Kathimerini.gr
Κακά τα ψέματα, σε κανέναν δεν αρέσει να είναι κακός κάπου. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι δομημένος γύρω από την ιδέα του κυνηγιού της επιτυχίας. Μια στάση που οι περισσότεροι δεν τηρούν μόνο σε τομείς της ζωής τους όπως τα επαγγελματικά ή άλλες ενασχολήσεις τους που τους απασχολούν πραγματικά ή καλλιεργούν προσωπικές φιλοδοξίες για αυτά, αλλά ακόμα και για δραστηριότητες ή πράγματα με τα οποία ασχολούνται για χόμπι και τη δική τους ευχαρίστηση.
Κατά γενική ομολογία, είμαστε κακοί στο να είμαστε κακοί. Δεν ήμασταν, όμως, πάντα τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας. Πρόσφατη έρευνα που έγινε σε 41.000 φοιτητές έδειξε πως τα επίπεδα κοινωνικής τελειομανίας, δηλαδή αυτή η αίσθηση πως πρέπει να αποδείξεις πως είσαι αψεγάδιαστος, ήταν κατά ένα τρίτο αυξημένα το 2016 από το ό,τι ήταν το 1989.
Πράγματι, με τον χρόνο η ανταγωνιστικότητα στα επαγγελματικά και τα θέματα σπουδών έχει αυξηθεί, όπως σημειώνει και ο Τόμας Κέραν, που βρίσκεται πίσω από την παραπάνω έρευνα και είναι καθηγητής ψυχολογίας και επιστημών συμπεριφοράς στο London School of Economics and Political Science.
Οι περισσότεροι σύγχρονοι άνθρωποι περνούν μεγάλο μέρος της ημέρας τους στα social media, έναν ψηφιακό χώρο που σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό προωθεί (πλασματικές) εικόνες τελειότητας, μαζί και προϊόντα που προσπαθούν να καλύψουν τις «ανεπάρκειές» μας. Κάτι που έρχεται να ενισχύσει το άγχος της επιτυχίας στις ζωές μας.
Όσον αφορά τους γονείς, είναι πολύ σύνηθες να μεταφέρουν αυτό το άγχος και στα παιδιά τους: ξένες γλώσσες, αθλήματα, χοροί, μουσική έρχονται να προστεθούν στην καθημερινότητα των παιδιών κι αυτά οφείλουν να ανταποκριθούν σε όλα αυτά. Οι γονείς, παράλληλα, τους μεταδίδουν επιπλέον πίεση, λόγω της αγωνίας τους αυτά να μην καταλήξουν χαμηλά κοινωνικοοικονομικά.
Αλλά, «είναι τόσο ανακουφιστικό να μην χρειάζεται να είσαι καλός», παραδέχεται η Κάρεν Ρινάλντι, που εργάζεται στον τομέα των εκδόσεων και στον ελεύθερό της χρόνο αγαπά να κάνει σερφ, παρ’ όλο που δεν είναι καθόλου καλή σε αυτό. Γι’ αυτήν, σημασία έχει να μπαίνει στο νερό, να νιώθει κάθε κύμα, αλλά και η ικανοποίηση ότι δεν χρειάζεται αν είναι εξπέρ σε αυτό.
Όμως ακόμα και στον επαγγελματικό τομέα, υπάρχουν σε πολλές περιπτώσεις λύσεις προκειμένου να μην επιφορτιζόμαστε με πράγματα στα οποία δεν είμαστε καλοί. Ο Έλιοτ Πέπερ που εδώ και δύο χρόνια τρέχει την δική του επιχείρηση συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει σε κάποια διαδικαστικά θέματα. Αν και αρχικά αυτή η παραδοχή του δημιούργησε μία αίσθηση γενικής αποτυχίας, τελικά έλυσε το πρόβλημα με έναν επαγγελματικό συνεργάτη ικανό σε όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που αυτός δεν ήταν.
Επιπλέον, υπάρχει ένας ακόμα παράγοντας που συνήθως δεν υπολογίζουμε. «Γκρινιάζοντας» για το πόσο κακοί είμαστε σε ένα νέο χόμπι που ξεκινήσαμε, όπως πχ. ποδηλασία, τρόπον τινά προσβάλλουμε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν σπαταλήσει χρόνια για να γίνουν καλοί σε κάτι, ακολουθώντας μια γραμμική διαδικασία βελτίωσης.
Άλλωστε, κανείς δεν ξέρει που μπορεί να οδηγήσει ένα νέο χόμπι. Ο Ζάκαρι Μπουκ, πάντως, βλέποντας ήδη από την εφηβεία του αγώνες BMX, ένιωσε μία έλξη από αυτό το σύμπαν. Αλλά δεν άργησε να καταλάβει πως δεν θα τα κατάφερνε επαγγελματικά σε αυτόν τον τομέα.
«Ήξερα πως δεν θα με κάνει χαρούμενο», παραδέχεται. Σήμερα, στα 39 του χρόνια, είναι σύμβουλος υγείας και οδηγεί για δική του ευχαρίστηση. Τότε είναι που νιώθει σαν παιδί.
Μάλλον, έχει βρει το νόημα: «Το πλεονέκτημα του να μην πιέζω τον εαυτό μου κάθε μέρα είναι ότι οδηγώ όποτε το θέλω εγώ».
Με πληροφορίες από τη Wall Street Journal.
