Λόρια: Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου;

Με τον Γκιόργκι Λόρια στο τέρμα η Ανόρθωση είχε βρει τα τελευταία χρόνια μια πέρα για πέρα αξιόπιστη λύση στην πιο νευραλγική θέση. Ο Γεωργιανός ήρθε κι ήταν κυριολεκτικά εντυπωσιακός. Καθοδηγούσε την ομάδα του μαέστρικα, είχε τεράστια αυτοπεποίθηση στις εξόδους, σπουδαία αντανακλαστικά και ένα σωρό από δύσκολες επεμβάσεις. Αυτά όμως ανήκουν στα τρία (περίπου) πρώτα χρόνια της καριέρας του στην «κυρία» καθώς στη φετινή χρονιά ο Λόρια ψάχνει τον εαυτό του.

Αν δεν είχαμε το δείγμα των τελευταίων τριών ετών, ο Λόρια μάλλον ήδη θα βρισκόταν στον πάγκο κι ο Κεραυνός θα έπαιρνε τις ευκαιρίες του για να αποδείξει τι αξίζει, αλλά ακριβώς επειδή κανείς δεν μπορεί να διαγράψεις την αξία του Γεωργιανού, η απόφαση παραγκωνισμού του δεν είναι τόσο απλή.

Οι δυο πυλώνες για έναν σπουδαίο τερματοφύλακα

Η όλη συζήτηση όμως ξεκινά λίγο πιο πίσω. Εκεί που αναλύεις τι εστί καλός τερματοφύλακας και ποια στοιχεία είναι αυτά που τον ξεχωρίζουν από έναν μέτριο ή κακό πορτιέρο. Τα στοιχεία αυτά χωρίζονται σε δυο πυλώνες.

Απ’ τη μια είναι τα φυσικά προσόντα στα οποία κατατάσσονται, αντανακλαστικά, δύναμη, ταχύτητα (δρομική, δράσης, αντίδρασης), ευλυγισία, αντοχή σε συνάρτηση με το ταλέντο.

Απ’ την άλλη είναι το διανοητικό, ψυχολογικό κομμάτι, το οποίο είναι και το πλέον σημαντικό. Οι απαιτήσεις σ’ αυτόν τον δεύτερο πυλώνα είναι σχεδόν εξωφρενικές, έστω κι αν η τοποθέτηση αυτή ακουμπά τα όρια της υπερβολής. Προσωπικότητα, δυναμισμός, ηγετικές ικανότητες, απουσία φόβου, μόνιμη αυτοπεποίθηση, συγκέντρωση στον απόλυτο βαθμό, ικανότητα να ξεπερνάς την οποιαδήποτε δυσκολία και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Γενικότερα οι δυο πυλώνες είναι αλληλένδετοι κι επηρεάζουν ο ένας τον άλλο αν και κατά γενική ομολογία το πιο σημαντικό είναι το ψυχολογικό – διανοητικό κομμάτι.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου;

Στην περίπτωση του Λόρια ξεκινώντας απ’ τον πρώτο πυλώνα των φυσικών προσόντων έχει ανοίξει για τα καλά η συζήτηση πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Στα 36 του χρόνια (προς 37) είναι αντιληπτό πως όντως τα καλύτερα του χρόνια έχουν περάσει, όμως την ίδια ώρα ένεκα και της φύσης της θέσης που αγωνίζεται το ηλικιακό όριο αφυπηρέτησης διαφέρει σε σχέση με τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές.

Βέβαια οι φετινοί αγώνες μέχρι στιγμής δείχνουν πως όντως ο Γεωργιανός τερματοφύλακας έχει επηρεαστεί. Η ταχύτητα δράσης, αντίδρασης όπως και τα αντανακλαστικά δεν θυμίζουν σε τίποτα τον Λόρια που πρωτογνωρίσαμε κάτι που ως ένα βαθμό είναι θέμα ηλικίας.

Μπορεί να ανακάμψει πνευματικά;

Ταυτόχρονα όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα του Λόρια εντοπίζεται στον δεύτερο πυλώνα, που όπως σημειώσαμε πιο πριν αφορά το ψυχολογικό – διανοητικό κομμάτι. Ο Γωργιανός δεν βγάζει την αυτοπεποίθηση και το δυναμισμό που μας συνήθισε όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχουν σημεία που χάνει την συγκέντρωση του, ενώ η γλώσσα του σώματος του δείχνει πως κι ο ίδιος βάζει ερωτηματικά στον εαυτό του. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο για οποιοδήποτε ποδοσφαιριστή (ιδιαίτερα τερματοφύλακα) τότε βαδίζει σ' έναν λαβύρινθο που πρέπει να βρει την έξοδο για να μπορέσει να ανακάμψει. Όσο ένας παίκτης δεν έχει την αυτοπεποίθηση, τότε ακόμη κι αν έχει όλο το ταλέντο του κόσμου δεν θα μπορέσει να αποδώσει.

Το δίλημμα του Μουνιόθ

Επί αυτού ο Μουνιόθ βρίσκεται μπροστά σε μια δύσκολη απόφαση. Ο τεχνικός της «κυρίας» βάζοντας κάτω τα δεδομένα πρέπει να κρίνει αν ο Λόρια μπορεί να ανακάμψει ή όχι.

Διατηρώντας τον στην ενδεκάδα όλο αυτό τον καιρό στέλνει το μήνυμα ότι κατά την άποψη του το κυριότερο θέμα του Γεωργιανού είναι στην ψυχολογία κι αν μπορεί να βρει τα πατήματα του σε αυτό το κομμάτι, τότε θα αποτελεί πάλι μια πέρα για πέρα αξιόπιστη λύση κάτω απ’ τα δοκάρια. Απ’ την άλλη όμως το δείγμα είναι πλέον μεγάλο. Φθάσαμε σχεδόν το ένα τρίτο της σεζόν κι ο Λόρια ψάχνει τον εαυτό του, κοστίζοντας συνάμα στην ομάδα του κάποιους βαθμούς. Είναι γι’ αυτό που η απόφαση του Μουνιόθ είναι πέρα για πέρα δύσκολη αλλά και σημαντική.

Προσωπικά θεωρώ πως η διακοπή του πρωταθλήματος αποτελεί μια τελευταία ευκαιρία για τον Λόρια να βρει τον εαυτό. Να αποβάλει την ψυχολογική πίεση, να προετοιμαστεί πνευματικά για τη συνέχεια και με την επανέναρξη να αφήσει πίσω του το κακό ξεκίνημα. Βέβαια αν θα έχει μια τέτοια ευκαιρία είναι καθαρά στο χέρι του Μουνιόθ, ο οποίος βλέπει τον άλλοτε συμπαίκτη του, να είναι σκιά του καλού του εαυτού.