Kathimerini.gr
Ξένια Κουναλάκη
Τηγανίζει πατάτες σε ένα κλειστό McDonald’s και η φωτογραφία του κυριαρχεί στα διεθνή ΜΜΕ. Κουνάει τα χέρια του στον ρυθμό της μουσικής επί 40 λεπτά αντί να απαντάει σε ερωτήσεις και τα πλήθη παραληρούν. Βρίζει την αντίπαλό του και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι προηγείται οριακά, τουλάχιστον όσον αφορά τους τομείς της οικονομίας και της μετανάστευσης. Ο πρώην προσωπάρχης του τον αποκηρύσσει ως θαυμαστή του Χίτλερ με σαφείς αυταρχικές τάσεις και σοβαροί δημοσιογράφοι στήνουν ντιμπέιτ για το κατά πόσον είναι δόκιμος ο χαρακτηρισμός «φασίστας» εις βάρος του Ντόναλντ Τραμπ. Η Κάμαλα Χάρις εγκαταλείπει τη στρατηγική του γέλιου και της ανωτερότητας και υιοθετεί τον όρο. Και πάλι, όμως, ο τέως πρόεδρος είναι εκείνος που βγαίνει κερδισμένος.
Η τελευταία σφυγμομέτρηση της Wall Street Journal τον εμφανίζει να προηγείται σε ομοσπονδιακό επίπεδο 47% έναντι 45% για την αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, ενώ σύμφωνα με έρευνα των Financial Times το 44% των ψηφοφόρων τον εμπιστεύεται περισσότερο να χειριστεί την οικονομία σε σχέση με τη Χάρις (43%). Τέλος, προχθεσινή δημοσκόπηση των New York Times εμφανίζει τους δύο μονομάχους απολύτως ισόπαλους, ενώ έως τώρα έδινε οριακό προβάδισμα στη Χάρις. Η ψυχαγωγική έλξη του Τραμπ φαντάζει ακαταμάχητη. Η αυθάδειά του, η έλλειψη αναστολών, το γεγονός ότι μιλάει συνειρμικά και αναφέρεται σε ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι (από τα ανατομικά προσόντα ενός γκόλφερ και τις ειρωνικές αιχμές ότι ο υποψήφιος αντιπρόεδρος της Χάρις, Τιμ Γουόλς, «έχει περίοδο», έως τις απειλές πως θα χρησιμοποιήσει τον στρατό για να αντιμετωπίσει τον «εσωτερικό εχθρό»), τίποτα δεν είναι ικανό να πλήξει τη σαγήνη του στην κοινή γνώμη, εχθρική και μη. Οι επικριτές του πιστεύουν ότι ένας από τους λόγους της ανόδου του στην εξουσία είναι η διαρκής δημοσιότητα που απολαμβάνει.
Ο φιλελεύθερος Τύπος πασχίζει να βρει τρόπους να αναλύσει το φαινόμενο. «Κάτι που έμαθα καθώς μεγαλώνω είναι πως τα ισχυρά χαρτιά κάθε ανθρώπου είναι και οι αδυναμίες τους. Η έλλειψη αναστολών είναι η κινητήρια δύναμη της επιτυχίας του Τραμπ. Είναι ένα είδος ισχύος. Είναι αυτό που τον κάνει γοητευτικό πάνω στη σκηνή. Του επιτρέπει να λέει πράγματα που άλλοι δεν θα έλεγαν, να αναπτύσσει επιχειρήματα που άλλοι θα απέφευγαν, να δοκιμάζει στρατηγικές που δεν θα αποτολμούσαν», ανέφερε ο δημοσιογράφος των New York Times Εζρα Κλάιν. Το πρόβλημα είναι ότι στην πρώτη του θητεία υπήρχαν άνθρωποι γύρω του και θεσμικά αντίβαρα που φρόντισαν η παιδιάστικη συμπεριφορά του να μην έχει σοβαρές επιπτώσεις στην πολιτική των ΗΠΑ, στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς. Μια ενδεχόμενη δεύτερη θητεία, όμως, δεν θα είναι εξίσου αναίμακτη, αφού έχουν απομείνει μόνο οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του στο πλευρό του, ενώ οι θεσμοί, όπως π.χ. το Ανώτατο ∆ικαστήριο, έχουν αλωθεί από ημετέρους ή έχουν διαλυθεί. Η εκδίωξη ανεπιθύμητων δημόσιων λειτουργών θα συνεχιστεί σε περίπτωση επανεκλογής του. Αυτήν την εβδομάδα διεμήνυσε ότι αν βγει πρόεδρος θα απολύσει τον ειδικό εισαγγελέα Τζακ Σμιθ, που ερευνά κατά πόσον ο Τραμπ προσπάθησε να ανατρέψει το αποτέλεσμα των εκλογών του 2020, «σε δύο λεπτά».
Είναι φασισμός;
Η συζήτηση τις τελευταίες μέρες επικεντρώνεται στο κατά πόσον είναι ο Τραμπ «φασίστας» κι αν έχει νόημα η χρήση του όρου ή απλώς συσπειρώνει τους υποστηρικτές του, οι οποίοι επίσης θεωρούν «φασίστες» τους αντιπάλους τους. Ο 92χρονος ιστορικός Ρόμπερτ Πάξτον, ειδικός στο θέμα του φασισμού, που έχει γράψει για το καθεστώς του Βισί, είχε επιστήσει κατά την πρώτη θητεία Τραμπ την προσοχή στην πληθωριστική χρήση της «τοξικής ταμπέλας». Αν και παραδεχόταν τότε ότι ο τέως πρόεδρος έχει πολλά μουσολινικά στοιχεία, προειδοποιούσε ότι η έννοια του φασίστα έχει χάσει πλέον τη δύναμή της και περισσότερο συσκοτίζει παρά φωτίζει ένα φαινόμενο. Μετά την 6η Ιανουαρίου 2021, όμως, όταν ο Τραμπ υποκίνησε την εισβολή του πλήθους των υποστηρικτών του στο Καπιτώλιο, ο ίδιος ο Πάξτον αναγνώρισε ότι έχει διαβεί την κόκκινη γραμμή και εμπίπτει ανοιχτά στο πεδίο της φασιστικής σκέψης και δράσης, κυρίως λόγω της χρήσης βίας. «Η ταμπέλα αυτή μοιάζει σήμερα όχι μόνον αποδεκτή, αλλά απαραίτητη». Παρόλο που η Κάμαλα Χάρις προηγείται κατά πολύ σε επίπεδο δωρεών (τον Σεπτέμβριο συγκέντρωσε τριπλάσια χρήματα, 221,8 εκατ. έναντι 62,7 εκατ. δολαρίων), οι δισεκατομμυριούχοι επιστρέφουν στις αγκάλες του Τραμπ. Οπως γράφει η δημοσιογράφος Σούζαν Γκλάσερ στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού New Yorker: «Οι ∆ημοκρατικοί έχουν διατηρήσει ένα πλεονέκτημα στις μικρές online δωρεές, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί εξαρτώνται από ένα υψηλό ποσοστό μεγάλων συνδρομών. Εως τα τέλη Σεπτεμβρίου το 67% των δωρεών στο δίκτυο του Τραμπ προήλθε από μεγάλους δωρητές, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους ∆ημοκρατικούς ήταν 59%. Με άλλα λόγια, ο Τραμπ έχει ανάγκη τους δισεκατομμυριούχους του περισσότερο από την άλλη πλευρά. Η συγκέντρωση χρημάτων από λιγότερους δωρητές είναι η στρατηγική του κόμματός του». Σύμφωνα με την Γκλάσερ, οι μεγιστάνες που χρηματοδοτούν την καμπάνια του δεν φιλοδοξούν να εξασφαλίσουν μόνο επιρροή, αλλά άμεση πρόσβαση στον Λευκό Οίκο, ενδεχομένως και συγκεκριμένα πόστα στην επόμενη κυβέρνηση.
«Ενα χέρι ξύλο»
«Κάποια στιγμή ο μπαμπάς πρέπει να γυρίσει σπίτι. Και είναι τσαντισμένος… ∆εν είναι εκδικητικός. Αγαπάει τα παιδιά του. Μπορεί να ήταν άτακτα, αλλά τα αγαπάει. Γιατί είναι παιδιά του. Ζουν στο σπίτι του. Είναι όμως πολύ απογοητευμένος από τη συμπεριφορά τους. Και θα τους το δείξει», προανήγγειλε σε ομιλία του αυτήν την εβδομάδα ο πρώην δημοσιογράφος του Fox News Τάκερ Κάρλσον, ο οποίος έχει γίνει τραμπικότερος του Τραμπ. «Οταν ο μπαμπάς γυρίσει σπίτι, θα δώσει στη χώρα ένα γερό χέρι ξύλο».
Η Αμερική αποφασίζει
48% | 48%
Τραμπ | Χάρις
Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση των New York Times:
44% των ψηφοφόρων εμπιστεύεται περισσότερο τον Τραμπ για να χειριστεί την οικονομία σε σχέση με τη Χάρις (43%), σύμφωνα με έρευνα των Financial Times
221,8 εκατ. δολάρια συγκέντρωσε τον Σεπτέμβριο η καμπάνια της Χάρις
62,7 εκατ. δολάρια συγκέντρωσε το ίδιο διάστημα η καμπάνια του Τραμπ
59% των δωρεών στο δίκτυο της Χάρις προήλθε από μεγάλους δωρητές έως το τέλος Σεπτεμβρίου
67% ήταν το αντίστοιχο ποσοστό μεγάλων δωρεών προς τον Τραμπ
Πιθανή νίκη της Χάρις σίγουρα θα ανακουφίσει τις Βρυξέλλες, ωστόσο, η προώθηση της πολιτικής του «προστατευτισμού» ενδέχεται να ανακύψουν και με την υποψήφια των ∆ημοκρατικών στο «τιμόνι» του Λευκού Οίκου.
