Kathimerini.gr
Χρήστος Κοντός
Η είδηση ότι ο Ντέρικ Ρόουζ ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσυρθεί από το μπάσκετ, ουσιαστικά δεν ήταν φρέσκια. Για την ακρίβεια, πολλοί περίμεναν ότι αυτή η ανακοίνωση θα γινόταν αρκετά χρόνια νωρίτερα, όταν χρειάστηκε να κάνει τέσσερις επώδυνες εγχειρήσεις, στα τσακισμένα του γόνατα, μέσα σε έξι χρόνια και το νυστέρι απειλούσε άμεσα την καριέρα του.
Το «ρόδο» του ΝΒΑ έμοιαζε τότε εντελώς μαραμένο, με τα πέταλα πεσμένα και ένα κορμό γεμάτο αγκάθια. Κι όμως βρήκε τη δύναμη να ξαναβγεί στον ήλιο, να ανθίσει ξανά και να φτάσει στα 36 του χρόνια για να βάλει τέλος στην ιδιαίτερη διαδρομή του στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, χωρίς να λυγίσει ποτέ από τα απανωτά χτυπήματα.
Η ανακοίνωση της απόσυρσής του από το μπάσκετ σκόρπισε συγκίνηση και αναζωπύρωσε ξεχασμένες συζητήσεις. Στο τέλος της ημέρας, ο Ντέρικ Ρόουζ παραμένει ίσως το πιο ηχηρό what-if στο άθλημα του μπάσκετ. Αλήθεια, πού θα μπορούσε να φτάσει αυτός ο σούπερ ταλαντούχος μπασκετμπολίστας εάν δεν τσακιζόταν από τους συνεχείς τραυματισμούς;
Θα γινόταν άραγε ο κορυφαίος PG (πόιντ γκαρντ) όλων των εποχών στο ΝΒΑ; Θα ξεπερνούσε σε φήμη τον ΛεΜπρον Τζέιμς και τον Κόμπι Μπράιαντ, θα πατούσε στα χνάρια του Μάικλ Τζόρνταν που μεγαλούργησε στην ίδια ομάδα; Ποια εξέλιξη θα είχε η καριέρα του εάν δεν τον ακουμπούσε το νυστέρι πιο συχνά από την μπάλα; Ρητορικά ερωτήματα, με πολλές υποθετικές απαντήσεις…
Ο Ντέρικ Ρόουζ γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1988 στο Ινγκλγουντ στο νότιο Σικάγο, συνοικία όπου κυριαρχούσαν οι συμμορίες και μαινόταν ο πόλεμος για τον έλεγχο της διακίνησης των ναρκωτικών. Ηταν (και πιθανώς παραμένει) μια από τις πιο βίαιες συνοικίες των ΗΠΑ, όπου ο αγώνας για επιβίωση ήταν καθημερινή υπόθεση, μέσα σε σκηνικά βιαιότητας και θανάτου. Μοιάζει «μελό» αλλά δεν είναι.
AP Photo/Brandon Dill
Η οικογένεια του Ρόουζ έδινε καθημερινά τη μάχη της, με 10-11 άτομα να μοιράζονται ένα σπίτι τεσσάρων δωματίων και να αναζητούν τις όποιες ευκαιρίες θα μπορούσε να τους δώσει σε κάποια στροφή της η ζωή.
Ο μικρός Ντέρικ ήταν τυχερός γιατί είχε ένα ταλέντο και μια σχεδόν ερωτική επαφή με την μπάλα του μπάσκετ, γι’ αυτό και ξεχώρισε από το κοπάδι από την πρώτη στιγμή που την έπιασε στα χέρια του. Κι όπως αποδείχθηκε, αυτές οι δυσκολίες που έζησε στην καθημερινότητά του, ήταν η στέρεη γέφυρα που μπορούσε να τον οδηγήσει σε μια καλύτερη ζωή.
Εβλεπε τη φτώχεια γύρω του και ένιωθε πως είχε ένα χρέος απέναντι στους ανθρώπους που έδιναν τον ίδιο αγώνα με την οικογένειά του. Αυτό το βάρος το ένιωσε στην πλάτη του από το ξεκίνημα της καριέρας του, γι’ αυτό και αποφάσισε να ιδρύσει και να στηρίξει οικονομικά με γενναιόδωρες εισφορές το πρόγραμμα υποτροφιών Rose Scholars, βοηθώντας οικονομικά πολλούς εξαιρετικούς μαθητές από τις φτωχογειτονιές του Σικάγο να έχουν μια πολύ ανώτερη εκπαίδευση από την πενιχρή που πρόσφεραν τα χαμηλής ποιότητας σχολεία της περιοχής τους.
Πολλά παιδιά σπούδασαν και έζησαν μια καλύτερη ζωή με τα χρήματά του, παράσημο που το θεωρεί ο ίδιος μεγαλύτερο από τον τίτλο του MVP του ΝΒΑ, που κέρδισε στα 22 του χρόνια, παραμένοντας ο μικρότερος σε ηλικία παίκτης σε όλη την ιστορία του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο που χάρηκε ένα τέτοιο επίτευγμα.
Η είσοδός του στον κόσμο του ΝΒΑ ήταν εκρηκτική. Υστερα από μια εντυπωσιακή χρονιά στο Πανεπιστήμιο του Μέμφις, οι Σικάγο Μπουλς τον επέλεξαν στο Νο 1 του ντραφτ του 2008, σε μια εποχή πολύ δύσκολη για τη θρυλική ομάδα, που βρισκόταν στον πάτο του βαθμολογικού πίνακα. Είχε περάσει μια δεκαετία από το «last dance» του Μάικλ Τζόρνταν, χωρίς οι «ταύροι» να καταφέρουν να βρουν μια σταθερότητα και να γευτούν επιτυχίες. Κάποιες αναλαμπές, από μερικές εκρηκτικές εμφανίσεις του Μπεν Γκόρντον, δεν ήταν αρκετές για να τους κρατήσουν ψηλά κι όταν εμφανίστηκε αυτό το παιδί, δεν δίστασαν να το επιλέξουν στο Νο 1 του ντραφτ, με την ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει την ιστορία τους.
Ο Ρόουζ ήταν παιδί του Σικάγο και η προσαρμογή του αποδείχθηκε πολύ εύκολη υπόθεση. Με εντυπωσιακά νούμερα για ένα 20χρονο παιδί στο σκοράρισμα και την οργάνωση του παιχνιδιού (16,8 πόντους, 6 ασίστ, 3 ριμπάουντ) και ποσοστό ευστοχίας 47%, ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς. Δικαίωσε το Νο 1 του ντραφτ που πάντα προσθέτει βάρος και ευθύνες, έκανε εκπληκτική σεζόν παίζοντας σε 81 παιχνίδια (τα 80 στη βασική πεντάδα) και πήρε εύκολα τον τίτλο του «ρούκι της χρονιάς» στο ΝΒΑ. Την επόμενη περίοδο επιλέχθηκε στην All Star 5άδα ανάμεσα στα πιο λαμπερά αστέρια και στην τρίτη, το 2010-11, αναδείχθηκε MVP του ΝΒΑ σε ηλικία μόλις 22 ετών, ρεκόρ που παραμένει έως σήμερα ατσαλάκωτο!
Εκείνη τη χρονιά ο Ρόουζ οδήγησε τους Μπουλς στην 1η θέση στην Ανατολή, έχοντας κατά μέσο όρο 25 πόντους, 7,7 ασίστ και 4 ριμπάουντ, με ποσοστό ευστοχίας 44,5%. Ο αποκλεισμός τους από τους Μαϊάμι, στους τελικούς της περιφέρειας, ήταν γροθιά στο στομάχι, αλλά οι οπαδοί των Μπουλς έβλεπαν στο πρόσωπό του τον διάδοχο του Μάικλ Τζόρνταν και περίμεναν ανυπόμονα ένα καλύτερο φινάλε την επόμενη σεζόν.
AP Photo/Mary Altaffer
Το έδαφος ήταν γόνιμο. Στον πρώτο αγώνα των πλέι οφ, οι «ταύροι» υποδέχονται ως απόλυτο φαβορί (ο 1ος κόντρα στον 8ο της περιφέρειας) τους Φιλαδέλφεια 76ερς και βαδίζουν σε μια εύκολη νίκη. Για κάποιο λόγο, ο προπονητής κρατά τον Ρόουζ στο «τελειωμένο» παιχνίδι κι αυτή η απόφασή του αποδείχθηκε καταστροφική. Σε ένα μπάσιμο ρουτίνας, ο 22χρονος σούπερ σταρ προσγειώνεται άτσαλα και η κραυγή του βουβαίνει το γήπεδο. Ρήξη πρόσθιου χιαστού. Μπαίνει άμεσα στο χειρουργείο, χάνει φυσικά το υπόλοιπο της περιόδου και χωρίς αυτόν οι Μπουλς καταρρέουν. Χάνουν τη σειρά από τους 76ερς και αποκλείονται, ενώ μέχρι τότε πρόβαλλαν ως το ακλόνητο φαβορί για τον τίτλο.
Ο Ντέρικ Ρόουζ έχασε όλη την περίοδο 2012-13 και έπαιξε μόλις 10 αγώνες την επόμενη χρονιά 2013-14, καθώς το σώμα του δεν τον άκουγε και οι τραυματισμοί τον έφερναν συνεχώς πίσω. Η τελευταία λαμπερή χρονιά του με τους Μπουλς ήταν η περίοδος 2014-15, όταν βρήκε τον καλό του εαυτό, τους οδήγησε στα πλέι οφ, πήραν προβάδισμα με 2-1 απέναντι στους Κλίβελαντ Καβαλίερς, αλλά δεν κατάφεραν να το κρατήσουν. Αποκλείστηκαν και ο Ρόουζ οδηγήθηκε στην πόρτα της εξόδου, σε μια εποχή όπου όλοι πίστεψαν ότι η καριέρα του στο πιο υψηλό επίπεδο είχε οριστικά τελειώσει, θεωρώντας πως ήταν αδύνατο να ηγηθεί μιας ομάδας που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό.
Υστερα από μια επταετία στο Σικάγο, ο Ροόυζ άρχισε να γυρνά από ομάδα σε ομάδα. Στους Νικς το 2016-17, μέτρησε 18 πόντους, 4,4 ασίστ και 3,8 ριμπάουντ υποφέροντας από συνεχείς τραυματισμούς, στο Κλίβελαντ την επόμενη χρονιά αντιμετώπισε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα με το σώμα του και τον Φεβρουάριο πήγε στους Τζαζ με τριπλή ανταλλαγή, όπου έμεινε μόλις δύο ημέρες! Κανείς δεν πίστευε ότι θα έβρισκε τρόπο να επιστρέψει. Ολοι περίμεναν ότι θα ανακοινώσει το τέλος της καριέρας του, αλλά ο ίδιος αποφάσισε αλλιώς…
Η ευκαιρία που του έδωσε στους Μινεσότα Τίμπεργουλφς, μέχρι το τέλος της χρονιάς, ένας πρώην προπονητής του, δεν πήγε τελικά χαμένη, παρότι δεν ξεκινούσε βασικός και ερχόταν πάντα από τον πάγκο. Στην περίοδο του Χάλογουιν, στο ξεκίνημα της επόμενης περιόδου, πραγματοποιεί μυθικό παιχνίδι σκοράροντας 50 πόντους και κάνοντας ένα φοβερό μπλοκ στο τελευταίο δευτερόλεπτο, που εξασφάλισε τη νίκη. Ηταν σαν να γυρνάει ξανά ο διακόπτης! Υστερα από χρόνια, ένιωσε πάλι πρωταγωνιστής και παρότι εξακολουθεί να υποφέρει από τους τραυματισμούς, αποδεικνύεται ίσως ο καλύτερος 6ος παίκτης στο ΝΒΑ.
Το καλοκαίρι του 2019 υπογράψει ύστερα από καιρό ένα μεγάλο συμβόλαιο 15 εκατ. δολαρίων για δύο χρόνια με τους Ντιτρόιτ Πίστονς, όπου μέχρι να… ξανατραυματιστεί τον Μάρτιο του ’20 και να χάσει το υπόλοιπο της σεζόν, ήταν ο πρώτος σκόρερ και πασέρ τους, με 21,5 πόντους και 5,3 ασίστ. Μέτρησε 11 συνεχόμενους αγώνες με +20 πόντους και επέστρεψε πιο συχνά στους +30, αλλά εκείνος ο τραυματισμός τον έφερε πάλι πίσω. Τον Φεβρουάριο του ’21 επέστρεψε στους Νικς με ανταλλαγή και τριετές συμβόλαιο 43 εκατ. δολαρίων, όντας σταθερά ένας από τους καλύτερους 6ους παίκτες του ΝΒΑ, όχι όμως τόσο λαμπερός για να μπει στα… παπούτσια του Μάικλ Τζόρνταν όπως υποσχόταν το ξεκίνημα της βασανισμένης καριέρας του.
AP Photo/Nam Y. Huh
Λόγω νέου (τι άλλο;) τραυματισμού έχασε τον ρυθμό του στους Νικς και αποφάσισε να κλείσει την καριέρα του εκεί που την ξεκίνησε ως φοιτητής, υπογράφοντας διετές συμβόλαιο με τους Μέμφις Γκρίζλις. Πριν από λίγες ώρες αποφάσισε να μην το ολοκληρώσει. Ο D-Rose ένιωσε ότι το κορμί του δεν μπορεί να αντέξει κι άλλες κακουχίες, γι’ αυτό και προτίμησε να βάλει μόνος του ένα τέλος στην καριέρα του, πριν του το επιβάλουν οι γιατροί.
Και ανακοίνωσε αυτήν τη δύσκολη απόφασή του με μια πολύ συγκινητική ανάρτηση, ωδή στο άθλημα του μπάσκετ που τόσο πολύ το αγάπησε:
«Ευχαριστώ, πρώτη μου αγάπη. Πίστεψες σε μένα στα πάνω και στα κάτω μου, ήσουν η σταθερά μου όταν όλα έμοιαζαν αβέβαια. Μου έδειξες τι σημαίνει αγάπη. Μετέτρεψες το γήπεδο σε ησυχαστήριό μου, ένα σπίτι όπου μπορούσα να εκφραστώ ελεύθερα. Εκανες κάθε πρωινό και κάθε βράδυ που περάσαμε μαζί να αξίζει κάθε σταγόνα του ιδρώτα μου. Μου θύμισες ότι μπορώ πάντα να στηριχτώ πάνω σου, ότι σε κάθε στιγμή αμφιβολίας θα μου έδειχνες για τι είμαι ικανός. Με σύστησες σε νέα μέρη και κουλτούρες, όπου ένα παιδί από το Σικάγο δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Μου έμαθες ότι κάθε ήττα είναι ένα μάθημα και κάθε νίκη είναι ένας λόγος για να είσαι ευγνώμων. Μου πρόσφερες σοφία ότι δεν αφορά το παιχνίδι, αλλά τη ζωή, την πειθαρχία, τη σκληρή δουλειά, την επιμονή. Μου έδειξες ότι το πάθος είναι κάτι που πρέπει να αγαπάς, όντας σίγουρος ότι έβαλα την καρδιά μου σε κάθε ντρίμπλα, κάθε σουτ, κάθε φάση. Εμεινες στο πλευρό μου ακόμα και όταν ο κόσμος φαινόταν να είναι εναντίον μου, χωρίς να ζητάς κάτι σε αντάλλαγμα, περιμένοντας από εμένα να σε σηκώσω. Μου έδωσες ένα δώρο, τον χρόνο που περάσαμε μαζί, κάτι που θα φυλάω για τις υπόλοιπες μέρες μου. Μου είπες ότι είναι εντάξει να λες αντίο, διαβεβαιώνοντάς με ότι πάντα θα είσαι μέρος μου, όπου και αν με πάει η ζωή.
Για πάντα δικός σου, Ντέρικ Ρόουζ».
