Η αγάπη της για το vintage, οι ανησυχίες της για το περιβάλλον, αλλά και όσα είχε δει δουλεύοντας για μία από τις πιο γνωστές high-end μάρκες στον κόσμο, οδήγησαν τη Νατάσα Θεοδότου στο να βάλει μέσα σ’ ένα κοντέινερ όσα είχε συλλέξει από μικρή και να βρεθεί, από τα κεντρικά του Ted Baker στο Λονδίνο, με ένα δικό της vintage κατάστημα στην Παλιά Λευκωσία. Η Νατάσα εξιστορεί στην «Κ» πώς κατάφεραν, μαζί με τον ξάδελφό της Πάρη, να ανοίξουν ένα κατάστημα που σε ταξιδεύει στο παρελθόν και μιλάει για τη σχέση που έχει αναπτύξει με τους πελάτες και τους κατοίκους της περιοχής, για το πώς οι Κύπριοι ανταποκρίνονται στην ιδέα του vintage, αλλά και για τη σημασία της βιωσιμότητας. Έχοντας σπουδάσει Fashion Merchandising στο Λονδίνο και όντας συλλέκτρια αντικειμένων από νεαρή ηλικία, η Νατάσα ήθελε πάντα να ανοίξει κάτι δικό της. Όταν αποφάσισε να επιστρέψει στην Κύπρο μετά τις σπουδές της, έβαλε μέσα σε ένα κοντέινερ όσα είχε και άνοιξε ένα μικρό pop-up κατάστημα για τρεις περίπου μήνες, μαζί με τον ξάδελφό της Πάρη, ο οποίος είναι επίσης συλλέκτης και επισκευάζει παλιά ποδήλατα. Η ανταπόκριση των πολιτών στο pop-up κατάστημα ήταν θετική, με αποτέλεσμα οι δύο να ανοίξουν το «Τhe Collective» στην καρδιά της παλιάς πόλης, το οποίο λειτουργεί από το 2016. Η ιδέα του «The Collective» προήλθε από έναν συνδυασμό παραγόντων. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Λονδίνο, η Νατάσα δούλευε στα κεντρικά γραφεία του Ted Baker στο Λονδίνο, όπου χειριζόταν το στοκ για τα διεθνή καταστήματα. «Είδα όλη τη διαδικασία, από το να σχεδιάζεται ένα ρούχο μέχρι το τέλος του. Τότε είχε αρχίσει να απασχολεί τη διεθνή κοινότητα η κλιματική αλλαγή. Ήμουν μέσα στα πράγματα και είχα αρχίσει να αηδιάζω με το πόσο στοκ έμενε πίσω στο τέλος της ημέρας» εξηγεί, τονίζοντας πως το περιβαλλοντικό κομμάτι, σε συνδυασμό με την αγάπη που έχει τόσο η ίδια όσο και ο Πάρης για το vintage, ήταν το κυριότερο κίνητρο για τη δημιουργία του καταστήματος.
Πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν οι εργάτες στα εργοστάσια, το ποσοστό σπατάλης στην Κύπρο και το ότι τα περισσότερα πράγματα που ανακυκλώνουμε δεν είναι καν ανακυκλώσιμα.
Θετική ανταπόκριση
Η ανταπόκριση των Κυπρίων στο vintage, ειδικά των νεαρών, έχει αναμφίβολα αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, σύμφωνα με τη συν-ιδιοκτήτρια του καταστήματος, ως κοινωνία έχουμε ακόμη αρκετό δρόμο να διανύσουμε. Όπως εξηγεί, η ανταπόκριση των νέων στην ιδέα του vintage μπορεί να χαρακτηριστεί ως «δίκοπο μαχαίρι», καθώς πολλοί ανέπτυξαν το ενδιαφέρον τους προς αυτό επειδή είναι της μόδας και πάντοτε, η κάθε μόδα, σε κάποια φάση τελειώνει. Τονίζει ότι το έργο γίνεται ακόμη πιο δύσκολο επειδή περιτριγυριζόμαστε από καταστήματα ρούχων και εμπορικά κέντρα, τα οποία μας «βομβαρδίζουν» καθημερινά με εικόνες. «Το vintage είναι πλέον της μόδας και όλα τα καταστήματα είναι γεμάτα με 90s’ looks, oversized και grunge ρούχα».
Ταξίδι στο παρελθόν
To vintage, πέραν από μόδα και τρόπο ζωής, αποτελεί και ένα κομμάτι από το παρελθόν. Η Νατάσα πολλές φορές δέχεται διάφορα αντικείμενα από πελάτες, πίσω από τα οποία κρύβεται και μια ιστορία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μια Αμερικανίδα, η οποία πήρε στο κατάστημα φορέματα με το λογότυπο «The Vested Gentress». Μη έχοντας ξανακούσει για την εν λόγω μάρκα και ψάχνοντας στο διαδίκτυο, η Νατάσα διαπίστωσε ότι πρόκειται για μάρκα της δεκαετίας του 1960 την οποία δημιούργησε ένα ζευγάρι Αμερικανών. Το ζευγάρι σχεδίαζε τα εν λόγω φορέματα κυρίως για τις γυναίκες που πήγαιναν για γκολφ. Μάλιστα, τα σχέδια που έφεραν τα φορέματα ήταν τυπωμένα στο χέρι (hand screen-printed). Κάποια άλλη στιγμή, ένας άντρας πήγε στο κατάστημα με τα φορέματα της μητέρας του, η οποία ήταν κάποτε μέλος της «υψηλής κοινωνίας» της Λευκωσίας. Επρόκειτο για βραδινά φορέματα, εκ των οποίων, το ένα ήταν μάξι βελούδινο με στρας και το άλλο ένα παλιό ταγιέρ Christian Dior του ’60. «Απλά έκανα εικόνα την εν λόγω κυρία στα τότε πάρτι της πόλης» ανέφερε και πρόσθεσε ότι υπήρξαν φορές που κόσμος μπήκε στο κατάστημα και συγκινήθηκε επειδή είδε αντικείμενα από τα παιδικά του χρόνια.
Η παλιά Λευκωσία λειτουργεί ως πόλος έλξης για το κατάστημα, καθώς η ιστορία που κουβαλούν οι άνθρωποι και τα κτήρια της πόλης «σμίγεται» με αυτή των αντικειμένων, συμβάλλοντας έτσι στην αισθητική του χώρου. «Γνώρισα τους πιο απίστευτους ανθρώπους στην παλιά πόλη, από τον κ. Αντρέα, τον ράφτη της διπλανής πόρτας, μέχρι την κ. Γιώτα που έχει το καφενείο απέναντι» λέει η Νατάσα, επισημαίνοντας ότι το κατάστημα του κ. Αντρέα έχει τρύπες στους τοίχους από τις σφαίρες του πολέμου. «Η κ. Γιώτα μου λέει συνέχεια για τα παιδικά της χρόνια στην παλιά πόλη, όταν πήγαινε σχολείο στη Φανερωμένη και για το πώς σπούδασε για να γίνει αρχιτέκτονας αλλά στη συνέχεια ανέλαβε τη δουλειά του πατέρα της. Μέσα από τις συζητήσεις που κάνω με αυτούς τους ανθρώπους γνωρίζω καλύτερα την κουλτούρα μου και νιώθω πιο περήφανη για τον τόπο μου».
Σημασία στη διασφάλιση και την προώθηση της βιωσιμότητας
Φορέματα «The Vested Gentress» της δεκαετίας του 60’ που φορούσαν Αμερικανίδες κυρίως στα γήπεδα του golf. Τα σχέδια είναι τυπωμένα στο χέρι.
Μιλώντας στην «Κ» η Νατάσα αναφέρθηκε στη σημασία της έρευνας, της παιδείας αλλά και των σωστών νομοθεσιών για τη διασφάλιση και την προώθηση της βιωσιμότητας. Όπως εξηγεί, τρία είναι τα στοιχεία που πρέπει κάποιος να έχει υπόψη του για να αναγνωρίσει αν κάτι είναι βιώσιμο. Το πρώτο είναι ο άνθρωπος. Ένα προϊόν είναι βιώσιμο μόνο εάν ο υπάλληλος που το κατασκεύασε δουλεύει κάτω από καλές εργασιακές συνθήκες. Αν, για παράδειγμα, ένα ρούχο είναι φτιαγμένο από οργανικό βαμβάκι, όμως ο άνθρωπος που το έφτιαξε εργάζεται υπό άθλιες συνθήκες, τότε το προϊόν δεν είναι βιώσιμο. Το δεύτερο στοιχείο είναι ο πλανήτης μας και αφορά στους πόρους που χρειάστηκαν για να κατασκευαστεί ένα προϊόν και πώς αυτοί επηρεάζουν το περιβάλλον. Αν οι συνθήκες εργασίας είναι κατάλληλες, όμως κατά τη διαδικασία παραγωγής μολύνεται το περιβάλλον, τότε το προϊόν δεν είναι βιώσιμο. Το τρίτο στοιχείο αφορά το κέρδος και έχει να κάνει με την εταιρική κοινωνική ευθύνη. Συνοπτικά, εάν σε κάποιο στάδιο της διαδικασίας παραγωγής ενός προϊόντος κάποιος ή κάτι επηρεάζεται αρνητικά, τότε αυτό δεν μπορεί να είναι βιώσιμο. Η συζήτηση με τους πελάτες και η ενημέρωσή τους για το περιβαλλοντικό κομμάτι μπορούν να αποτελέσουν μια καλή αρχή για να αντιληφθούν οι πολίτες ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, μου τονίζει η Νατάσα. «Όταν δω ότι ο κόσμος θέλει να μάθει μπαίνω σε πιο σοβαρές συζητήσεις μαζί τους. Προσπαθώ να τους δείξω ότι τα περισσότερα πράγματα που γίνονται πλέον της μόδας ήταν ήδη της μόδας σε κάποια φάση στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται λοιπόν να αγοράσεις καινούργια ρούχα για να πετύχεις ένα λουκ, μπορείς να πάρεις μεταχειρισμένα και να κάνεις το λουκ δικό σου». Μάλιστα, όπως διαπιστώνει, πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν οι εργάτες στα εργοστάσια, το ποσοστό σπατάλης στην Κύπρο και το ότι τα περισσότερα πράγματα που ανακυκλώνουμε δεν είναι καν ανακυκλώσιμα. «Ο κόσμος νομίζει ότι ρίχνει τα ρούχα του στους κάδους ανακύκλωσης και ότι κάνει το κομμάτι του, από τη στιγμή που τα πλείστα ρούχα καταλήγουν στα ποτάμια της Αφρικής» σημειώνει. «Ελπίδα μας είναι οι νέοι, οι οποίοι είναι πλέον πιο ευαισθητοποιημένοι γύρω από τα περιβαλλοντικά ζητήματα».
