ΠΗΓΗ: ΒΒC
Αποφασισμένοι να πολεμήσουν για κάθε σπιθαμή του εδάφους τους είναι οι Ουκρανοί στα ανατολικά, παρά την προσάρτηση τεσσάρων περιοχών από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τις πυρηνικές απειλές. Οι ουκρανικές δυνάμεις δεν πτοούνται και εξαπολύουν αντεπίθεση με σημαντικά αποτελέσματα. Τελευταία επιτυχία είναι η ανακατάληψη της πόλης Λιμάν, που είχε μετατραπεί από τους Ρώσους σε βασικό κόμβο ανεφοδιασμού των στρατευμάτων τους στο Ντονέτσκ.
Την κατάσταση που επικρατεί στην πρώτη γραμμή κατέγραψε συνεργείο του BBC που κατάφερε να φτάσει στην πόλη Μπακμούτ του Ντονέτσκ, εκεί που κάποτε κατοικούσαν 70.000 άνθρωποι και τώρα ουκρανικά και ρωσικά στρατεύματα μάχονται σε απόσταση αναπνοής. Οι Ρώσοι στρατιώτες απέχουν μόλις 400 μέτρα από το σημείο που έφτασε το συνεργείο, τα πυρά είναι συνεχή, ενώ άπαντες πρέπει να προσέχουν την «αόρατη» απειλή των ελεύθερων σκοπευτών.
«Είναι πολύ δύσκολα εδώ. Είναι πιεστικά. Ο εχθρός είναι πολύ κοντά αλλά αντιστεκόμαστε. Τα δημοψηφίσματα που έγιναν υπό την απειλή των όπλων δεν πρόκειται να αλλάξουν κάτι. Θα πολεμήσουμε και θα εκδιώξουμε τον στρατό του Πούτιν από τα εδάφη μας» λέει με αποφασιστικότητα ο 31χρονος Αλεξάντερ. Ο ίδιος έχει χάσει στο μέτωπο τον αδερφό του και πολλούς φίλους του, αλλά δεν σκέφεται να υποχωρήσει.
Το ίδιο ισχύει και για τον 25χρονο Ρομάν ο οποίος είναι χειριστής drone. Στο κινητό του υπάρχει μια φωτογραφία του μόλις πέντε μηνών γιου του, τον οποίο έχει δει απο κοντά μόλις μία φορά. «Τον βλέπω σε φωτογραφίες και βίντεο, αλλά όχι στην πραγματική ζωή. Είναι δύσκολο, αλλά είναι επίσης δύσκολο να φανταστώ τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Ρώσοι στην οικογένειά μας αν καταφέρουν να τους φτάσουν. Δεν θέλω να κάνουν αυτό που έκαναν στη Μπούκα. Έζησα στο Κίεβο και καταλαβαίνω πώς νιώθουν οι γυναίκες. Αν είμαστε αδύναμοι, θα έρθουν για τις οικογένειές μας» είναι το δικό του μήνυμα.
Παρά τη θέληση και την αποφασιστικότητά τους, οι Ουκρανοί δεν κρύβουν παράλληλα την ανησυχία τους για την αριθμητική υπεροχή των Ρώσων, καθώς το Κρεμλίνο ετοιμάζεται να στείλει περισσότερους στρατιώτες στο μέτωπο, αν και δεν είναι ξεκάθαρο πόσο καλά εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι θα είναι αυτοί.
Λίγα μέτρα μακριά από την πρώτη γραμμή, μέσα στο Μπακμούτ, εκτυλίσσεται το δράμα των πολιτών που προσπαθούν να επιβιώσουν.
«Μας βομβαρδίζουν. Χθες ένας άνδρας σκοτώθηκε στην πίσω αυλή. Δεν έχει μείνει σχεδόν κανείς στο κτίριο. Υπάρχουν διαρροές, τρέχει νερό, οι τοίχοι είναι ετοιμόρροποι. Τουλάχιστον λαμβάνουμε ανθρωπιστική βοήθεια. Κάθε τρεις μέρες, μας φέρνουν ψωμί. Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, δεν έχουμε χρήματα» λέει η ηλικιωμένη Λιουντμίλα, ξεπροβάλλοντας από το παράθυρο μιας βομβαρδισμένης πολυκατοικίας. Η ίδια ήταν εκεί όταν ένας πύραυλος χτύπησε το κτίριο τον περασμένο Ιούνιο. «Ο Θεός με έσωσε» εξομολογείται.
Οι δημοσιογράφοι περνούν από το κέντρο της πόλης και κατευθύνονται προς τις παρυφές της, εκεί που βρίσκεται το νεκροταφείο. Ελάχιστοι άνθρωποι στο σημείο θρηνούν τους πεσόντες των τελευταίων μηνών. Οι εκρήξεις από τους πυραύλους δεν σταματούν και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το Μπακμούτ έχοντας διαπιστώσει ότι ο πόλεμος έχει εισέλθει πλέον σε μια νέα, ακόμη πιο επικίνδυνη φάση. «Άραγε πόσο θα κρατήσει αυτός ο πόλεμος;», αναρωτιούνται. «Πολύ, πολύ καιρό» απαντά ο εκπρόσωπος του ουκρανικού στρατού.
