Το πραγματικό Κραν Μοντάνα

Σύμφωνα με την εκδοχή Μαυρογιάννη (διακαναλική, 1/12) ο Μ. Τσαβούσογλου στο Κραν Μοντάνα δεν αποδέχθηκε 2 από τα 6 σημεία του πλαισίου του γ.γ. Ο ΟΗΕ παρουσιάζει μια άλλη εκδοχή στα πράγματα. Ο τότε ειδικός σύμβουλος του γ.γ. του ΟΗΕ, Έσπεν Μπαρθ Αϊντε μίλησε μία φορά δημόσια. Είπε: «Από τις διάφορες διμερείς επαφές είδαμε τη δυνατότητα να φτάσουμε εκείνη τη νύχτα στο τελικό συνολικό πακέτο. Ένα συνολικό πακέτο με πολλά στοιχεία σε αυτό, ένα από τα οποία θα ήταν το τέλος των εγγυήσεων. Όλα τα μέρη είχαν ορισμένες γραπτές προτάσεις, αλλά υπήρχαν και ορισμένα πράγματα που είπαν στον γ.γ. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια προφορική επικοινωνία και στη συνέχεια ο γ.γ. θα μπορούσε τελικά να πει «αυτή είναι η ανάγνωσή μου της συζήτησης» («this is my reading of the room»).

Τότε θα μπορούσε να καταγραφεί. Δεν είναι κάθε τι βασισμένο σε έγγραφες τοποθετήσεις. Ήταν σαφές ότι τα στρατεύματα θα ήταν μειωμένα και ήταν επίσης σαφές ότι, όταν μειώνονταν, θα ήταν κάτω (πίσω) στα παλιά επίπεδα. Αλλά μεταξύ της ρήτρας λήξης ισχύος και της ρήτρας αναθεώρησης δεν είχαμε ακόμα την τελική συμφωνία. Ο γ.γ. και εγώ όταν δοκιμάζαμε την ευελιξία όλων, κατανοήσαμε ότι ως συμβολή στο τελικό πακέτο, θα έπρεπε να είναι δυνατόν όλοι να συμφωνήσουν σε άμεσο τερματισμό των επεμβατικών δικαιωμάτων με την έναρξη της ισχύος – αλλά, φυσικά, μόνο εάν συμφωνήσουν με το υπόλοιπο του τελικού πακέτου». (Πηγή, ΚΥΠΕ, 22/7/17).

Αυτή η εκδοχή του ΟΗΕ έπαιξε δημόσια, αφού ήταν συνέντευξη στο ΚΥΠΕ- Απ. Ζουπανιώτης. Κανένας μέχρι τώρα δεν διέψευσε οποιοδήποτε σημείο της, ούτε ο Αναστασιάδης, ούτε και ο διαπραγματευτής. Το «πραγματικό» Κραν Μοντάνα συνεχίστηκε και μετά το Κραν Μοντάνα. Με σειρά: βολιδοσκόπηση Αναστασιάδη σε Τσαβούσογλου για «δύο κράτη». Χάθηκαν τα πρακτικά του ΟΗΕ. Αποκεντρωμένη ομοσπονδία. Επιστροφή στο σύνταγμα του 1960.

Στις 2 Μαΐου 2018 ο Μ. Ακιντζί πρότεινε «να ανακοινωθεί το Πλαίσιο Γκουτέρες ως στρατηγική συμφωνία». Ο Αναστασιάδης διέλυσε τα πάντα, παραπέμποντας στο ψευδές, χαλκευμένο από τους συνεργάτες του, «πλαίσιο της 4ης Ιουλίου». Από τον Κραν Μοντάνα μέχρι την ήττα Ακιντζί (2017-2020). Ή και ανάποδα, από την ήττα Ακιντζί (2020) μέχρι το Κραν Μοντάνα (2017), θα δούμε με σαφή τρόπο τι συνέβη (και) στη σύνοδο στο Κραν Μοντάνα. Ροκάνισμα του πλαισίου Γκουτέρες, αποδόμηση Ακιντζί, αλλά με Τατάρ ΔΔΟ!

Δεν είναι αρκετή η ακινησία. Εδώ και πέντε χρόνια η ουσία βρίσκεται στη λέξη «οπισθοδρόμηση». Ο συνδυασμός εξελίξεων στη γειτονιά μας, τα λέει σχεδόν όλα. Αλλού διαδηλώσεις, αλλού υπογραφές και αλλού οι σιωπές! Το Reuters (4/12) μας ενημερώνει πως «οι διαδηλωτές στο Ιράν κάλεσαν για σήμερα σε νέα τριήμερη απεργία αυξάνοντας την πίεση στις αρχές μετά που ο δημόσιος κατήγορος δήλωσε πως η Αστυνομία Ηθών έχει κλείσει».

Πιο δίπλα μας. Στο Ισραήλ «περισσότεροι από 200 ισραηλινοί και άραβες διευθυντές σχολείων από το κρατικό σύστημα εκπαίδευσης, με συλλογή υπογραφών αντιτίθενται (όπως μας πληροφορεί η Xaaretz 4/12) στον διορισμό του ακροδεξιού, ρατσιστή Avi Maoz στη θέση του υπουργού Παιδείας γιατί οι εξτρεμιστικές θέσεις του διχάζουν και τραυματίζουν τις ευρύτερες ταυτότητες μέσα στην ισραηλινή κοινωνία».

Τα δύο παραδείγματα δείχνουν πως σε δύσκολες συνθήκες η συμμετοχή, η έκφραση γνώμης, η κινητοποίηση για να επιτευχθούν σημαντικοί πολιτικοί στόχοι, έχει ειδική βαρύτητα. Βέβαια κάθε λαός έχει (ή δεν έχει) το δικό του τρόπο να πει κάτι. Να ένα από τα θέματα που η δική μας κοινωνία υστερεί χαρακτηριστικά. Η δημόσια δράση έχει συρρικνωθεί, είναι κυρίαρχος ο φόβος πως «κάτι θα πάθεις», αν δεν αρέσεις στην κυβέρνηση –την εκάστοτε. Φτάσαμε σήμερα στο πιο σκληρό αδιέξοδο στο Κυπριακό και οι μόνες δημόσιες δράσεις που το αφορούν, είναι τ/κ!

Η βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη ότι το Κυπριακό είναι θέμα του εκάστοτε ηγέτη, του εθνικού συμβουλίου ή των μεσολαβητών, όταν υπήρχαν. Άρα αφού είναι έτσι, ας περιμένουμε τις επόμενες ανακοινώσεις –κατά κανόνα χωρίς περιεχόμενο. Η βαθιά εμπεδωμένη αντίληψη ότι κόμματα και συνδικάτα, γενικότερα τα σώματα που συγκροτούν την κοινωνία μας, έχουν ως μόνη αποστολή τις αυξήσεις ή την προστασία των μελών «μας», έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης, γιατί μείναμε θεατές στα άλματα προς τα πίσω.

Οι φοιτητικές ενώσεις λ.χ. θεωρούν πως τα ενοίκια ή η βοήθεια προς τους νέους φοιτητές να συμπληρώσουν φόρμες, είναι μέρος της ευθύνης τους, αλλά το κεντρικό ζήτημα, όπως είναι η δημόσια δράση, οι επαφές και οι κοινές δράσεις με τ/κ ενώσεις, βρίσκεται, κατά κανόνα, στα αζήτητα.

Η ιδιοτέλεια πήρε τα ύψη, το συλλογικό συμφέρον παραμερίστηκε. Το μέλλον της χώρας εγκλωβίζεται στην τυφλή πολιτική που μας οδηγεί πιο βαθιά στον βάλτο της ακήρυκτης διχοτόμησης. Να όμως γιατί η συμμετοχή, η διεκδίκηση έχει νόημα. Σε συνθήκες δύσκολες, οπισθοδρομικές, στη μάχη για την πρόοδο τίποτε δεν πάει χαμένο. Αλλά μια ατροφική κοινωνία των πολιτών, όπως η κυπριακή, προσφέρει περισσότερο έδαφος στην επιβολή, στην αυθαιρεσία και τον τυχοδιωκτισμό. Αυτό που βλέπουμε σήμερα μιλά από μόνο του: η ήττα της δημόσιας διπλωματίας αφορά ολόκληρο το νησί!