Kathimerini.com.cy
Οι εξελίξεις αναφορικά με το φιλόδοξο πρότζεκτ του αγωγού EastMed επανέφεραν, στην ελληνόφωνη δημόσια σφαίρα, την σημασία της γεωπολιτικής της ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο. Όχι μόνο διότι η ανατολική Μεσόγειος κατέστη τα τελευταία χρόνια ένα ξεχωριστό και ταχέως αναπτυσσόμενο υποσύστημα στην περιφέρεια μεταξύ της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, αλλά και γιατί ο «ενεργειακός διάδρομος της ανατολικής Μεσογείου» («Τhe Eastern-Mediterranean Energy Corridor») απέκτησε σημασία ως προς την κατανόηση των γεωπολιτικών εξελίξεων στην περιοχή. Ένας «διάδρομος» στον οποίο η Κύπρος, η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Τουρκία πρωταγωνιστούν ως δρώντες –φέρνοντας μαζί τους επιμέρους τάσεις, προβλήματα, ιδιαιτερότητες και –αναπόφευκτα- έχοντας και τις δικές τους στρατηγικές επιδιώξεις. Το πως ο κάθε ένας εκ των προαναφερθέντων δρώντων μπήκε στο μικροσκόπιο της ανάλυσης των decision makers ή του δημόσιου διαλόγου στη Κύπρο αποτελεί ένα κεφάλαιο από μόνο του. Και στη περίπτωση της Λευκωσίας, στη τρέχουσα συγκυρία, αναφορικά με το κεφάλαιο «υδρογονάνθρακες» το που βρισκόμαστε έντεκα χρόνια μετά την πρώτη γεώτρηση στο τεμάχιο «12» («Αφροδίτη») της κυπριακής ΑΟΖ απαντάει στο, μάλλον, ρητορικό ερώτημα. Το πως όμως οι δρώντες στην περιοχή αναπτύσσουν κι εφαρμόζουν την στρατηγική τους υπάγεται στον έλεγχο ορισμένων σταθερών μεταβλητών που σε στρατηγικό επίπεδο παραμένουν, παρά το ρευστό σκηνικό της ανατολικής Μεσογείου και το επιμέρους εμπορικό ρίσκο (πχ τιμές πετρελαίου διεθνώς), αναλλοίωτες.
Διαβάστε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
