ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΣΟΥΤΖΕ, ΕΡΙΚΑ ΣΑΛΟΜΟΝ / THE NEW YORK TIMES
Ίσως οι πολύμηνες απεργίες να είναι σύνηθες φαινόμενο στην Ισπανία, στο Βέλγιο ή στη Γαλλία, όπου οι διαμαρτυρίες των εργαζομένων μοιάζουν με εθνικό σπορ, αλλά η Γερμανία υπερηφανεύεται για τις ομαλές συλλογικές διαπραγματεύσεις της. Ομως το πρώτο τρίμηνο του 2024 είχε τις περισσότερες απεργίες στη χώρα τα τελευταία 25 χρόνια. Οι απεργοί ακινητοποίησαν τους σιδηροδρόμους και τα αεροδρόμια. Οι γιατροί αποχώρησαν από τα νοσοκομεία. Οι τραπεζικοί υπάλληλοι έφυγαν από τη δουλειά τους για μέρες. Ο Γενς Σπαν, αναπληρωτής πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών στο Κοινοβούλιο, κατήγγειλε την «απεργιακή τρέλα» που απειλεί να παραλύσει τη χώρα. Η Γερμανία, η επί μακρόν οικονομική δύναμη στη Γηραιά Ηπειρο, είναι η βραδύτερα αναπτυσσόμενη χώρα στην Ευρωζώνη, ενώ περιήλθε σε ύφεση πέρυσι και προβλέπεται να μείνει στάσιμη φέτος. Το 2023 εμφάνισε τον υψηλότερο πληθωρισμό της τελευταίας 50ετίας. Το βάρος έχει πέσει κυρίως στους ώμους όσων λαμβάνουν χαμηλές και μεσαίες αποδοχές. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, από το 2022 οι πραγματικοί μισθοί τους έχουν συρρικνωθεί περισσότερο από ποτέ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ταυτόχρονα, η Γερμανία αντιμετωπίζει ολοένα και σοβαρότερες ελλείψεις εργατικού δυναμικού και γήρανση του πληθυσμού. Αξιωματούχοι υπολογίζουν ότι έως το 2035 θα λείπουν 7 εκατ. εργαζόμενοι από την οικονομία.
Αυτό δημιουργεί προβλήματα για το γενναιόδωρο σύστημα πρόνοιας. Επί δεκαετίες η οικονομία της Γερμανίας ήταν κερδοφόρος χάρη στις εξαγωγές της προς την Κίνα και το φθηνό φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Η εισβολή της Μόσχας στην Ουκρανία υποχρέωσε την Ευρώπη να απογαλακτιστεί από το ρωσικό καύσιμο. Εξ ου και ο αντίκτυπος στη Γερμανία ήταν χειρότερος από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη, ακριβώς λόγω της τεράστιας βιομηχανίας της, ισοδύναμης με το 1/5 της συνολικής παραγωγής της. Περίπου 4 στα 10 νοικοκυριά έχουν ελάχιστες ή μηδενικές αποταμιεύσεις, δήλωσε ο Μάρσελ Φράτζερ, πρόεδρος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών. «Οι ανησυχίες, η δυσαρέσκεια και οι φόβοι των νέων είναι πλήρως δικαιολογημένοι και φυσικά και των γονέων τους», είπε. «Οι άνθρωποι είχαν εμπιστοσύνη ότι η κοινωνική πρόνοια θα μπορούσε να τους στηρίξει, αλλά όχι πλέον».
Οι απεργοί απαιτούν επίσης καλύτερες συνθήκες εργασίας, λιγότερες ώρες και τη δυνατότητα πρώιμου προγραμματισμού βαρδιών και διακοπών για καλύτερη ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Πολλοί υπογραμμίζουν ότι ένα σημαντικό πρόβλημα είναι η φορολογία, η οποία φορολογεί το εισόδημα βαρύτερα από τον ιδιωτικό πλούτο, επηρεάζοντας δυσανάλογα τους εργαζομένους χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων. Το απεργιακό κόστος συσσωρεύεται, διότι καίριες υποδομές δεν λειτουργούν.
