Η αντίστροφη μέτρηση για το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός, το Παγκόσμιο Κύπελλο, ξεκινάει! Η σέντρα πλησιάζει και όλοι περιμένουν με αγωνία ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα Μουντιάλ, στα οποία πολλές φορές βλέπουμε τα 10άρια να μεγαλουργούν και να πρωταγωνιστούν.
Για ξεκίνημα θα κάνουμε μια μικρή εξαίρεση, καθώς όταν σκεφτόμαστε το νούμερο «10» μας είναι δύσκολο να επιλέξουμε. Μαραντόνα ή Πελέ; Έτσι, δεν θα επιλέξουμε. Θα έχουμε και τους δύο. Διότι υπάρχουν αρκετοί ποδοσφαιριστές που φόρεσαν και τίμησαν όσο λίγοι με τις εθνικές τους ομάδες τη φανέλα με το «10», αλλά θα πάμε σε... old time classic μορφές.
Δυο παίκτες οι οποίοι ο καθένας έγραψε τη δική του ιστορία στον χώρο του ποδοσφαίρου, που λάτρεψαν την στρογγυλή θεά και της φέρονταν πάντοτε με αγάπη και για αυτό τον λόγο τους αντάμειψε και με το παραπάνω και τους… έκανε δυο σπουδαίους παίκτες ακόμη και σήμερα, που δεν μπορεί να τους ξεπεράσει (ακόμη) κανείς.
Διαφορετικές εποχές, διαφορετικές τεχνικές, διαφορετικές προσωπικότητες. Δεν θα προσπαθήσουμε να τους συγκρίνουμε, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται! Πάμε να κάνουμε ένα «debate» όμως για να δούμε για ποιο λόγο τίμησαν αυτοί οι δυο παίκτες το «10» στην φανέλα τους.
Πελέ, το «μαύρο» διαμάντι
Προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια στην Βραζιλία και ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο όπως είναι το πραγματικό του όνομα έβρισκε διέξοδο στο ποδόσφαιρο. Ο πατέρας του τον έμαθε να παίζει με φρούτα, καθώς δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα για μια μπάλα ποδοσφαίρου. Προσπάθησε, δούλεψε, το έβαλε πείσμα και τα κατάφερε φυσικά. Από το 1956 μέχρι το 1974 αγωνίστηκε στην Σάντος, ενώ το 1957 σε ηλικία 17 ετών φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα της εθνικής Βραζιλίας και τη βοήθησε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά.
Τα χαρακτηριστικά που είχε ο Πελέ τον προσδιόριζαν τον πληρέστερο ποδοσφαιριστή όλων. Άριστη ντρίμπλα και πάσα, εξαιρετική ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι παρότι δεν ήταν και το πρώτο μπόι, δημιουργικότητα και εννοείται μεγάλη έφεση στο σκοράρισμα.
Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς, δεν τον έχουμε προλάβει, ωστόσο ευτυχώς που υπάρχει η τεχνολογία και μπορούμε να δούμε τι μαγικά έχει κάνει στο χορτάρι. Ο σπουδαίος Πελέ έχει αφήσει τη δική του ιστορία και ακόμα κι αν δεν τον έχεις ζήσει, ξέρεις ότι όταν έπαιζε ήταν ένας από τους καλύτερους στο είδος του!
Τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο σπουδαίο και έχει τιμήσει το «10» στην πλάτη του; Πάμε να δούμε…
Συνολικά, σύμφωνα με την RSSSF σημείωσε 1.303 τέρματα σε 1.392 αγώνες κατά τη διάρκεια της ενεργού δράσης του, από τα οποία τα 778 σε 846 επίσημους αγώνες κατατασσόμενος στους κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών και στις δύο περιπτώσεις. Επιπλέον, Σημείωσε 92 χατ τρικ, τέσσερα γκολ σε ένα αγώνα 30 φορές, πέντε σε ένα παιχνίδι επτά φορές και οκτώ γκολ μία φορά (88 χατ τρικ σε επίσημους αγώνες).
Ο Βραζιλιάνος για όλα όσα έχει προσφέρει στο ποδόσφαιρο, τιμήθηκε με το Τάγμα Αξίας της FIFA και με το Ολυμπιακό Τάγμα. Πέρα από τα εντυπωσιακά γκολ, τα τρόπαια, τα ρεκόρ, την αγάπη του κόσμου, η κληρονομιά που έχει αφήσει πίσω του ο Πελέ είναι αξεπέραστη και θα μείνει για πολλά χρόνια ακόμη!
Μαραντόνα, το «χρυσό» παιδί
Πάμε τώρα στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, έναν Αργεντινό τον οποίο αγάπησε κάθε άνθρωπος που λάτρευε το ποδόσφαιρο και τον συνδέει με το όνομα του Ντιεγκίτο. Πως λοιπόν, να μπορέσεις να ξεχωρίσεις κάποιον από τους συγκεκριμένους για τον μεγαλύτερο παίκτη που φόρεσε το νούμερο «10» στην πλάτη του; Απλά δεν μπορείς.
Αγωνίστηκε σε περισσότερες ομάδες σε σχέση με τον Πελέ, αλλά το όνομα του συνδέθηκε για πάντα με τη Νάπολι. Ήταν και ακόμα είναι παρόλο που έχει φύγει από τη ζωή, το δικό τους παιδί. Κι ας μην ήταν Ιταλός, κι ας ήταν «ξένος». Όταν ακούς το όνομα του Μαραντόνα ασυναίσθητα σου έρχεται και η Νάπολι δίπλα-δίπλα.
Στις εκλογές της IFFHS ψηφίστηκε 5ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα. Επιπλέον, βραβεύτηκε από τη FIFA το 2000 ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα μαζί με τον Πελέ. Η νέα γενιά δεν έχει προλάβει ούτε τον Ντιεγκίτο, αλλά και εκείνος όπως και ο Βραζιλιάνος, έχουν αφήσει μπόλικο υλικό και για εμάς και για τις επόμενες γενιές.
Ο Ντιεγκίτο από τη μεριά του είχε αγωνιστεί στους Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρτσελόνα, Νάπολι, Σεβίλλη και στο τέλος της καριέρας του, στη Νιούελς Ολντ Μπόις και τελικά μετά από παύση ενός έτους από το ποδόσφαιρο έκλεισε την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς το 1997. Τα πιο ένδοξα ποδοσφαιρικά του χρόνια τα πέρασε στη Νάπολι, όπου κέρδισε τίτλους και διακρίσεις. Στην καριέρα του με την εθνική Αργεντινής, σημείωσε 34 τέρματα σε 91 εμφανίσεις.
Στην Αργεντινή λατρεύεται σαν Θεός! Ίσως χωρίς καμία υπερβολή, κάτι παραπάνω από αυτό. Είναι κάτι ιερό και τα περισσότερα παιδιά τον έχουν είδωλο και φτιάχνουν σιγά-σιγά το δικό τους παραμύθι στον χώρο του ποδοσφαίρου, πάνω στα βήματα του αγαπημένου τους ποδοσφαιριστή, του Μαραντόνα.
Φυσικά, στην ιστορία έχει μείνει το περίφημο γκολ του, που σκόραρε με τη… βοήθεια του Θεού όπως είχε πει ο ίδιος, καθώς η μπάλα μπήκε στα δίχτυα με το χέρι του. Ακόμη κι αυτό είναι απλά… ο Μαραντόνα, γιατί οποιοσδήποτε άλλος παίκτης να το είχε κάνει θα είχε κατακριθεί όσο κανείς άλλος. Και ο Ντιέγκο κατακρίθηκε, αλλά όχι τόσο και ήταν κάτι που μόνο αυτός θα μπορούσε να το… κάνει τόσο καλά. Βέβαια, το καλό το κρατούσε για τη συνέχεια όταν πέρασε όλη την ομάδα της Αγγλίας με ένα απίθανο σόλο που ξεκίνησε πίσω από τη σέντρα, σκοράροντας ένα από τα ομορφότερα τέρματα που έχουμε δει ποτέ. Α, όλα αυτά σε προημιτελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Τον Νοέμβριο του 2008 έγινε προπονητής της εθνικής Αργεντινής έχοντας την ευθύνη της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, ενώ συνέχισε την προπονητική του σταδιοδρομία ως το τέλος της ζωής του, το οποίο ήρθε στις 25 Νοεμβρίου του 2020 σε ηλικία 60 ετών.
Δυο παίκτες, δυο διαφορετικές ιστορίες, με κοινό παρονομαστή την πρωτοπορία στην εποχή τους. Ένα νούμερο, το «10» ένα μαγικό νούμερο για πολλούς που φέρει από μόνο του μια τεράστια ευθύνη, για αυτό δεν το φοράει όποιος και όποιος.
Πελέ ή Μαραντόνα; Καμία σημασία δεν έχει αυτό. Γιατί ήταν και οι δυο οι καλύτεροι! Δυο ποδοσφαιριστές που τίμησαν αυτό που έκαναν, τίμησαν το «10» και κανείς, όσο περνάνε τα χρόνια δεν θα τους φτάσει! Δυο θρύλοι που θα μείνουν αιώνια στην ποδοσφαιρική ιστορία!
O Πελέ με τρία Παγκόσμια Κύπελλα (1970, 1962, 1958) στην κατοχή του, ο Μαραντόνα με ένα (1986). Φυσικά, αυτά δεν μπορούν να κάνουν τον έναν μεγαλύτερο από τον άλλο. Δύο ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές, ενώ ούτε τώρα μπορείς να τους... βάλεις στο σημερινό ποδόσφαιρο και να διαπιστώσεις αν θα είχαν την ίδια αποτελεσματικότητα και επιδραστικότητα. Για τους Βραζιλιάνους, ο Πελέ είναι ό,τι μεγαλύτερο γέννησε το ποδόσφαιρο. Για τους Αργεντινούς, ο Μαραντόνα είναι ο Θεός και το ποδόσφαιρο το ίδιο. Για εμάς, είναι ευλογία...
Sport-fm.gr/
