Κασσελακισμός

Στο εκκρεμές της ζωής, αλλά και της πολικής, όλα εδώ πληρώνονται. Το όνειρο της αριστερής και δίκαιης διακυβέρνησης σμπαραλιάστηκε ακόμη και με τον χαρισματικό Αλέξη Τσίπρα, όπως σμπαραλιάστηκε πριν από μερικές δεκαετίες με τον άλλο χαρισματικό ηγέτη, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι απελπισμένοι αριστεροί της Ελλάδας, από την οικονομική ανέχεια και τη δεξιόστροφη πορεία του Αλέξη Τσίπρα, βρήκαν τον τρόπο και τιμώρησαν για δεύτερη και τρίτη φορά το κόμμα τους. Ανέδειξαν στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον εν δυνάμει επόμενο πρωθυπουργό, τον Στέφανο Κασσελάκη, έναν άγνωστο στην πολιτική, ένα ομορφόπαιδο, έναν άνθρωπο με προβληματικά ελληνικά και μάλιστα δεδηλωμένο ομοφυλόφιλο, κόντρα στις πατροπαράδοτες αρχές και αξίες. Οι Συριζαίοι τιμώρησαν το κατεστημένο του κόμματός τους, όπως αυτό προσωποποιήθηκε στην εξαιρετική Έφη Αχτσιόγλου. Τα άλλα, τα πονηρά, ότι πίσω από τον Κασσελάκη κρύβεται ο Αλέξης, για να επανέλθει στην εξουσία, αποτελούν σενάρια τα οποία θα αποδειχθούν ή θα διαψευστούν στο διάβα του χρόνου. Ανάλογα σενάρια ακούγονταν και στην Κύπρο για την Αννίτα Δημητρίου, σενάρια τα οποία διαψεύδονται καθημερινώς, με τον δυναμισμό της προέδρου της Βουλής, η οποία αποδεικνύει ότι «γεμώνει την καρέκλα».

Ο Κασσελάκης ήταν μια λύση. Όπως θα έλεγε και εκ των μεγίστων ποιητών, ο Κωνσταντίνος Καβάφης: «Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε; Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν… Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις». Όταν το στομάχι κτυπά «ταμπούρλο», όταν η μοναξιά κτυπά κόκκινο, όταν η χώρα καίγεται και πλημμυρίζει, ξανά και ξανά, όταν οι νέοι δεν μπορούν να αποκτήσουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, όπως μπορούσαν για αιώνες οι πρόγονοί τους, όταν δεν μπορούν να βρουν δουλειά με μισθό επιβίωσης, όταν η διαφθορά βασιλεύει και οι ευυπόληπτοι επιδεικνύουν προκλητικά τα πλούτη τους, όταν το αίσθημα της αδικίας και της καταπίεσης πνίγει τους ελεύθερους πολίτες, τότε «γαία πυρί μιχθήτω» και άστους να «κουρεύονται» στα δώματα της εξουσίας. Όλες οι εκλογές κερδίζονται με την ελπίδα για το αύριο, με την προοπτική ότι θα έλθουν καλύτερες μέρες, και τελικά με το καλάθι της οικοκυράς. Ο Κασσελάκης αποτελεί μια ελπίδα. Τώρα αν θα κερδίσουν ή όχι, οι φτωχοί και οι καταφρονημένοι, είναι μια άλλη υπόθεση.

Οι σοβαροί πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά το κοινωνικό φαινόμενο του «μπαλονιού». Όσο πιέζονται και καταπιέζονται οι πολίτες, είτε με φόρους, είτε με αστυνομικά μέτρα, είτε με ρουσφέτια και άλλες αδικίες, είτε με φόβους και απειλές, τότε το «μπαλόνι» φουσκώνει. Αν οι ηγεσίες δεν αντιληφθούν εγκαίρως τον κίνδυνο, τότε το «μπαλόνι» εκρήγνυνται και τότε ξεκινά η βία και οι επαναστάσεις και τελικά η καταστροφή, όπως συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία.

Όλα ξεκινούν από τις μακρινές Βρυξέλλες, στις οποίες ζει βασιλικά η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ένας στρατός χρυσοπληρωμένων τεχνοκρατών, οι οποίοι δεν ξέρουν και δεν θέλουν να ξέρουν για τα «πάθια και τους καημούς των ανθρώπων». Ο καγκελάριος της Γερμανίας Όλαφ Σόλτς, μιλώντας πρόσφατα στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, επεσήμανε: «Ειρήνη χωρίς ελευθερία λέγεται καταδυνάστευση. Ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη λέγεται δικτατορία…». Και θα μπορούσαμε να προσθέσουμε την κλασική ρήση του Μαχάτμα Γκάντι: «Η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας».

Ο άγνωστος Κασσελάκης αποτελεί ένα στοίχημα για τους απελπισμένους πολίτες. Ο χρόνος θα δείξει αν θα μπορέσει να χαράξει μια νέα πορεία, η οποία θα οδηγήσει τον ίδιο και το κόμμα του στην εξουσία, ή αν θα κατακρημνίσει σε μονοψήφια ποσοστά τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια. Τώρα τα άλλα, ότι τον έστειλαν οι Αμερικανοί για να καταστρέψει την Ελλάδα, ότι η αμερικανική πρεσβεία κατευθύνει ηλεκτρονικά τους ψηφοφόρους, ότι είναι σατανική ενέργεια η εκλογή Κασσελάκη, είναι ζητήματα τα οποία κινούνται στη σφαίρα της παραφιλολογίας και των εύκολων δικαιολογιών ότι για όλα φταίνε οι ξένοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι καθιερώνεται στην Ελλάδα, ίσως και παγκοσμίως, ο «κασσελακισμός» το φαινόμενο ανάδειξης στην εξουσία, ενός άγνωστου, με πυραυλική ταχύτητα. Αν με την ίδια ταχύτητα θα εξαφανιστεί, είναι μάλλον ένα άλλο στοίχημα. Τώρα αν «κασσελακισμός» θα φθάσει και στην Κύπρο, με τον ίδιο ή άλλον τρόπο, είναι κάτι το οποίο θα δούμε το επόμενο διάστημα. Πάντως, οι πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες και η έλλειψη οράματος για το αύριο, ευνοούν ένα τέτοιο φαινόμενο. Αν θα είναι για το καλό μας, μόνο οι αναντικατάστατοι ξέρουν.