις βάρος της -4 κόντρα στην Μπαρτσελόνα για να κατακτήσει τη La Liga, ο Αντσελότι θα αποχωρήσει στα τέλη Μαΐου, πριν δηλαδή από τη συμμετοχή της «βασίλισσας» στο Μουντιάλ Συλλόγων, και θα καθίσει στον πάγκο της Βραζιλίας στους αγώνες με Εκουαδόρ και Παραγουάη τον Ιούνιο, στο πλαίσιο των προκριματικών του Μουντιάλ 2026.
Ο 65χρονος Αντσελότι, ο οποίος φέρεται να έχει ήδη εκμυστηρευτεί το «αντίο» του στους ποδοσφαιριστές της Ρεάλ με τους οποίους είναι πιο κοντά, θα καθοδηγήσει τη Σελεσάο μέχρι το Παγκόσμιο Κύπελλο του μεθεπόμενου καλοκαιριού σε Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά και Μεξικό, αλλά με προοπτική αυτό το συμβόλαιο να ανανεωθεί έως το 2030.
Εφόσον οριστικοποιηθεί η (δεύτερη) αποχώρησή του από τη «βασίλισσα», θα φύγει ως ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία της, αφού συνολικά σε έξι χρόνια θητείας έχει κατακτήσει (προς το παρόν) 15 τίτλους, μεταξύ των οποίων τρία Champions League, δύο πρωταθλήματα και δύο Μουντιάλ Συλλόγων, ξεπερνώντας τον θρυλικό Μιγκέλ Μουνιόθ.
Στενός φίλος του προέδρου Φλορεντίνο Πέρεθ, φρόντιζε πάντα να καλύπτει τη διοίκηση και δεν δίστασε να δουλέψει ακόμα και κάτω από δύσκολες συνθήκες σε ό,τι αφορά το ρόστερ, καταφέρνοντας να κατακτήσει το Champions League ακόμα και χωρίς βασικό σέντερ φορ και με μοναδική εναλλακτική τον φιλότιμο, πλην όχι πρώτης γραμμής, Χοσέλου.
Το φινάλε του, αν δεν αλλάξει κάτι στο πρωτάθλημα, θα είναι πικρό. Και αυτό δεν του αξίζει, με βάση τις επιτυχίες του και το ωραίο ποδόσφαιρο που κατά καιρούς πρόσφερε η ομάδα του.
Το Champions League του 2022, το οποίο η Ρεάλ κατέκτησε με απίθανες ανατροπές κόντρα σε Παρί Σεν Ζερμέν, Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι, αλλά και σε έναν τελικό με τη Λίβερπουλ, όπου δέχθηκε καταιγισμό ευκαιριών αλλά έμεινε όρθια, θα μείνει στην ιστορία του κορυφαίου συλλόγου στον πλανήτη ως, πιθανότατα, το πιο μάγκικο και απολαυστικό τρόπαιο όλων των εποχών.
Και τώρα, τι; Η εθνική ομάδα που αναλαμβάνει έχει όνομα βαρύτατο σαν ιστορία, αλλά εσχάτως δείχνει να λυγίζει κάτω από αυτό το τεράστιο βάρος. Η Βραζιλία έχει ταλέντο, έχει παρόν και μέλλον, αλλά όχι τον κατάλληλο καθοδηγητή για να γίνει και πάλι φουλ ανταγωνιστική.
Την εποχή που η μεγάλη αντίπαλος Αργεντινή καμαρώνει ως παγκόσμια πρωταθλήτρια και φιλοδοξεί να κυνηγήσει το «ριπίτ» στα αμερικανικά γήπεδα, στο «κύκνειο άσμα» του μεγάλου Λιονέλ Μέσι, ο εξπέρ στις νοκ άουτ διοργανώσεις Αντσελότι φιλοδοξεί να οδηγήσει τη Βραζιλία στο έκτο της στέμμα και πρώτο από το μακρινό 2002.
Ποτέ δεν θα κάνει πομπώδεις δηλώσεις, ποτέ δεν θα τάξει λαγούς με πετραχήλια, ούτε θα μπει στη διαδικασία των mind games με τους αντίπαλους προπονητές. Με σκληρή δουλειά και, κυρίως, σωστή διαχείριση των πολλών βεντετών που δεδομένα θα συναντήσει στα αποδυτήρια (κάποιους, άλλωστε, τους γνωρίζει πολύ καλά από τη συνύπαρξή τους στη Ρεάλ), δείχνει ως ο πλέον κατάλληλος για να κάνει ξανά παγκόσμια δύναμη τη Βραζιλία. Και ας έχει διαφορετική άποψη ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Ρομάριο…
