Της Ελένης Ξένου
Καιρός για εκδρομή και εννοώ αυτοκινητόδρομο και ανεμπόδιστους ουρανούς και λόφους και πεδιάδες και κάποια αμολημένα κοπάδια που μπαίνουνε με το ζόρι στο κάδρο σαν παλιομοδίτη εικόνα. Θέλω μουσικές στην διαδρομή που να σημαίνουν σε μένα κάτι, όπως ο Λούτσιο Ντάλα και το Καρούσο του, τον θυμήθηκα μετά από χρόνια, τον έκανα σιντί και τώρα τον ακούω κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό και αισθάνομαι λες και ένας προηγούμενος μου εαυτός εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά για να μου ψυθυρίσει κάτι σ’αυτί, όχι δεν θα πω τι τον ακούω να μου ψυθυρίζει.
Ζούσα ακόμα στον παλιό μου διαμέρισμα όταν έβαζα αυτό το κομμάτι μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα να παίζει στην διαπασών, καθόμουν στο πάτωμα, δεν είχα ακόμα έπιπλα, μόνο μια πολυθρόνα, ένα μικρό τραπέζι και ένα στρώμα για κρεβάτι, κάρφωνα το βλέμμα μου τυλιγμένη με μια κουβέρτα έξω από το παράθυρο και έβλεπα τον ουρανό και τα αστέρια του και περιμένα με αγωνία ένα σημάδι, ένα αστέρι να πέφτει, ένα κομήτη να διασχίζει το σκοτάδι, μια μικρή λάμψη, κάτι που νάρχεται από το άπειρο και να μου επιβεβαιώνει πως ο κόσμος δεν είναι τίποτα άλλο από αγόρια και κορίτσια που θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν και πως ευτυχώς που υπάρχει και ο Λούτσιο που το ψιλιάστηκε νωρίς, γι’αυτό και γράφει τόσο όμορφα για έρωτες που νικούν την μοναξιά. Τώρα από το παλιό μου διαμέρισμα δεν φαίνεται ο ουρανός, ένας πύργος που χτίστηκε ακριβώς απέναντι τον κρύβει κι’αυτόν και τον Λούτσιο που υποψιάζομαι πως κάθεται στην άκρη κάποιου αστεριού και επιμένει να σιγοτραγουδάει για τα αγόρια και τα κορίτσια, τότε που τον άκουγα συχνά ήταν θυμάμαι η εποχή που με κατέκλυζε η αίσθηση πως ο κόσμος μου ανήκει, τώρα η αίσθηση είναι πως δεν θέλω τίποτα να μου ανήκει και πως είναι σε μια τέτοια ελευθερία που προσβλέπω μήπως και το παράξενο αυτό πέρασμα μου από την ζωή αποκτήσει μια άπλα όμοια με κείνη του ουρανού.
Να ταξιδέψουμε με ένα καραβάνι πρότεινε η Χ τις προάλλες, καθόμασταν στο διαμέρισμα του συντρόφου της, ένα διαμέρισμα που ξενοικιάστηκε πρόσφατα και μέχρι να το νοικιάσουνε ξανά το χρησιμοποιούν οι δύο τους όταν έρχονται στην πόλη, το κανονικό τους σπίτι είναι εκτός, κάπου κοντά στην θάλασσα, εδώ είναι προσωρινοί, περαστικοί, τόσο όσο για να τους λείψει ο ουρανός. Είναι λες και επισκέφτομαι την προηγούμενη σου ζωή λέω στον Δ μόλις μου ανοίγει την πόρτα και βλέπω το παλιό σκούρο παρκέ και τους πλατιούς γκρίζους καναπέδες και τα φώτα της λεωφόρου να αντανακαλούν πάνω στο μισοσκότεινο τοίχο και θυμάμαι όλα εκείνα τα βράδια που καθόμασταν οι δύο μας στο πάτωμα με τα σκυλιά μας να πηγαινοέρχονται κυνηγόντας το ένα το άλλο και αναλύαμε ό,τι δεν είχε τελικά καμμία ανάγκη από ανάλυση αλλά αυτός ήτανε ο τρόπος μας για να δεθούμε και νάχουμε διάρκεια, και πάλι καλά που αντέξαμε και απόψε μιλάμε για κείνες τις εποχές και μνημονεύουμε με τρυφερότητα τα σκυλιά μας όπως μνημονεύουμε και τους παλιούς μας εαυτούς. Η ιδέα με το καραβάνι με ενθουσιάζει, το ίδιο και τον Χ, κάνουμε πλάνα, υπολογίζουμε μήνες και δίνουμε υπόσχεση στον Δ και στην Χ πως θα κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί, πως ίσως διασχίσουμε την Πορτογαλία ή την Νορβηγία ή όπου αλλού μας κατεβεί στο κεφάλι και είμαστε βέβαιοι πως εκείνο που έχει σημασία είναι πως θα σταματάμε όπου βλέπουμε πολλά αστέρια ή και καθόλου αστέρια, ανάλογα με τη διάθεση μας και το καιρό και τα χρώματα της νύχτας και πως αυτή την ελευθερία που δεν χωράει σε καμμία ινσταγκραμική ιστορία θα την απλώνουμε πρωί και βράδυ στα πόδια μας σαν ζεστή κουβέρτα με την επίγνωση πως τίποτα πια δεν μας ανήκει και πως γι’αυτό ακριβώς μπορεί ο κόσμος ολάκερος νάναι για λίγο δικός μας.
Δυναμώνω την ένταση της μουσικής, ο Ντάλλα συνεχίζει να τραγουδάει για ένα αγόρι και ένα κορίτσι, έξω ψιλοβρέχει, οι καθαριστήρες του αυτοκινήτου μου κάνουν ένα ενοχλητικό θόρυβο, ρίχνω ταχύτητα και μπαίνω στο σκοτάδι του τούνελ, σκέφτομαι και πάλι το καραβάνι και λίγο πριν βγω ξανά στο φως έρχονται στο νου μου τα λόγια του Καμύ που λένε “ευχαριστώ επιπλέον την ζωή που μου επέτρεψε να φλέγομαι ακόμα”…
